Ο Γιάννης Καλαβριανός εμπνεύστηκε από την ιστορία του μεγάλου έρωτα του Αβελάρδου και της Ελοΐζα και παρουσιάζει την ομώνυμη παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών. Μας μιλά η βασική αφηγήτρια επί σκηνής Ελένη Κοκκίδου

Ο Γιάννης Καλαβριανός εμπνεύστηκε από την ιστορία του μεγάλου έρωτα του Αβελάρδου και της Ελοΐζα και παρουσιάζει την ομώνυμη παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών. Μας μιλά η βασική αφηγήτρια επί σκηνής Ελένη Κοκκίδου

Μπορεί ο Σαίξπηρ στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» ή ο Βιτσέντζος Κορνάρος στον «Ερωτόκριτο» να εμπνεύστηκαν από το γύρω περιβάλλον τους για να δημιουργήσουν τις συγκεκριμένες ιστορίες αγάπης, που δεν τις έχει αγγίξει ο χρόνος, αλλά ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα είναι αυτό που λέμε αληθινοί. Υπαρκτά πρόσωπα, γεγονότα και συναισθήματα. Μια αληθινή όσο και τραγική ιστορία αγάπης στο Παρίσι του 12ου αιώνα, γεμάτη απ’ όσα θα μπορούσε κάλλιστα να γεννήσει η φαντασία ενός συγγραφέα. Ένας μεγάλος έρωτας μεταξύ του Αβελάρδου και της Ελοΐζα, ένα νόθο παιδί – σκάνδαλο μεγατόνων στην τότε θεοκρατική κοινωνία –, ο ευνουχισμός του Αβελάρδου ως τιμωρία, η απόφασή τους να κλειστούν σε μοναστήρια, η καταδίκη του Αβελάρδου ως αιρετικού, ο θάνατος…

Το μόνο που ζήτησε η Ελοΐζα ήταν να θαφτεί δίπλα στον αγαπημένο της, κάτι που πραγματοποίησε η Ιωσηφίνα Βοναπάρτη 700 χρόνια μετά τον θάνατό τους. Έκτοτε ο τόπος ανάπαυσής τους έχει μετατραπεί σε σύμβολο αιώνιας αγάπης. Κι η ιστορία τους έχει αποτελέσει αέναη πηγή έμπνευσης για μυθιστορήματα, ποιήματα, ακόμη και κινηματογραφική ταινία. Πλέον και για θεατρικό έργο. Ο Γιάννης Καλαβριανός εμπνεύστηκε την παράσταση που θα δούμε 1 και 2 Ιουνίου στην Πειραιώς 260, Αίθουσα Δ, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ. Τίτλος της, απλά «Αβελάρδος και Ελοΐζα»… Στην παράσταση παίζουν η Ελένη Κοκκίδου, ο Γιώργος Γλάστρας, η Χριστίνα Μαξούρη και 13 ερασιτέχνες ηθοποιοί.

Πολιτική, θέατρο και τηλεόραση

Μιλήσαμε με την Ελένη Κοκκίδου – η οποία κρατά τον ρόλο της βασικής αφηγήτριας στην παράσταση – την Κυριακή το απόγευμα, στην καρδιά της εκλογικής διαδικασίας. Η ίδια ψήφισε έναν καλό της φίλο, «με ιδέες και φαντασία. Δεν ψήφισα με κριτήριο την πολιτική μου ιδεολογία, άλλωστε ανήκε σε ένα πολύ μικρό κόμμα. Θα ήθελα όμως να δω στον Δήμο Αθήνας νέους ανθρώπους με ιδέες και όρεξη. Η ζωή είναι γεμάτη προβλήματα, πόσο μάλλον στις μεγάλες πόλεις. Ίσως αυτό το φαινόμενο που παρατηρήσαμε, τους πάρα πολλούς υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους δηλαδή, να οφείλεται στην ενεργοποίηση των πολιτών να κάνουν κάτι για τον τόπο τους, έτσι θέλω να το βλέπω», μας λέει.

Αυτό τον καιρό η Ελένη Κοκκίδου κινείται μεταξύ των προβών για την παράσταση και των τηλεοπτικών γυρισμάτων για το (εξαιρετικά επιτυχημένο) σίριαλ «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», όπου συμμετέχει. «Εγώ δεν κάνω τηλεόραση, δεν ξέρω πώς είχαν την έμπνευση να με καλέσουν. Αλλά χαίρομαι που είμαι σε αυτό το σίριαλ, είναι πολύ ανθρώπινο και αληθινό, χωρίς υπερβολές και χυδαιότητες. Ωστόσο πραγματικά το να κάνεις πρόβες και γυρίσματα μαζί το βρίσκω εξαντλητικό. Απορώ πραγματικά με τους ηθοποιούς που το κάνουν για χρόνια…».

«Ως καλλιτέχνης αιωρούμαι ακόμα…»

Την ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζα δεν την γνώριζε, την έμαθε μέσω του κειμένου του Γιάννη Καλαβριανού και την άγγιξε πολύ. «Είναι μια ιστορία μεγάλου πάθους και έρωτα και με κέντρισε πολύ το ότι ήταν αληθινή. Ένας μεγάλος, ισχυρός έρωτας σε συγκλονίζει, σου αλλάζει τα δεδομένα και το τοπίο, γίνεται όχημα που σε οδηγεί σε κόσμους μη γήινους. Αλλά αυτό προϋποθέτει, πέρα από το σώμα, την καρδιά και την ψυχή, να συμμετέχει και το πνεύμα σου…» τονίζει. Προσφέρεται αλήθεια η ηλεκτρονική εποχή μας για τέτοιους έρωτες; «Όχι, η αλήθεια είναι ότι  δεν προσφέρεται. Αντίθετα συνθλίβει τον άνθρωπο και το φρόνημά του. Αλλά πάλι δεν είναι και απίθανο να γεννηθεί ένας τέτοιος έρωτας σε οποιαδήποτε εποχή. Είναι καλό που δεν γνωρίζει από εποχές και συνθήκες ο έρωτας». Η ίδια έχει ζήσει έναν τόσο δυνατό έρωτα; «Ναι, αλλά ήμουν πιο νέα. Η δύναμη ενός μεγάλου έρωτα φέρνει αστάθεια, αιώρηση κι όσο μεγαλώνει κανείς τόσο λιγότερο αιωρείται και τόσο περισσότερο πατάει στη γη. Ευτυχώς ως καλλιτέχνης συνεχίζω να αιωρούμαι ακόμη».

Η παράσταση βασίζεται πολύ στην αφήγηση, όπως μας είπε, με τους ερασιτέχνες ηθοποιούς να συμβολίζουν την κοινωνία, τη μέση αντίληψη αλλά και τους ρόλους εξουσίας. Γιατί, ναι, ακόμη και σε μια ιστορία αγάπης υπάρχουν ρόλοι εξουσίας. Κλείνοντας τη ρωτάμε, το κοινό που θα έρθει να δει την ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζα στη σκηνή, τι θα ήθελε να πάρει μαζί του φεύγοντας; «Θα ήθελα να θυμηθεί τη δική του ιστορία, τον δικό του μεγάλο έρωτα».