Συνήθεια χυδαιότητας θα μπορούσε να είναι το μεταμύθιον μίας εμπεριστατωμένης μελέτης για τη συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους.

◆ Συνήθεια χυδαιότητας θα μπορούσε να είναι το μεταμύθιον μίας εμπεριστατωμένης μελέτης για τη συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους.
◆ Θα μπορούσε επίσης να είναι και αφορμή μιας αλόγιστης λεξιπλασίας, η οποία σκοπό δεν θα είχε να ευχαριστήσει την πανάγαθη προσέγγιση του παρασκευασμένου εξυπνακισμού των καλλιεργημένων φουκαράδων της παραδοσιακής κηπευτικής, αλλά να περιπαίξει ακατάφραστα τη μεγαλειότητα της ευπρεπισμένης σοφίας των χαμηλών επιφανειών στην τομή των ερεισμάτων.
◆ Μαζί με το χι και το άλφα προσυπογράφει, αν και πλειστάκις μονάχο του το σύμφωνο γελωτοποιεί την κατάσταση κραδαίνοντας έμπροσθεν της μούρης το γάργαρον της αντιδράσεως.
◆ Τι δεν καταλαβαίνεις, είναι η έκφραση η οποία με τη βοήθεια της πλαταγίζουσας, στην επεξήγηση η γλώσσα, εισέρχεται θορυβώντας την ανοητολογία και εξέρχεται με το φύσημα της απορρίψεως της προτάσεως. Διήγημα της καθημερινότητας.
◆ Ηχοραπίσματα της φαιδρότητας.
◆ Κάπως έτσι. Εκμυστηρεύεται το τρίτο πρόσωπο ανασείοντας την κεφαλήν.
◆ Και οι λελειχμότες προσκυνούν υποκλινόμενοι.
◆ Και στα πεζοδρόμια στο αργό βήμα. Ενώ ψιχάλιζε.
◆ Κυρία μετά κλάδων επί του ενδύματος ανεμίζουσα πέπλον διάφανον και στο περιλαίμιον βαρυπρεπές και πολύτιμον λαμπερόν χρυσοποίκιλτον και μετά κύωνος μικρού στην δεξιάν φέρνει στον νου την εικόνα, την απεραντοσύνη της νοοτροπίας των πολυτελών καθισμένων πυγών της ανυπαρξίας.
◆ Των πολιτικών πυγολαμπίδων
◆ Στο σκοτάδι της ρητορικής των ομοίων αφηγήσεων.
◆ Και στο κατρακύλισμα των αναμνήσεων μία σελήνη κατέβαινε τελειώνοντας.
◆ Όπως ο ορισμός των αντιθέσεων. Και ο σαρκασμός του ρομαντισμού όταν στα νεφελώματα αντιλαμπυρίζει το φως, υπερτονίζει το ερυθρόχροον εντυπωσιάζοντας το τοπίο.
◆ Στα ρήματα η κλίση περιορίζεται στο πρόσωπο της αλαζονείας ενώ στα δάχτυλα μετριούνται τα παρανοήματα.
◆ Και στα μακρινά, εκεί που οι ιστορίες μαρτυρούν στα μυστικά.
Πολλές οι κραυγές.

Mυογράφημα

Στο κέντρο του λιμένος. Απέναντι της εισόδου.
Στην μπούκα. Με την πλώρη να βασανίζεται.
Ανάμεσα στα δυο χρώματα.
Με τον ήχο να ανακοινώνει την εικόνα.
Ενώ η σκιά από την τσιμινιέρα σχημάτιζε τον προσανατολισμό.
Στο βλέμμα η σκόνη να κατασκευάζει το δάκρυ.
Και η φωνή να σιγοτραγουδά τον άνεμο που φυσά ανακατεύοντας.
Χαρτιά και πεταμένα υπόλοιπα, παρείσακτα σημειώματα των περασμένων να στροβιλίζονται.
Άνθρωποι να παρασύρονται στην πολυλογία του ανεξέλεγκτου. Γυναίκες να κρατάνε με τα δυο χέρια την αποκάλυψη και αρσενικά να παρατηρούν φευγαλέα το στιγμιότυπο.
Περιστατικά της μεταφοράς όταν στο καφενείο τα σχόλια άλλοτε στα σιγανά άλλοτε στα δυνατά έδιναν την προστακτική στις οδηγίες.
Πάρ’ το αλλιώς, να βολοδέρνει η φωνή και το γέλιο να τρέχει στο ανακάτεμα.
Κι όταν στην μπίντα πέφτουν τα σκοινιά, στέκονται τα πλευρά, στο καλωσόρισμα.
Δίχως να έχει τον ήλιο.
Σκέτα τα σύννεφα. Με την καχυποψία της βροχής.
Στα λίγα λόγια.
Με την έκφραση αποσβολωμένη στον καπνό που σκορπίζεται.

Κάβος

Στην κάθετο
Της ευθείας
Αποχώρισμα
Της επιλογής
Ψευδαίσθηση διαφορετικότητας
Επιφάνεια χαραγμένη γλυπτή
Νησαία αίσθηση
Στη λεπτομέρεια
Της αποβάθρας
(…είχε χαμηλώσει κι έβλεπε με το μεγάλο γυαλί…)
έγραφε στη σελίδα
με το πλακόστρωτο στα γόνατα
σημάδι στο κόκκινο
«τρέχα γρήγορα»
(κι έσκυψαν και οι δύο)
πόση θάλασσα