Από το βράδυ των ευρωεκλογών μέχρι και σήμερα βλέπουμε από τη μια τους επινίκιους πανηγυρισμούς του Κασιδιάρη και από την άλλη την ένοχη αμηχανία των κομμάτων του λεγόμενου συνταγματικού τόξου.

Από το βράδυ των ευρωεκλογών μέχρι και σήμερα βλέπουμε από τη μια τους επινίκιους πανηγυρισμούς του Κασιδιάρη και από την άλλη την ένοχη αμηχανία των κομμάτων του λεγόμενου συνταγματικού τόξου.

Από τη μια, η αμετροέπεια μιας «νίκης» η οποία δεν κατακτήθηκε, αλλά προέκυψε ως δώρο της κρίσης. Από την άλλη, η κακοήθης υπεροψία όλων (σχεδόν) αυτών που με τις πολιτικές τους δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να γεμίζουν το σακούλι της επιρροής του φασισμού.

Όλοι αυτοί, ακόμη και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα και την αποτύπωση της αύξησης της επιρροής των χρυσαυγιτών, δίχως ίχνος αυτοκριτικής και πολιτικής αισχύνης, δήλωναν στις τηλεοράσεις την έκπληξή τους, την ανησυχία τους και τον αποτροπιασμό τους για την έξαρση του φαινόμενου. Ενός φαινομένου το οποίο φύτεψαν και πότισαν με τις πολιτικές τους επιλογές: τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που έσπρωξαν στο οικονομικό περιθώριο και την ανέχεια εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό είναι ιστορικά το φυτώριο του φασισμού: η ανέχεια και η αδικία.

Βλέπουμε, λοιπόν, από το βράδυ των εκλογών αυτούς που προκάλεσαν με τις πολιτικές τους αποφάσεις και επιλογές την καταστροφή να αναρωτιούνται πώς και γιατί πολλαπλασιάζει τα ποσοστά της η Χρυσή Αυγή. Δεν τους περνά ίσως από το μυαλό η σκέψη πως για τον πολύ κόσμο που υποφέρει η τιμωρία του Τσοχατζόπουλου δεν είναι ικανή να ξεπλύνει τις υποψίες που βαραίνουν όλους όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Βάσιμες υποψίες, καθώς καμία λίστα καμιάς Λαγκάρντ δεν άνοιξε, κανένας μεγαλόσχημος δεν πλήρωσε.

Τι είναι οι φασίστες και ο φασισμός όλοι οι αναγνώστες, τουλάχιστον του «Ποντικιού», το γνωρίζουν. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε ή έχουμε ξεχάσει, είναι πώς αντιμετωπίζονται. Σίγουρα όχι με αμηχανία και σιωπή. Και πάνω απ’ όλα δεν αντιμετωπίζονται από ανθρώπους πολιτικά αναξιόπιστους, οι οποίοι θεωρούν ότι γεννήθηκαν για να ασκούν εξουσία, όχι για λογαριασμό και το συμφέρον του κόσμου, αλλά υπέρ εγχώριων και off shore συμφερόντων.