«Το να σκέφτεσαι το μέλλον φαίνεται αστείο στην ηλικία μου», είπε κάποια στιγμή η Ξένια Καλογεροπούλου, αλλά, αν κρίνουμε από το πολύβουο νεανικό μελίσσι γύρω της, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. 

«Το να σκέφτεσαι το μέλλον φαίνεται αστείο στην ηλικία μου», είπε κάποια στιγμή η Ξένια Καλογεροπούλου, αλλά, αν κρίνουμε από το πολύβουο νεανικό μελίσσι γύρω της, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ήταν εκείνη που έθεσε τις βάσεις για το θέατρο «Πόρτα», για ό,τι σημαίνει για το θεατρικό γίγνεσθαι. Το ότι έκλεισε τις πόρτες του ήταν ένα πλήγμα, αν όχι τόσο μεγάλο για το ενήλικο κοινό, συντριπτικό για το παιδικό. Και να που γύρω της, με επικεφαλής τον Θωμά Μοσχόπουλο, συσπειρώνονται γενιές ολόκληρες, θεατρικές και μουσικές, από πρωτόβγαλτα παιδιά μέχρι ώριμους καλλιτέχνες. Και να που δουλεύουν με αυταπάρνηση για να ξανανοίξουν οι πόρτες της «Πόρτας», με αίσθηση διακωμώδησης της πραγματικότητας – την ατάκα της Μάρθα Γκράχαμ «η μιζέρια είναι μεταδοτική» επικαλέστηκε ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ενώ οι χαρτοπετσέτες στο μίνι μπουφέ ήταν… 100ευρα! –, αλλά και συναίσθηση της ευθύνης, καλλιτεχνικής και οικονομικής, που σημαίνει η επαναλειτουργία ενός θεάτρου… Όπου οικονομική ευθύνη στην προκειμένη σημαίνει ότι όλοι προσφέρουν τον καλύτερό τους εαυτό για να λειτουργήσει κατ’ αρχάς ένα θέατρο που οι μόνοι οικονομικοί του πόροι θα είναι οι παραστάσεις του. Η οικονομική του ευρωστία, λοιπόν, και η συνέχειά του θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από το καλλιτεχνικό προϊόν που θα προσφέρει στο κοινό. Επίσης, η «Πόρτα» θα είναι ανοιχτή από νωρίς το πρωί, φιλοδοξώντας να αποτελέσει ένα all day καλλιτεχνικό στέκι…

Το ρεπερτόριο είναι πλουσιότατο. Καθ’ όλη τη σεζόν όλες τις Τρίτες ο Κορνήλιος Σελαμσής «τρέχει» ένα πρόγραμμα συναυλιών που καλύπτουν από μπαρόκ μέχρι τζαζ και σύγχρονα έργα. Στο θέατρο για ενήλικες πρωταγωνιστούν «Κακά αγόρια σε έργα με παράξενα ονόματα», όπως τιτλοφορήθηκε η ενότητα: «Σλάντεκ» του Έντεν φον Χόρβατ (άπαιχτο στην Ελλάδα) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, «Λίλιομ» του Φέρεντς Μόλναρ και «Μότζο» του Τζεζ Μπάτεργουρθ (μια μαύρη κωμωδία για παιχνίδια εξουσίας) σε σκηνοθεσία Μοσχόπουλου. Επίσης και ο χορός βρίσκει τον χώρο του στην «Πόρτα» με δουλειές που θα έχουν λογοτεχνική δομή. Η Αμάλια Μπένετ ανεβάζει το «Master and man» (από τη νουβέλα του Τολστόι), ενώ ο Χρήστος Παπαδόπουλος το «Elvedon», που βασίζεται στα «Κύματα’ της Βιρτζίνια Γουλφ.

Αλλά αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι ο προγραμματισμός της «ναυαρχίδας» της «Πόρτας», που δεν είναι άλλη από το παιδικό θέατρο. Και πολύ σωστά επισήμανε ο Θωμάς Μοσχόπουλος πως λόγω του σίγουρου εισοδήματος που προσφέρουν οι επισκέψεις σχολείων σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις έχει χαθεί το μέτρο της ηλικίας των παιδιών και των αναγκών τους. Διότι διαφορετικές είναι οι προσλαμβάνουσες ενός παιδιού 6 ετών και διαφορετικές του 12χρονου που τελειώνει το Δημοτικό. Κι εδώ ακριβώς σημειώνεται η μεγάλη διαφορά του θεάτρου «Πόρτα», καθώς οι τέσσερις παιδικές παραστάσεις που ανεβαίνουν (με ζωντανή μουσική παρακαλώ!) καλύπτουν διαφορετικές ηλικίες: «Άκου» για βρέφη έως τριών ετών, «Το παιδί και τα μάγια» για παιδιά 4-8 ετών, «Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν» για παιδιά έξι ετών και άνω και η «Καταστρούπολη» για παιδιά και έφηβους άνω των 10 ετών. Επίσης προγραμματίζονται θεατροπαιδαγωγικά δρώμενα («Παραμύθια με την Ξένια», «Ο Μπαλ στον αέρα», «Τι ακριβώς θα κάνετε με την μπανιέρα;», «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα», «Ας βάλουμε το θέατρο σε τάξη!» που προορίζεται για σχολεία και «Η ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας» που αφορά το bullying στα σχολεία), που καλύπτουν νήπια έως έφηβους και έχουν κύριο γνώρισμα τη διαδραστικότητα και τη συμμετοχή των παιδιών.