Η κρίση στη Νιγηρία ανοίγει τον δρόμο για τα πετρέλαια

Η κρίση στη Νιγηρία ανοίγει τον δρόμο για τα πετρέλαια

«Επιτέλους», η μουσουλμανική νιγηριανή αντιπολίτευση, της οποίας η εκλογική δύναμη συγκεντρώνεται στον Βορρά, βρήκε το δικό της «εργαλείο» εκφοβισμού – όπως κάνει χρόνια τώρα η χριστιανική πολιτική ελίτ (περιλαμβανομένου του νυν προέδρου Τζόναθαν Γκούντλακ) με τις ένοπλες ομάδες στο Δέλτα του Νίγηρα. Και «επιτέλους», η Δύση κατάφερε να κάμψει τις αντιστάσεις της νιγηριανής κυβέρνησης και να στείλει για «βοήθεια» μια στρατιά συμβούλων και παρασυμβούλων σε θέματα ασφάλειας. Όλα αυτά, φυσικά, στο όνομα 200 και πλέον μαθητριών, των οποίων η ζωή κρέμεται από μια κλωστή.

Η τραγωδία που εκτυλίσσεται εδώ και έναν μήνα στη Νιγηρία… απασχολεί πολύ λιγότερο καιρό τα διεθνή ΜΜΕ και τη διεθνή κοινή γνώμη. Αρχικά, η είδηση της απαγωγής των κοριτσιών στη βόρεια Νιγηρία είχε περάσει, λίγο πολύ, στο ντούκου. Χρειάστηκε να κινητοποιηθούν οι συγγενείς των μαθητριών και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δραστηριοποιούνται στην αφρικανική χώρα ώστε να διεξαχθούν οι πρώτες συγκεντρώσεις στην πρωτεύουσα Αμπουζά και στο Λάγκος.

Σιγά σιγά, τα κοινωνικά δίκτυα πήραν φωτιά και… τελικά πήρε τα χαμπάρια του και ο διεθνής Τύπος. Τελευταίες και καταϊδρωμένες ανακάλυψαν το δράμα και οι πολιτικές ηγεσίες και, όπως αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα, πέρα από τα δακρύβρεχτα μηνύματα συμπαράστασης, η Δύση δεν μπορεί παρά να δει την «κρίση ως ευκαιρία» για την προώθηση της δικής της ατζέντας στην πετρελαιοπαραγωγό χώρα.

Διείσδυση

Το κατά πόσο θα καταφέρει να πετύχει η Δύση – και κυρίως οι ΗΠΑ – μια πιο διευρυμένη παρουσία στη Νιγηρία (τόσο σε οικονομικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο) μένει να φανεί. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η Αμπουζά επέμενε μέχρι πρότινος –και ακόμη και σήμερα – να κρατάει αποστάσεις από διάφορες «προτάσεις» και «προσφορές», όπως για παράδειγμα τη δημιουργία στρατιωτικής βάσης της Africom (στρατιωτική αποστολή των ΗΠΑ στην Αφρική) επί του εδάφους της ή ακόμη τη χρήση αμερικανικών μη επανδρωμένων (προσπαθεί, ανεπιτυχώς ακόμη, να αναπτύξει τα δικά της μη επανδρωμένα).

Η κατάσταση όμως με την ισλαμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο από το 2009 μέχρι σήμερα, και η απαγωγή των κοριτσιών – η πλέον φρικιαστικά εντυπωσιακή ενέργεια της σέκτας –, καθώς και η πίεση της κοινής γνώμης που απορρέει από αυτήν ενδεχομένως να οδηγήσουν την κυβέρνηση της Νιγηρίας σε αλλαγή στάσης έναντι των δυτικών της «συμμάχων».

Η Αμπουζά καλείται να δράσει εδώ και τώρα και, απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι στιγμής, αδυνατεί να το κάνει. Λίγο η έλλειψη πολιτικής συνεννόησης με την αντιπολίτευση (η οποία αντλεί τη δύναμή της στο βόρειο τμήμα της χώρας, στις περιοχές δηλαδή όπου δραστηριοποιείται η Μπόκο Χαράμ), λίγο η συνεχής υποβάθμιση της επικινδυνότητας της οργάνωσης που έχει οδηγήσει σε παντελή έλλειψη ετοιμότητας και νάσου που η Δύση εμφανίζεται ξαφνικά ως η μοναδική ελπίδα για να σώσει η κυβέρνηση, επικοινωνιακά τουλάχιστον, την παρτίδα.

Στην πραγματικότητα η απειλή ονόματι Μπόκο Χαράμ ενισχύεται εδώ και πέντε χρόνια χωρίς κανένας να επιθυμεί ιδιαιτέρως να την αντιμετωπίσει. Ούτε η κεντρική κυβέρνηση της πρώτης πετρελαιοπαραγωγού χώρας της Αφρικής, η οποία προτιμούσε να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της (όσο η δράση της οργάνωσης περιοριζόταν σε στόχους που αφορούσαν «χαμένες» από χέρι περιοχές), παρά το γεγονός ότι τα θύματά της άγγιζαν τα 4.000 από το 2009 έως σήμερα, ούτε όμως και η Δύση, στην οποία πολλές χώρες – με πρώτες και καλύτερες τις ΗΠΑ – δεν τολμούσαν να χαρακτηρίσουν καν την οργάνωση ως «τρομοκρατική» προκειμένου η τελευταία να μην στραφεί εναντίον δυτικών στόχων στα εδάφη που ελέγχει.

Τώρα βέβαια, ως συνήθως, θα σπεύσουν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, με ό,τι (ανησυχητικές) συνέπειες μπορεί να έχει αυτό όχι μόνο στην εξέλιξη της παρούσας κρίσης αλλά και μακροχρόνια στην ευρύτερη περιοχή.