Η συγγραφέας Άννα Μιχαλιτσιάνου πετυχαίνει, εκτός των άλλων, κάτι σπάνιο, έναν μικρό άθλο για τα καθ’ ημάς, να μας χαρίσει δηλαδή ένα αυθεντικό αστικό μυθιστόρημα, μια ιστορία πόλεως, μέσα από έναν χειμαρρώδη λόγο…

Η συγγραφέας Άννα Μιχαλιτσιάνου πετυχαίνει, εκτός των άλλων, κάτι σπάνιο, έναν μικρό άθλο για τα καθ’ ημάς, να μας χαρίσει δηλαδή ένα αυθεντικό αστικό μυθιστόρημα, μια ιστορία πόλεως, μέσα από έναν χειμαρρώδη λόγο που εκφράζει αβίαστα την εκρηκτική πολυπλοκότητα του άστεως.

Μια ανθρωπιστική τραγωδία, η αυτοκτονία ενός μετανάστη, γίνεται αφορμή να τεθεί στο μικροσκόπιο το μέσα και το έξω της μεταπολίτευσης… Έχοντας διαπρέψει στον χώρο της δημοσιογραφίας, η Μιχαλιτσιάνου μας χαρίζει το πρώτο της μυθιστόρημα, μιαν ιστορία – γροθιά στη στερεότυπη και παγιωμένη στάσης ζωής που μας κληροδότησε η ευρείας κλίμακας αλλαγή στον πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό μας βίο. Η μεταπολίτευση άνοιξε διάπλατα τις πόρτες, δίχως κανένα αξιολογικό ή άλλο κριτήριο, σε κάθε καρυδιάς καρύδι χαρίζοντάς τους, στο όνομα πολύ αφηρημένων και αμφισβητούμενων επαναστατικών ιδεών, το ασύδοτο δικαίωμα να «κάνει την τύχη του» ιδεολογικοποιώντας κάθε πτυχή της ζωής. Ποτέ άλλοτε η χώρα δεν έζησε τόσο περιορισμένη στον ασφυκτικά στενό κορσέ της πολιτικής συναλλαγής μιας ιδιότυπης κομματικής παντοκρατορίας. Η Μιχαλιτσιάνου, επιστρατεύοντας τη λεπτότητα της ειρωνείας και των διακριτικών αποστάσεων, μέσα από μιαν ιστορία με στελέχη, εταιρείες, συνδικαλιστές, προέδρους και απαστράπτουσες καριέρες με λαμπρό παρόν και μέλλον, κυρίως όμως μέσα από τις ακλόνητες και αδιαμφισβήτητες βεβαιότητές τους, ανατέμνει τη σύγχρονη ιστορία με το αιχμηρό νυστέρι της υποκρισίας: εκεί ακριβώς που στο όνομα του ανθρωπισμού αποψιλώνεται κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Έχοντας οικοδομηθεί μέσα από αμετακίνητα «πιστεύω», υπό τη σκέπη σεπτών αγωνιστικών περγαμηνών, εμβαπτισμένων σε ιερούς αγώνες και περιώνυμα θυσιαστήρια, η ευρύτερη Αριστερά στην Ελλάδα τής μεταπολίτευσης απαίτησε και πέτυχε μιαν ιδιότυπη ασυλία, την οποία η Μιχαλιτσιάνου καταγγέλλει εξ αποστάσεως μέσα από την πολιτική ταυτότητα και τις πράξεις των ηρώων της. Έτσι, στην ουσία υπονοεί και ταυτόχρονα περιγράφει μια κοινωνία με έντονα θρησκευτικά χαρακτηριστικά, όπου η πίστη – ιδεολογία σημαίνει πολύ περισσότερα από τις πράξεις και προθέσεις των πιστών ιδεολόγων. Η συγγραφέας, μέσα από την ενδιαφέρουσα εξέλιξη της ιστορίας της, όπου η αυτοκτονία ενός δύστυχου μετανάστη μετατρέπεται σε μια ευρέως κυνισμού ίντριγκα, αποκαλύπτει τις διαστάσεις της υποκρισίας τόσο στον κοινωνικό και ευρύτερα πολιτικό στίβο όσο και στον ατομικό μας βίο. Χρεοκοπημένοι απ’ έξω κι από μέσα, οι ήρωες του μυθιστορήματος της Μιχαλιτσιάνου κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή την αμείλικτη πραγματικότητα, να έρθουν αντιμέτωποι με αυτό που πραγματικά είναι και όχι μ’ αυτό που πίστευαν ότι ήταν.

Παράλληλα με τους ήρωες, τρέχουν και τα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας. Μέσα από το αυστηρά προσωπικό αναδύεται το ευρύτερο κοινωνικό, και μαζί το αξιακό εκείνο δικαίωμα όλων να τα δικαιούνται όλα! Πίσω από τα γεγονότα, αχνοφέγγουν τα ιστία των «αναφαίρετων δικαιωμάτων», όπως αυτά αρμένιζαν ελεύθερα και δίχως πυξίδα στα απέραντα ύδατα ενός ασυνάρτητου και ταυτόχρονα βαθιά ανήθικου κόσμου, ενός κόσμου ασφυκτικά εγωιστικού…

Η Μιχαλιτσιάνου δεν πέρασε ανέξοδα και επιπόλαια από τη δημοσιογραφία στη συγγραφή – αν ισχύουν σήμερα οι διαχωριστικές γραμμές… Αντίθετα, εμφανίστηκε ως ολοκληρωμένη συγγραφέας, με τη ματιά του συγγραφέα και ένα κατακτημένο και αξιοζήλευτο ύφος στη γραφή που μας ενθουσίασε. Πρόκειται για συγγραφέα από κούνια που απλώς δεν βιάστηκε να πιάσει στασίδι στην πυκνοκατοικημένη αγορά των Εμπνευσμένων. Τέλος, να επισημάνω την πρωτοτυπία του εξώφυλλου με ένα σχέδιο του Γιώργου Λαζόγκα που δεν έμεινε στη στενή αντίληψη της εικονογράφησης της υπόθεσης, αλλά αξιώθηκε την ευρύτητα και την καθαρότητα της τέχνης που ξέρει να υπαινίσσεται καλύτερα από το να υποδεικνύει.