Με την αρμόζουσα προσοχή και με το βλέμμα να συνταιριάζει με τη διάθεση των κειμένων περιορίσθηκε η αφαίρεση στην ανάγνωση, αφήνοντας κατά μέρος την απροκάλυπτη κατευθυντήρια υπαγόρευση των επιλογών της εποχής.

◆ Με την αρμόζουσα προσοχή και με το βλέμμα να συνταιριάζει με τη διάθεση των κειμένων περιορίσθηκε η αφαίρεση στην ανάγνωση, αφήνοντας κατά μέρος την απροκάλυπτη κατευθυντήρια υπαγόρευση των επιλογών της εποχής.
◆ Και απόμεινε γυμνός ο λόγος να γλείφει στην κυριολεξία την περιορισμένη ικανότητα του ηλίθιου και στην αυθάδεια του απροκάλυπτου η απεγνωσμένη προσπάθεια της αποδοχής να ξεκατινιάζεται δίνοντας στην ψευδαίσθηση την εντύπωση της πρωτοτυπίας ενός μεγαλουργήματος.
◆ Μουρμουρητό του προαναφωνήματος έτσι γιατί η σκέψη έχει το δικαίωμα να περιπλέκει τα σημαντικά με τα ολίγιστα, αφηνιάζοντας πάνω στο ερυθρόν και καθηλώνοντας περιτέχνως τον θυμό στα σύμφωνα των εκφράσεων.
◆ Τοιουτοτρόπως λοιπόν.
◆ Στο ξάφνιασμα της παρανοήσεως τα πολιτικά σημειώματα, διαδικαστικές ανακοινώσεις παρηκμασμένης ευφυΐας, περιγράφουν με την αδυναμία της μακρόσυρτης εκφοράς της αναπνοής των καταλήξεων τη μοναδικότητα της απερίγραπτης ασυναρτησίας.
◆ Και οι δηλώσεις, ασήμαντες λεπτομέρειες της καλοκαιρίας, σκορπίζουν την αδιαφορία στο προσπέρασμα των σωμάτων, όταν αυτά ταξιδεύουν στα μικρά στιγμιότυπα.
◆ Επιτηδευμένα τερτίπια παρωχημένης ρητορικής.
◆ Ενώ οι χρόνοι αφήνουν στα κατοπινά το παραστράτημα.
◆ Στην ανασκόπηση, τα περασμένα, στολισμένες οξείες, δίνουν στα τραγουδισμένα τον σκοπό και οι ψίθυροι, ανακατεμένοι στην ουσία της συγχύσεως, μεταποιούν τις διαθέσεις.
◆ Και χάνεσαι μέσα στην αμηχανία.
Όταν η άρνηση γκρεμίζει την αυταπάτη.
◆ Παραληρήματα του Ιουνίου την ώρα που ο ήλιος προετοιμάζεται στη μεγαλοσύνη του.
◆ Θάλασσα του πληθυντικού το πέλαγος και στην κλητική των επιθέτων, πόθος η φωνή αφήνεται.
◆ Με το επίφθεγμα στα κοσμητικά να τελειώνει στον ήχο του τον μορφασμό του σχήματος.
Στην περιπλάνηση η ματιά γράφει τη συνέχεια και στα σιγανά μια λέξη περνά σαν ξένη στην παράγραφο.
◆ Όπως η πρώτη φωτιά!

Mυογράφημα

Στην ύπτια θέση. Με ένα πλατύγυρο καπέλο. Χοντρός λαιμός. Μεγάλος ο φιόγκος, χανόταν περιτριγυρισμένος.
Όπως κατέβαινε το ύφασμα έγραφε απροσδιόριστα. Λουλούδια διάσπαρτα. Μαργαρίτες με κίτρινο και μπόλικο μαύρο στην αντίθεση. Βαρύσαρκη με τη βαριά αναπνοή.
Στο ξύλινο ανάκλιντρο των συντεταγμένων.
Με το σώμα να ξεχειλίζει.
Κόκκινα κουβαδάκια, μπλε φτυαράκια, μια χελωνίτσα.
Πολλές λακκούβες, στοές, καλλιτεχνήματα. Φύκια και πέτρες.
Άπνοια. Γέλια και ξεφωνητά. Συνωστισμός.
Μπάλες, κυνηγητά και βουτιές.
Γλάροι, καΐκια, βαρκούλες κι αλμύρια.
Εικόνα της επαναλήψεως.
Στο ίδιο τοπίο.
Μεσημέρι. Ο ήλιος ψηλά. Έτσι έλεγε η ώρα.
Ξεπρόβαλε στο τελείωμα του βράχου.
Η πλώρη. Η φωνή. Ο καπνός.
Στον χαιρετισμό δεν υπήρχε απάντηση. Πέρασε μπροστά διασχίζοντας. Κόβοντας στα δυο τη γραμμή.
Όρθιος περίμενε.
Από μακριά να γεννιέται. Στο ξεδίπλωμα μεγάλωνε.
Οι κραυγές ξέφυγαν. Να η χαρά.
Έσκασε με μανία στην άμμο. Το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο.
Το κλάμα. Οι στοές χάθηκαν. Τα φύκια ταξίδεψαν.
Σφιγμένα δάχτυλα στα μάτια. Απόγνωση.
Στο ξεφύλλισμα.
Πρηνηδόν η αδιαφορία κρέμασε τα χέρια της, ενώ στα δάκρυα στέγνωσε η άμμος το παράπονο.

Προσήλωση

Σημείωμα Ιουνίου
Πρώτου μήνα
Της ψευδαισθήσεως των καιρών
(ξέρεις ένα τραγούδι να τραγουδήσεις;)
σκέφτηκε
δίχως λόγια
στο κοίταγμα
(δεν θέλω άλλο )
Να ξέρω πόσο κρατά
αυτή η λέξη
Ήταν μεσημέρι
ίσως
Κι αυτές οι χαρακιές
Γραμμένες με το χέρι!
Μίλησες;
Milises?
Οχι!