Τελικά πρέπει να «ανατάξουμε» τη λογική μας! Γιατί η παραδοξολογία σε αυτόν τον τόπο δεν έχει τέλος. Αν δεν κάνω λάθος, στη ζωή και κυρίως στη συμβατική μας καθημερινότητα έχουμε κάνει κάποιες παραδοχές. 

Τελικά πρέπει να «ανατάξουμε» τη λογική μας! Γιατί η παραδοξολογία σε αυτόν τον τόπο δεν έχει τέλος. Αν δεν κάνω λάθος, στη ζωή και κυρίως στη συμβατική μας καθημερινότητα έχουμε κάνει κάποιες παραδοχές. Ότι, για παράδειγμα, στο καφενείο δεν φτύνουμε, ότι δεν εκκλησιαζόμαστε φορώντας το μαγιό μας, ότι αποφεύγουμε να πηγαίνουμε σε πλαζ γυμνιστών κουστουμαρισμένοι. Σιωπηρώς έχουμε αποδεχτεί επίσης ότι όλες αυτές οι δεσμεύσεις δεν παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα και τις πολιτικές μας ελευθερίες. Κάτι άλλο σημαντικό είναι ότι το κύρος των δικαιωμάτων μας και των ελευθεριών μας καθορίζεται αποκλειστικά από τη σοβαρότητά τους και το ειδικό τους βάρος. Αν ως υπέρτατο αγαθό προτάσσεις το δικαίωμα της αμοιβάδας, θα απολαύεις ανάλογης σοβαρότητας δικαιώματα.
 
Κάποια στιγμή, σε αυτήν τη χώρα, ας μας κάνει κάποιος τη χάρη να μας διευκρινίσει με σαφήνεια τι σημαίνει Αριστερά και τι σημαίνει η επίκλησή της. Ακόμα, είναι ανάγκη να περιοριστούν στα σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά – αν υπάρχουν – της Αριστεράς οι επικολυρικές κορώνες που επικαλούνται θυσιαστήρια, αγώνες και κάνουν άμεση έκκληση στο θυμικό παραπέμποντας σε θρησκευτικές σέχτες περισσότερο παρά σε ιδεολογίες. Να καταλάβουμε, πριν από όλα, με ακρίβεια τι σημαίνει Αριστερά, κυρίως όταν κάποιος την επικαλείται για μια αμιγώς προσωπική (σεβαστή πέρα ώς πέρα) υπόθεσή του. Όταν με τη θέλησή σου το ιδιωτικό γίνεται δημόσιο, δεν έχεις το δικαίωμα να επικαλείσαι τη συνδρομή οποιασδήποτε ιδεολογίας για να σε συντρέξει στις όποιες συνέπειες. Όταν ο ίδιος δημοσιοποιείς αυστηρά προσωπικές σου στιγμές, είναι πέρα από προφανές ότι η – διόλου – ιδανική κοινωνία θα αντιδράσει ποικιλοτρόπως, ανάλογα με την άποψή της. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με παραβίαση προσωπικών δεδομένων εφόσον αυτά δημοσιοποιούνται στο Διαδίκτυο με τους γνωστούς κινδύνους που αυτό ενέχει. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις είναι καλό να μη συνδέονται με ιδεολογίες. Οι μεν πρώτες έχουν κυρίαρχο τα ένστικτα, οι δε δεύτερες την πολιτισμική συνθήκη. Οι άνθρωποι που πολιτεύονται, δέχονται τις συμβάσεις – υποχρεώσεις που επιβάλλει η κοινή γνώμη και το κοινό αίσθημα. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ο Τσίπρας – παρά του αδιαμφισβητήτου γεγονότος ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά του – να πάει «ως άτομο» στο μπαρ, να μεθύσει και να… τσακωθεί ενδεχομένως με τους θαμώνες για το μνημόνιο, όπως θα μπορούσε άνετα να πράξει δίχως να σκανδαλιστεί κάνεις, αν δεν έφερε τον θεσμικό του τίτλο.
 
Έτσι, ας μην ταλαιπωρούμε άλλο την Αριστερά, τις ιδεολογίες και τα δικαιώματα με την όποια ανοησία βρίσκεται μπροστά μας παριστάνοντας τους βαθυστόχαστους αναλυτές και τους ευαίσθητους αντιστασιακούς εναντία στην τρέχουσα βαρβαρότητα… Καμιά φορά, η αναίτια και εις μάτην επίκληση των δικαιωμάτων του ανθρώπου συμβάλλει ακόμα περισσότερο στην απαξίωσή τους. Ας μη δικαιολογούμε την κάθε ανοησία στο όνομα ιδεολογιών που άλλαξαν τον κόσμο…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.