Το μέλλον της Ουκρανίας αποφασίζεται… τηλεφωνικά ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Αυτό φαίνεται τουλάχιστον από τις τελευταίες εξελίξεις όχι μόνο σε διπλωματικό επίπεδο αλλά και επί ουκρανικού εδάφους.

Το μέλλον της Ουκρανίας αποφασίζεται… τηλεφωνικά ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Αυτό φαίνεται τουλάχιστον από τις τελευταίες εξελίξεις όχι μόνο σε διπλωματικό επίπεδο αλλά και επί ουκρανικού εδάφους.

Η υποχώρηση των φιλορώσων από το Σλαβιάνσκ, και -κυρίως- οι φωνές των αυτονομιστών που κατηγορούν τη Μόσχα για «προδοσία» υποστηρίζοντας ότι τελικά «τους εγκατέλειψε», είναι δείγμα ότι κάτι ψήνεται κάτω από το τραπέζι και ότι, κατά πάσα πιθανότητα, βρισκόμαστε πολύ κοντά στην επίτευξη συμφωνίας ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

 Αυτό βέβαια δεν σημαίνει και το οριστικό τέλος της βίας… όμως, σε περίπτωση που Μόσχα και Ουάσιγκτον πράγματι καταλήξουν σε μια συμφωνία, τότε τα μέσα που θα έχουν για να συνεχίσουν την αντιπαράθεση οι αντιμαχόμενες πλευρές στην Ουκρανία θα ελαχιστοποιηθούν.

Οι λόγοι που οδηγούν ΗΠΑ και Ρωσία προς την αποκλιμάκωση είναι πολλοί, με βασικότερο ότι τα ρίσκα που αναλαμβάνουν από εδώ και στο εξής είναι μεγαλύτερα από οποιοδήποτε πιθανό όφελος. Η πολύμηνη κρίση ανέδειξε τις αδυναμίες αλλά και τα περιθώρια κινήσεων και των δύο πλευρών… Επίσης όμως, επιβεβαίωσε -για όσους πίστευαν ότι η χάραξη στρατηγικής με όρους ρεαλπολιτίκ αποτελεί παρελθόν- ότι τον τελικό λόγο συνεχίζουν να τον έχουν οι δυνάμεις εκείνες που ναι μεν συνδυάζουν τη στρατιωτική και την οικονομική ισχύ, αλλά ταυτόχρονα είναι και πρόθυμες να ασκήσουν την επιρροή τους αποφασιστικά με ό,τι ρίσκο αυτό συνεπάγεται. Ίσως το πιο ενδιαφέρον από όλα τις τελευταίες ημέρες είναι μια ανάλυση της κατάστασης που δημοσιεύτηκε από το αμερικανικό θινκ τανκ Στράτφορ, γνωστό για την ταύτισή του με το αμερικανικό ΥΠΕΞ.

Ανίκανοι Ευρωπαίοι
Σύμφωνα λοιπόν με το Στράτφορ, η ουκρανική κρίση ανέδειξε για ακόμη μια φορά την… ανικανότητα των Ευρωπαίων να αποτελέσουν «κομβικό παράγοντα» στην έκβαση μιας κρίσης με στρατιωτικές προεκτάσεις. Όπως επισημαίνει -όχι άδικα- για να λάβει κανείς υπόψη του τους «Ευρωπαίους» σε οποιεσδήποτε συνομιλίες θα πρέπει να τους αφήσει πρώτα «να τα βρουν μεταξύ τους»  και, εάν και εφόσον καταλήξουν σε μια κοινή γραμμή -πράγμα αμφίβολο- τότε θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να αποκτήσουν και το αντίστοιχο βάρος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Αυτή η αδυναμία, πιστεύουν οι Αμερικανοί, φάνηκε ξεκάθαρα στην περίπτωση της Ουκρανίας, καθώς οι Ευρωπαίοι «δεν έχουν απαντήσει σε βασικά ζητήματα όπως, για παράδειγμα, τι ακριβώς θέλουν και ποια σχέση επιδιώκουν με τη Μόσχα».
Το Στράτφορ μάλιστα, δεν διστάζει να πάει ένα βήμα παραπέρα κατηγορώντας εμμέσως τους Γερμανούς ότι ενώ επρόκειτο για μια κρίση στην οποία είχαν εξαρχής βουτήξει τη μύτη τους για τα καλά (υποστηρίζοντας ανοιχτά έναν από τους ηγέτες της πλατείας Μάιντεν), όταν είδαν τα σκούρα βάρεσαν υποχώρηση, αφήνοντας την Ουάσιγκτον να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Οι Γερμανοί
Μάλιστα, οι ΗΠΑ -δεδομένου και του τεταμένου κλίματος που επικρατεί με το Βερολίνο εξαιτίας των αλλεπάλληλων σκανδάλων παρακολουθήσεων και κατασκοπείας- δεν αρκούνται μόνο στην καταγγελία «αδυναμίας» του Βερολίνου να αναλάβει «πραγματικό» ηγετικό ρόλο, αλλά φτάνουν σε σημείο να υποστηρίξουν ότι η κρίση στην Ουκρανία δείχνει πως «σε μια κρίσιμη στιγμή, και στην υποτιθέμενη περίπτωση μιας πιο άμεσης και γενικευμένης στρατιωτικής σύγκρουσης, δεν είναι καθόλου σίγουρο με ποια πλευρά θα ταχθεί η Γερμανία»!

Όπως και να ’χει, γεγονός είναι πως τις τελευταίες ημέρες η τηλεφωνική γραμμή ανάμεσα στο Κρεμλίνο και τον Λευκό Οίκο έχει πάρει φωτιά. Όπως όλα δείχνουν, η Ρωσία αφήνει σιγά σιγά στην τύχη τους τους φιλορώσους αντάρτες και σε αντάλλαγμα… η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ μετατρέπεται σε όνειρο θερινής νυκτός για την Ουκρανία (και για τη Γεωργία). Το τι θα συμβεί ακριβώς με την «ευρωπαϊκή προοπτική» του Κιέβου δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι η Μόσχα δεν ανησυχεί όσο οι υπόλοιποι: Έχει εξάλλου το παράδειγμα της Πορτοκαλί Επανάστασης και των ηγετών της που κατέληξαν, τελικά, στην αγκαλιά του Κρεμλίνου. Ούτε η ουκρανική κυβέρνηση ούτε και οι πολίτες της δεν έχουν ακόμη αισθανθεί στο πετσί τους τις συνέπειες της αύξησης κατά 80% της τιμής του φυσικού αερίου και των μέτρων λιτότητας που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ σε αντάλλαγμα δανείου. Η Ρωσία πιστεύει ότι, με λίγη υπομονή, το Κίεβο θα στραφεί εκ νέου προς τη Μόσχα μόλις η κατάσταση γίνει αφόρητη…