Στο δύσκολο πλέον έργο της αναζήτησης νέων ισορροπιών στο εσωτερικό του σχήματος προχωρούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση των ανανεωτικών από τον ΣΥΝ και τη δημιουργία νέου κόμματος, και υπό το συντριπτικό βάρος του σαρωτικού κατεδαφίσματος εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων ενός αιώνα από την τρόικα (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ) και την κυβέρνηση.

Στο δύσκολο πλέον έργο της αναζήτησης νέων ισορροπιών στο εσωτερικό του σχήματος προχωρούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση των ανανεωτικών από τον ΣΥΝ και τη δημιουργία νέου κόμματος, και υπό το συντριπτικό βάρος του σαρωτικού κατεδαφίσματος εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων ενός αιώνα από την τρόικα (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ) και την κυβέρνηση.

Η ενότητα στο συμμαχικό σχήμα κρέμεται από μια κλωστή, γιατί:

Πρώτον, η συμφωνία των εκπροσώπων όλων των συνιστωσών (του ΣΥΝ συμπεριλαμβανομένου) και των ανένταχτων για την ενότητα δεν συνδυάζεται με ανάλογη συμφωνία στις θέσεις περί την ανάλυση για την οικονομική κρίση, την πρόταση διεξόδου και την αντιμετώπιση του χρέους. Στη συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Πέμπτη (η οποία κατά πάσα πιθανότητα ξανασυνεδριάζει σήμερα) τα μέλη της Γραμματείας που μετέχουν στο Μέτωπο Ν. Γαλάνης (ΚΟΕ), Γ. Θεωνάς (ΚΕΔΑ), Α. Νταβανέλος (ΔΕΑ), Γ. Σαπουνάς (ΑΠΟ) και Δήμος Τσακνιάς (ανένταχτος) κατέθεσαν κείμενο 10 σημείων με στόχους και δράσεις «που θα κάνουν καθαρή τη σφοδρή αντίθεσή μας σε ΔΝΤ – Ε.Ε. – κυβέρνηση, θα δίνουν πολιτικό περιεχόμενο στους αγώνες και θα ευνοούν τις προϋποθέσεις για μια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση». Εκεί γίνεται λόγος μεταξύ άλλων για άρνηση πληρωμής και άμεση διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, άρνηση εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας καθώς και ότι η «συζήτηση για το ζήτημα της παραμονής ή όχι στη ζώνη του Ευρώ, ακόμη και στην Ε.Ε. δεν μπορεί να είναι ταμπού». Ως προς αυτό το τελευταίο αναφέρεται συγκεκριμένα ότι «για την Αριστερά το θέμα δεν είναι οι όροι της κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου – με ευρώ ή με υποτιμημένη δραχμή», αλλά οι όροι ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας, οπότε «δεν μπορεί να δικαιωθεί ούτε η παραμονή με οιοδήποτε τίμημα ούτε η αποχώρηση χωρίς στρατηγική». Η απάντηση της αντιπροσωπείας του ΣΥΝ στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ διά στόματος του Ν. Βούτση ήταν ότι τα ζητήματα αυτά έχουν απαντηθεί στις αποφάσεις του 6ου συνεδρίου του ΣΥΝ.

Δεύτερον, η διαφοροποίηση στο πολιτικό φαίνεται ότι στην αντίληψη του Μετώπου έχει προέκταση και στο θέμα της εκπρόσωπησης σε επίπεδο ηγεσίας, αφού οι πέντε στο τέλος του κειμένου τους βάζουν θέμα «κατάργησης της μονοπρόσωπης κεντρικής εκφώνησης (πρόεδρος της Κ.Ο.) και θέσπιση συλλογικής ηγεσίας».

Ακόμα κι αν κάποιος καλοπροαίρετος δεν θέλει να διαβάσει την παραπάνω πρόταση ως επαναφορά στον περσινό καβγά για την αρχηγία στον ΣΥΡΙΖΑ, το βέβαιο είναι ότι αν αποτελέσει εμμονή του Μετώπου, ειδικά ενόψει του προγραμματισμού του σχήματος για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα φέρει τον Τσίπρα ενώπιον μιας ακόμα σύγκρουσης που δεν αποκλείεται να είναι και αυτή μοιραία.

Χωρίς να είναι ξεκαθαρισμένες οι προθέσεις του Αλαβάνου, οι κινήσεις του από τις εκλογές και μετά δείχνουν πάντως ότι δεν έχει απεμπολήσει ηγετικές φιλοδοξίες κι επιδιώξεις, όπως άλλωστε δείχνουν και πρόσφατες αναφορές «ότι η ιδέα του Μετώπου υπερβαίνει κατά πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ» ή η κριτική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έχει ηγετικό και πολιτικό έλλειμμα»!

Από την άλλη, απέναντι στις πιέσεις του Αλαβάνου και των συνιστωσών που απαρτίζουν το Μέτωπο, μετά την αποχώρηση των ανανεωτικών από τον ΣΥΝ ο Τσίπρας δεν έχει πλέον να προασπίσει την εύθραυστη ενότητα του κόμματος, που του έδινε έναν εξισορροπητικό ρόλο. Επομένως πλέον τι μένει στην περίπτωση που τα πράγματα φτάσουν στο όριο; Μάλλον να πάρει ο καθένας τον δρόμο του.

Δείγματα γραφής Κουβέλη

Κάτι άλλωστε που υιοθετείται ως σκέψη όσον αφορά και τους ανανεωτικούς του νέου κόμματος του Κουβέλη. Παρόλο που κι εδώ οι ανταγωνισμοί θα περισσέψουν, ανεξαρτήτως του τι λέγεται δημοσίως, ενώ οι ανανεωτικοί αναμένεται να στοχεύσουν σε έναν απογοητευμένο κόσμο του κεντρώου ΠΑΣΟΚ, σε απογοητευμένους του ΣΥΝ, στο ακροατήριο των Οικολόγων Πράσινων και άλλα απολίτικα κοινά, με συμπαραστάτη τα ΜΜΕ και τις δημοσκοπήσεις.

Ακόμα κι αν κάποιος περιμένει περισσότερα δείγματα γραφής από τη Δημοκρατική Αριστερά και τον Φώτη Κουβέλη όσον αφορά τη στάση απέναντι στην κυβέρνηση, το ΔΝΤ και την Ε.Ε., το στίγμα έχει δοθεί από τη στιγμή που οι πρώτες τοποθετήσεις και ομιλίες του Κουβέλη φαίνεται να τηρούν περίπου ίσες αποστάσεις από την κυβέρνηση και το μεταπολιτευτικό κοινωνικό πρότυπο (ωσάν η Δημοκρατική Αριστερά να μην υπήρξε μέρος του και να προήλθε, «καθαρή» και «αμόλυντη», από παρθενογένεση) και επιφυλάσσουν τις πιο αιχμηρές αναφορές για την Αριστερά και όχι για την κυβέρνηση, απέναντι στην οποία η κριτική εξαντλείται στον χαρακτηρισμό «απαράδεκτη». Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ο Φώτης Κουβέλης στο επίκεντρο της ανάλυσής του για το πώς οδηγηθήκαμε στη διόγκωση του χρέους και των ελλειμμάτων βάζει το «πελατειακό κράτος»! Επιπλέον επιχειρείται να διαμορφωθεί πάση θυσία ένα θετικό πρόσημο, διαχωρισμένο από τον «στείρο αρνητισμό», τον «αριστερότροπο λαϊκισμό» και τον «μυωπικό αριστερισμό»: η Αριστερά της «ευθύνης», της «δημιουργίας», των «προτάσεων» και βεβαίως του «δημοκρατικού σοσιαλισμού», του οποίου το περιεχόμενο δεν αποσαφηνίζεται ούτε και η στρατηγική επίτευξής του.

Πάντως, «πρώην» πια σύντροφοι από την Κουμουνδούρου εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους για τις προθέσεις του εν λόγω σχήματος στο νέο αναδιατασσόμενο πολιτικό σκηνικό…