«Το όραμα μας περιλαμβάνει μια Ελλάδα υπερήφανη στην κοινωνία των εθνών… Όπως τηρούμε τις συμμαχίες, έτσι διεκδικούμε και τα δικαιώματά μας. Έχουμε καθήκον να τα διεκδικήσουμε εν ονόματι του ελληνικού λαού, εις το ακέραιον. Είμεθα σύμμαχοι, όχι υποτελείς, όχι δορυφόροι…»

 
«Το όραμα μας περιλαμβάνει μια Ελλάδα υπερήφανη στην κοινωνία των εθνών… Όπως τηρούμε τις συμμαχίες, έτσι διεκδικούμε και τα δικαιώματά μας. Έχουμε καθήκον να τα διεκδικήσουμε εν ονόματι του ελληνικού λαού, εις το ακέραιον. Είμεθα σύμμαχοι, όχι υποτελείς, όχι δορυφόροι…»
 
Ανδρέας Παπανδρέου 1965
 
Απομεσήμερο καλοκαιριού του 1964. Η μικρή επαρχιακή πόλη στη Δυτική Πελοπόννησο έχει παραδοθεί στη ζέστη. Απόλυτη ησυχία επικρατεί παντού. Στο περίπτερο της έρημης κεντρικής πλατείας έχω ανοίξει διάπλατα το «Βήμα» και διαβάζω τις δηλώσεις του «γέρου» της Δημοκρατίας, του νόμιμου Πρωθυπουργού, όταν ξαφνικά ένα χαστούκι στο πρόσωπο με ταυτόχρονο σκίσιμο της εφημερίδας με συγκλονίζουν. Ήταν ο Θανάσης, ο «μυστικός», ο χωροφύλακας της Ασφάλειας δηλαδή, που συνέχισε: «Κωλ…δο, πώς τολμάς και διαβάζεις στην πλατεία κομμουνιστική εφημερίδα; Μήπως είσαι εσύ και οι φίλοι σου με τον αλήτη τον Ανδρέα»! Αυτό ήταν! Από εκείνη τη στιγμή το αποφάσισα… Ναι, είμαι με τον Ανδρέα, χωρίς καλά – καλά να γνωρίζω ποιος είναι και τι Θεό πιστεύει! Αφού ο Θανάσης, ο «μυστικός», τον λέει αλήτη, κάτι καλό θα έχει, κάτι που ο Θανάσης φοβάται…
 
Ιούλιος του 1965, στην Αθήνα, παρασυρμένοι από το κύμα της εσωτερικής μετανάστευσης. Αποστασία! Είναι πλέον φανερό ότι τον Ανδρέα δεν τον μισούν και δεν τον φοβούνται μόνο οι ασφαλίτες… Θανάσηδες, αλλά και άλλοι.. Άλλοι που διακρίνουν ότι με τον Ανδρέα στην κυβέρνηση η χώρα χαράζει μιαν άλλη πορεία, μια πορεία έξω από τις δικές τους προδιαγραφές, κόντρα στα δικά τους συμφέροντα… Είναι εκπληκτικό πώς ένας ολόκληρος λαός, και κυρίως η νεολαία, πίστεψε, ταυτίστηκε με έναν άνθρωπο, έναν πολιτικό που μόλις τότε γνώριζε, έναν πολιτικό που συκοφαντήθηκε, λοιδορήθηκε, κυνηγήθηκε όσο κανένας άλλος από το ντόπιο και ξένο κατεστημένο! Τίποτα δεν μας άγγιζε…
 
Από το πρωί μέχρι το βράδυ στους δρόμους με μια φωνή: Μαζί σου Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα! Xoύντα, φυλακές, εξορίες ήταν το τίμημα για τον Ανδρέα που τόλμησε να μιλήσει στους Έλληνες και να τους πει ότι μπορεί η Ελλάδα να σταθεί στα δικά της πόδια, μπορούν οι Έλληνες να κοιτάξουν (επιτέλους) το φεγγάρι και να ονειρευτούν μιαν άλλη ζωή γι’ αυτούς και τα παιδιά τους… Και εμείς δίπλα του να αλωνίζουμε τις γειτονιές, να μεταφέρουμε σε κάθε σπίτι το μήνυμα της πολυπόθητης ΑΛΛΑΓΗΣ, που ήρθε με θριαμβευτικό τρόπο τον Οκτώβρη του 1981!
 
Τα χρόνια πέρασαν, η Ελλάδα άλλαξε, οι Έλληνες είδαν Θεού πρόσωπο, τα μίση ξεχάστηκαν, γίναμε μια κανονική χώρα, με νέα σχολεία, νέα νοσοκομεία, νέα λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους, νέα, νέα, νέα… Η Ελλάδα απόκτησε φωνή και κύρος παντού, διεκδίκησε και πήρε όσα της ανήκαν με το παραπάνω!!!

Όταν ο Ανδρέας έφυγε, τότε καταλάβαμε το μέγεθος της απώλειας. Ακόμα και σήμερα (18 χρόνια μετά…) στις κρίσιμες στιγμές αναρωτιόμαστε: Τι άραγε θα έκανε ο Ανδρέας με την πτώχευση, με το μνημόνιο, με το χρέος; Θα τολμούσε η Μέρκελ και οι άλλοι (νάνοι) πολιτικοί της Ευρώπης να κουνάνε το δάκτυλο και να επιβάλλουν ταπεινωτικές τιμωρίες σε έναν ολόκληρο λαό προς… σωφρονισμό; Aσφαλώς και δεν θα τολμούσαν.
 
Με τον Ανδρέα είμαι «μαζί» από το 1964. Δεν του μίλησα και δεν μου μίλησε ποτέ. Ούτε που γνώριζε την ύπαρξή μου! Όμως αυτό σε τίποτα δεν με εμπόδισε να τον θεωρώ δικό μου άνθρωπο, πατέρα και αδελφό. Είμαι σίγουρος ότι έτσι τον νιώθουν εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα. Τώρα που όσα οραματίστηκε, που όσα δημιούργησε, ξεθεμελιώνονται (και από ανθρώπους που εκείνος εμπιστεύθηκε), τώρα που μαύρο σκοτάδι τυλίγει την Ελλάδα και τους Έλληνες, ο δικός μου Ανδρέας, ο Ανδρέας μας, δεν είναι εδώ…
 
*Πάνος Μπόζος
Μαθηματικός

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.