Toυ Δημήτρη Μυ

«Υπάρχουν παραγωγικά χρόνια και μετά τα 70» είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο (σε ομιλία του στα Γιάννενα το 2004) ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας. Προφανώς κάτι παραπάνω θα ήξερε αφού «πρόβλεψε» έξι χρόνια πριν, την πρόταση- εντολή που προωθεί σήμερα η Γερμανία για γενική παράταση του εργάσιμου βίου τουλάχιστον μέχρι τα 70!

Toυ Δημήτρη Μυ

«Υπάρχουν παραγωγικά χρόνια και μετά τα 70» είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο (σε ομιλία του στα Γιάννενα το 2004) ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας. Προφανώς κάτι παραπάνω θα ήξερε αφού «πρόβλεψε» έξι χρόνια πριν, την πρόταση- εντολή που προωθεί σήμερα η Γερμανία για γενική παράταση του εργάσιμου βίου τουλάχιστον μέχρι τα 70!

Συνεπής σε αυτήν ακριβώς την αντίληψη ο Γ. Παπανδρέου φέρνει την Τρίτη 6 Ιουλίου στη βουλή το ασφαλιστικό, το οποίο θα ψηφιστεί όπως όλα δείχνουν την ερχόμενη Πέμπτη. Προφανώς δε χρειάζονταν οι οδηγίες της επιτροπείας του ΔΝΤ και της Κομισιόν για να πειστεί για την αναγκαιότητα των αλλαγών ο πρωθυπουργός. Ήταν εδώ και χρόνια έτοιμος. Οι εντολές των επιτρόπων απλώς του έλυσαν– όπως νομίζει– τα χέρια.

Η λογική που συμμερίζεται και υπηρετεί ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της χώρας, αντλεί επιχειρήματα από τα δημογραφικά δεδομένα. Πράγματι, η Ευρώπη (και η Ελλάδα) είναι δημογραφικά ασθενής. Με πιο απλά λόγια, οι νέοι εργαζόμενοι είναι ολοένα και λιγότεροι σε σχέση με τους απόμαχους της δουλειάς. Το «σύστημα», λοιπόν, βρήκε τη λύση: Εργασία μέχρι το κατώφλι του θανάτου και ειδικά για τους Ελληνες απόμαχους της δουλειάς, συντάξεις πείνας.

Εκτός από τη δημογραφία, ισχυρά είναι και τα επιχειρήματα που οικοδομούνται γύρω από την περιβόητη ανταγωνιστικότητα. Το «σύστημα», υπογραμμίζει πως δεν είναι δυνατές οι εργασιακές πολυτέλειες (έτσι ονομάζουν εργασιακές κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες) σε ένα παγκοσμιοποιημένο εργασιακό περιβάλλον όπου οι επιχειρήσεις μπορούν να εξασφαλίσουν ανασφάλιστους, υπεραπασχολήσιμους και υποαμειβόμενους εργαζόμενους. Ποια είναι η λύση; Η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα…

Θα μπορούσε, προφανώς, να συμφωνήσει κανείς με αυτή τη ψυχρή λογική αν έβλεπε τους ανθρώπους, νέους εργαζόμενους ή απόμαχους της δουλειάς ως αριθμούς πάνω σε στατιστικά διαγράμματα. Κάπως (ή ακριβώς) έτσι δεν  αντιμετωπίζουν οι αγορές, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις τους ανθρώπους;

Πρόκειται όμως για μια καθαρά επιχειρηματική οπτική η οποία καμία σχέση δεν θα έπρεπε να έχει με μια πολιτική –έστω και σοσιαλδημοκρατική» – προσέγγιση του προβλήματος. Αυτή η «μικρή αλήθεια», φαίνεται πως έχει διαφύγει της προσοχής της ελληνικής «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης. Και θα το πληρώσει πολύ ακριβά. Σύντομα…