Μπορεί να ισχυρίζονται αυτό οι ηθοποιοί Νίκος Κουρής και Μάκης Παπαδημητρίου, αλλά σκηνοθέτησαν το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη που ανέβηκε στο «Θέατρο Κυκλάδων». Γιατί το έκαναν;

Μπορεί να ισχυρίζονται αυτό οι ηθοποιοί Νίκος Κουρής και Μάκης Παπαδημητρίου, αλλά σκηνοθέτησαν το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη που ανέβηκε στο «Θέατρο Κυκλάδων». Γιατί το έκαναν; Από απλή αγάπη για ένα εξαιρετικό κείμενο. Φυσικά, κρατούν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους

Η ουσία και οι ατάκες του έργου «Το τάβλι» ήταν που ένωσαν τον Νίκο Κουρή και τον Μάκη Παπαδημητρίου. Πέρσι το καλοκαίρι οι δυο ηθοποιοί συνεργάζονταν στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Κάποια στιγμή που ο Νίκος Κουρής πέταξε μια ατάκα στον Μάκη Παπαδημητρίου, αυτός του αντιγύρισε «αυτό είναι από το “Τάβλι”!». Κάπως έτσι ανακάλυψαν ότι και οι δυο τους γνώριζαν απέξω ατάκες από το έργο, καθώς αποτελεί αγαπημένο τους έργο από τα χρόνια στη δραματική σχολή. Και κάπως έτσι φτάσαμε στη χτεσινή τους πρεμιέρα, στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων», με τους δυο τους να υποδύονται τους ήρωες του Κεχαΐδη, αλλά και να συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία.
Το έργο του Κεχαΐδη πρωτοανέβηκε μεσούσης της δικτατορίας από το «Θέατρο Τέχνης» και τον Κάρολο Κουν, το 1972 συγκεκριμένα, και έχει γνωρίσει πολλαπλά ανεβάσματα, αποτελώντας ένα απο τα δημοφιλέστερα ελληνικά έργα. «Λειτουργεί έξω από τις εποχές και την επικαιρότητα γιατί κουβαλάει την ψυχή του Έλληνα, ενός λαού που ψάχνει να πιάσει την καλή, όπως κάνουν ο Φώντας και ο Κόλλιας. Έχει ένα φως το έργο, ένα άνοιγμα στο όνειρο, στο παραμύθι και στο άπιαστο» μας λέει ο Νίκος Κουρής. Ο ίδιος πρωτοδιάβασε το «Τάβλι» στα 17 του και το «συνάντησε» στα πρώτα του θεατρικά βήματα, όταν κλήθηκε να το ερμηνεύει συνεργαζόμενος με τον αείμνηστο Τάσο Μπαντή. Όπως παραδέχεται, «αλλιώς είναι μέσα μου τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι ένα έργο που έχει δική του ζωή. Διαθέτει ένα δυσθεώρητο καλλιτεχνικό ύψος και μια ολοκληρωμένη δραματουργία. Κι ας έχει την αυλή, τις αναφορές στην Κατοχή και την Αντίσταση, το περίπτερο που διαθέτει τηλέφωνο, πράγματα που δεν ανήκουν στο σήμερα. Δεν έχει σημασία. Η επικαιρότητά του είναι το πόσο ανθρώπινο και πόσο δικό μας κομμάτι είναι» τονίζει.

Κείμενο και ατάκες υψηλής ακρίβειας
«Είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα έργα και έχει διαγράψει μια πορεία που λίγα νεοελληνικά έργα έχουν καταφέρει. Κι έχει τρομερό χιούμορ» μας λέει ο Μάκης Παπαδημητρίου. Και συμπληρώνει: «αλλά δεν είναι εύκολο έργο. Το κείμενο είναι τρομερά μελετημένο, είναι εξαιρετικής ακρίβειας οι ατάκες, οι εξάρσεις, οι παύσεις». Η παράσταση δεν έχει εποχή. «Οι ήρωες του έργου δεν θέλουν να χάσουν τη δυνατότητα να ονειρεύονται. Σε όλες τις εποχές αυτό είναι αναγκαίο, απλώς αλλάζει ο βαθμός της αναγκαιότητας ανάλογα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Είναι χαρά να το δουλεύεις όσο και να το βλέπεις το συγκεκριμένο έργο».
Όσο για τη σκηνοθεσία, θέλησαν να αποφύγουν τον απόλυτο ρεαλισμό, ώστε να διεγερθεί η φαντασία του θεατή. Μίλησα ξεχωριστά με τον καθένα, αλλά και οι δύο μού έδωσαν το ίδιο παράδειγμα – τη σκηνή του κουρέματος – για να μου εξηγήσουν πώς μεταχειρίστηκαν τα ρεαλιστικά στοιχεία και πώς αποφάσισαν να κινηθούν πιο αφαιρετικά. «Η δική μας καλλιτεχνική αίσθηση είναι στην ουσία η σκηνοθεσία μας» λέει ο Νίκος Κουρής, ενώ σημειώνουν πως από το κείμενο δεν έχουν πειράξει ούτε ένα «και». «Δεν φιλοδοξούμε να γίνουμε σκηνοθέτες» μου εξηγεί ο Νίκος Κουρής «απλώς δουλεύουμε οι δυο μας ένα έργο που αγαπάμε πολύ. Εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας και δικούς μας ανθρώπους που μας λένε τη γνώμη τους. Είναι μια χειροποίητη δουλειά με πολύ τίμια υλικά».

Οι χώροι είναι ζωντανοί
Το θέατρο όπου ανεβαίνει το «Τάβλι», το «Οδού Κυκλάδων», είναι μια σκηνή με ιδιαίτερη βαρύτητα. Πολύ περισσότερο για τον Νίκο Κουρή. «Είναι δύσκολο, μερικές φορές δυσβάσταχτο και άλλες πολύ μαύρο. Πέρα από το ότι λείπει ο Βογιατζής του θεάτρου, σε μένα λείπει πολύ και ο Λευτέρης. Αλλά οι χώροι δεν είναι νεκροί, δεν είναι μόνο τοίχοι και πατώματα. Αυτός ο χώρος είναι ποτισμένος από τον Λευτέρη, κουβαλάει όλες του τις εμπειρίες». Τον ρώτησα αν τον αγχώνει και ήταν σαφής στην απάντησή του. «Όχι, γιατί δεν τολμάω να συγκριθώ με τον Λευτέρη» τονίζει κι ούτε – μαζί με τον Μάκη Παπαδημητρίου – διεκδικούν τον τίτλο των «συνεχιστών».