◆Το σώμα διέμενε στο πολυώροφο κτήριο του μεγάλου δρόμου. Αλαζονικό, αθλητικό, σίγουρο, με μια ερασιτεχνική πρωτόλεια άποψη για την εκδήλωση των σκιρτημάτων. Αναγνώσματα ερωτικού οίστρου, καθημερινές ιστορίες, περιπέτειες και γρήγορα τραβήγματα, έπλασαν τον μύθο του υπερέχοντος εξολοθρευτή του κακού. ◆Η διήγηση χρειάζεται τους κυματισμούς του τόνου για να κάνει το στόμα μισάνοιχτο.

◆Το σώμα διέμενε στο πολυώροφο κτήριο του μεγάλου δρόμου. Αλαζονικό, αθλητικό, σίγουρο, με μια ερασιτεχνική πρωτόλεια άποψη για την εκδήλωση των σκιρτημάτων. Αναγνώσματα ερωτικού οίστρου, καθημερινές ιστορίες, περιπέτειες και γρήγορα τραβήγματα, έπλασαν τον μύθο του υπερέχοντος εξολοθρευτή του κακού.

◆Η διήγηση χρειάζεται τους κυματισμούς του τόνου για να κάνει το στόμα μισάνοιχτο.

◆Και εκείνο το βράδυ που οι ερωτήσεις είχαν προσηλωθεί στο καθημερινό της κρίσεως θέμα, ένα μικρό δέμα με συγκεντρωμένη μέσα του την κόλαση στρογγυλοκάθισε για να απεικονίσει το φευγιό του τοπίου από το γιατί.

◆Και το ερωτηματικό κυνηγά ακόμα τα στόματα μπας και βρει την είσοδο για να ερμηνευθεί.

◆Κι όταν σκορπίστηκε ο κρότος, γδύθηκε η κοινωνία και φανερώθηκε το ανερμήνευτο, οι δηλώσεις έγραψαν ξανά την ανυπαρξία της πολύπλοκης σκέψης.

◆Ορατό μονάχα το αποτέλεσμα και το γενεσιουργό αγνοείται επιδεικτικώς και υπόπτως.

◆Στα ταχυδρομεία όταν ο τρόμος μπαίνει στα φάκελα συμπιεσμένος, ο πολίτης εκτεθειμένος συγκατοικεί με την ανικανότητα που βύζαξε η επικράτεια εκ της γεννήσεώς της.

◆Μπερδεμένη χώρα. Ακίνητη μπροστά στην οθόνη χαζεύει την εκπομπή των αέριων λόγων. Οι ίδιες λέξεις να ξεστομίζονται. Και στη διαδικασία της απόγνωσης, χαμηλώνοντας τη φωνή, διαπιστώνεις την ομοιότητα των κουρδισμένων παιχνιδιών.

◆Και παρ’ όλα αυτά και ενώ ο βαθμός της οργής άγγιξε τη γραμμή, συνεχίζονται αέναες οι προσπάθειες περί της σωτηρίας.

◆Στα τριήμερα κουβεντολόγια το ευαγγέλιο της επαναλήψεως διαβάστηκε στολισμένο με τις γελοίες ενορχηστρωμένες λέξεις να αποκρυπτογραφούν για μια ακόμα φορά την ερημική τοποθεσία που θέλουν να μας φυτρώσουν.

◆Και στις διακηρύξεις των καινούργιων αριστερών σχηματισμών βασιλεύει η αοριστολογία και το πολυφορεμένο πανομοιότυπο όνειρο. Και ξεφωνίζει ο απεγνωσμένος για μια σταγόνα. «Μια πρόταση θέλω» συλλαβίζει το άδειο χαρτί. «Ένα λευκό σημαδάκι στο σκοτεινό, να ξεκουραστεί λίγο η ματιά».

◆Και καταδικάζοντας την εξουσία που βρίσκεται εντός και εκτός των δεμάτων, σέρνοντας το κορμί ανάμεσα στην πομπή και κοιτάζοντας τους σκυμμένους ώμους, έκοψες βήμα να σταθεροποιηθείς στην ύστερη θέση. Και ακροπατώντας στην αρχή και τρέχοντας κατόπιν και τεντώνοντας τις άδειες φλέβες σου θέλησες να εξαφανιστείς από τη σύνθεση των χρωμάτων.

◆Κοίταξες με ενδιαφέρον την τυπωμένη ζωή σου, έκλεισες το πολυσέλιδο που σε έδεσαν και χαλαρωμένος κατέβηκες τη μικρή κλίμακα του καλοκαιριού.

◆Απέναντι, ένα μακρύ πορτοκαλί με κόκκινες γραμμές φόρεμα και δυο πόδια γερμένα αριστερά, ένα λευκό να αναστατώνει τις γραμμές και κάποια χείλια να σφίγγονται σχηματίζοντας την ερμηνεία του ανήκουστου. Πανόραμα των καταλήξεων με τα κείμενα να δοξολογούν τις φαντασιώσεις.

◆Κι ανάμεσα στα δάχτυλα μια μικρή αμμουδένια παρέα έδωσε τη σκιά στο άλικο που φάνταζε ξεχωριστό ανάμεσα στο γκρίζο.

◆Στη θάλασσα τα σώματα ξεθάρρεψαν αγκαλιάζοντας την υγρασία.

◆Και στους εξώστες των παρηκμασμένων καλοκαιριών οι ματιές προσηλώνονται στο σημείο χαμένες στην αναδρομή. Ψευδολογεί το απεικόνισμα, χαριτωμένα.

◆Και αναζητώντας την αυτοκράτειρα των καιρών έδωσες στον βράχο τη μορφή της.

◆Έκανες το κύμα πρόταση και έφτιαξες το σύνθεμα.

◆Στις εφημερίδες την εβδομάδα που πέρασε ο τρόμος έγινε πρωτοσέλιδο.

◆Έσκισες το χαρτί, το δίπλωσες στα τέσσερα, πήρες την ανάμνηση απ’ το χέρι, έκανες τη βάρκα και την έριξες.

◆Ανακάτεψες τη θάλασσα, την αγρίεψες και πλάστης πια μπήκες στο σύμπαν σου.

◆Παθιασμένος με τη λεπτομέρεια συνέχισες να ονειρεύεσαι εκείνες τις κόκκινες γραμμές, στο μακρύ πορτοκαλί φόρεμα.

Μυογράφημα

Ένα μικρό δέμα. Μια κορδέλα κόκκινη. Να αποσιωπηθεί το περιεχόμενο. Μια παράγραφος μπροστά να δηλώνει τον παραλήπτη. Από πίσω συγκεντρωμένη η διεύθυνση του αποστολέα με το ψεύτικο όνομα.

Το χαρτί κιτρινωπό με τη μαύρη μελάνη περιβραχιόνιο. Φυλακισμένη στο κουτί η παραποίηση της ερμηνείας. Και στα ψιλά γραμμένη η αναγνώριση των ομάδων που έφτιαξε η παράνοια των παρηκμασμένων περιόδων.

Στο εργοστάσιο των ανθρώπων οι μηχανές δεν σταμάτησαν να δουλεύουν. Ανέκφραστοι οι αναδευτήρες πυκνώνουν την ύλη και αποχωρίζουν το συναίσθημα.

Και παραδίπλα τα εκμαγεία. Στον λαιμό τους κρεμασμένες οι επιγραφές των ειδικοτήτων.

Και γεμίζουν τα δοχεία και χύνεται το μίγμα αργά από τα ανοικτά στόμια.

Κι όταν πληρωθούν οι χόανοι, πήξει το υγρό, ανοίγουν οι κλειδαριές, μπαίνουν οι φωνές. Η ακινησία παίρνει ζωή, αναπνοή.

Και η ειδικότητα ολοκληρώνεται στα μηχανουργεία κατευθυνόμενης σκέψης.

Μετά η ονοματολογία, ένας βαρύς μεγάλος κατάλογος. Να ξεχωρίζουν τα κατασκευάσματα.

Στο τέλος διαλεγμένο κι ένα τοπίο. Να απουσιάζουν οι λεπτομέρειες, να πρωτοκάθεται η ψευδαίσθηση.

Κι απ’ τα μικρά πορτάκια αφήνεται το υλικό να ανακατεύεται με το υπόλοιπο.

Και τα βελάσματα ακατανόητα κι η ουρά να μεγαλώνει.

Και στο κοπάδι, σκύλοι τριγύρω να περιορίζουν το παραστράτημα και να αναζητείται η παρατυπία που θα αναδείξει τη διαφορετικότητα.

Κι έχεις και τον ήλιο να καίει, να μεγαλώνει τα σχήματα, να μεγεθύνει τις σκιές.

Εκεί έξω, στη ζεστή εποχή της ηλιθιότητας.

Κυματοθραύστης ακλόνητος…

Αυτή η πλανεύτρα με τα τσακίσματα πεταμένη κάτω απ’ το φωτεινό, άλλες φορές αφρίζει κι άλλες χαμηλοβλέπει ηδονικά τους βράχους που διακόπτουν το άπλωμά της.

Και στην αποβάθρα την πολυκαιρισμένη ένα πεταχτάρι ενός μικρού περιμένει το αποτέλεσμα.

Και δυο ξύλινες πλάτες αδιάφορες περιφρονούν το απαύγασμα της πολυσήμαντης αναφοράς της ομορφιάς. Στα άδεια στασίδια της καλοκαιρινής γραφής.

Όταν το πλήθος έχει αποχωρήσει και μένει μοναχή η εικόνα χωρίς τις φωνές των παροικούντων.

Και οι αποχρώσεις να λιγοστεύουν την εκτύπωση της πολυτέλειας του φανταχτερού συνοδεύοντας επάξια την υψηλοφροσύνη της απλότητας.

Και το μισό απ’ το κόκκινο να φτιάχνει το παρείσακτο εξωλέμβιο των χρωμάτων.

Και το σκουριασμένο σίδερο, δέστρα πρωτόγονη για τα μικρά πλεούμενα του παραδείσου.

Κι όταν το τοπίο βαρεθεί τη νηνεμία θα γεμίσει με τις γάργαρες φωνές των νερών.

Κι ο κυματοθραύστης ακλόνητος θα προσπαθεί να καταλαγιάσει το παιχνίδισμα του υγρού παρορμητισμού, αφήνοντας τα χρώματα να γίνονται βουβά συμπεράσματα.