Λεπτεπίλεπτη σαν μίσχος, αεικίνητη, με ικανότητες χαμαιλέοντα στην έκφρασή της. Κάπως έτσι είναι η Λένα Δροσάκη. 

Λεπτεπίλεπτη σαν μίσχος, αεικίνητη, με ικανότητες χαμαιλέοντα στην έκφρασή της. Κάπως έτσι είναι η Λένα Δροσάκη. Όταν τη βλέπεις πάνω στη σκηνή, αντιλαμβάνεσαι ότι τα δίνει όλα στον ρόλο της. Το είδαμε αυτό πέρσι το καλοκαίρι στο «Στέλλα Travel», τον χειμώνα στο «Πολιτισμός, Μια τραγωδία» – ειδικά στο τελευταίο έκλεψε τις εντυπώσεις, με τη μορφή της να θυμίζει κάτι μεταξύ χαμινιού και ξωτικού, ενώ το κλείσιμο της παράστασης θα το θυμάμαι για πολύ καιρό εξαιτίας της. Διόλου εύκολο κάτι τέτοιο, όταν στην ίδια παράσταση η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ήταν μια εξαιρετική Μήδεια.

Σπουδάστρια ακόμη στη δραματική σχολή είχε ξεχωρίσει ποιο έργο και ποιον ρόλο από το κλασικό ρεπερτόριο ήθελε να παίξει: την Μπλανς στο «Λεωφορείο Ο Πόθος». «Αλλά σε κλασικό ανέβασμα» μας διευκρινίζει. Παράξενο πώς τα φέρνει η ζωή και οι επιλογές μας. Η Λένα Δροσάκη – απόλυτα συνδεδεμένη με την ομάδα Bijoux De Kant πλέον, αν και η ίδια λέει πως από καμία πλευρά δεν είναι δεδομένη η συνεργασία, είναι το αμοιβαίο ενδιαφέρον ώς τώρα που τους ενώνει – γίνεται ξανά μια «Στέλλα» φέτος το καλοκαίρι, με αφετηρία την ηρωίδα του «Λεωφορείου Ο Πόθος» στο κείμενο που υπογράφει η Γλυκερία Μπασδέκη με τίτλο «Ραμόνα travel / Η γη της καλοσύνης». Στέλλα δίπλα στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που ερμηνεύει τη δική της ηρωίδα, τη Ραμόνα, μιαν άλλη Μπλανς. Ηρωίδες που παραπέμπουν σε άλλες ηρωίδες, αλλά, όπως διευκρινίζει, «δεν είναι ρέπλικες. Είναι η μαγεία τού να παίρνεις πρόσωπα – σύμβολα και να ψάχνεις την άλλη τους διάσταση».

Δύο γυναίκες με το ίδιο όνομα

Η παράσταση – όπως και οι δύο προηγούμενες – είναι ομαδική δουλειά. «Δεν ακολουθούμε την κλασική φόρμα. Θα ήταν μόνο η αλήθεια του σκηνοθέτη. Μιλάμε με τον Γιάννη Σκουρλέτη πολύ. Μας ζητάει να βρούμε ο καθένας μας την αλήθεια του, μέσα μας, με το σώμα μας. Ένα πράγμα μάς λέει πάντα: πως όσο πιο προσωπικό είναι για μας αυτό που κάνουμε τόσο πιο γενικό γίνεται, τόσο περισσότερους αγγίζει».

Όπως σημειώνει ο Γιάννης Σκουρλέτης, σκηνοθέτης της παράστασης, «μια κοπέλα από το Διδυμότειχο είναι η Ραμόνα. Φορέας της ιστορίας της, που δεν είναι άλλη από την ιστορία αυτού του τόπου. Είναι και Μήδεια και Αντιγόνη και αφίσα σε σκυλάδικο και συνθηκολογημένη του εμφυλίου. […] για μένα, είναι ένα συγκινητικό ταξίδι πίστης, ένα ταξίδι όπου το θαύμα είναι το τελικό ζητούμενο και η πίστη σ’ αυτό η μόνη αποσκευή». Αυτό είναι που θα ήθελε και η Λένα Δροσάκη να νιώσουν οι θεατές, «να γίνουν κοινωνοί σε μια πίστη, ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα. Όλοι έχουμε όνειρα και επιθυμίες που μπορεί να αφήσουμε στην άκρη λόγω “συνθηκών”, όπως λέμε. Αυτό είναι που δεν πρέπει να κάνουμε…».

Εκτός από τέχνη, όμως, το θέατρο είναι (και) αναγνωρισιμότητα, λάμψη, φήμη. Η ίδια πόσο φιλόδοξη είναι; «Δεν με νοιάζει να γίνω σταρ, ούτε έγινα ηθοποιός γι’ αυτό. Ηθοποιός έγινα γιατί με κάνει να νιώθω ζωντανή, με βοηθάει να καταλαβαίνω. Δεν είναι μια απλή δουλειά. Είναι κομμάτια του εαυτού μου».