Αν δεν γνωρίζαμε ότι είναι το Πολυτεχνείο θα πιστεύαμε ότι πρόκειται για κάποια αλάνα της επαρχίας που έχει εγκαταλειφθεί στην μοίρα της. Ωστόσο, αυτό το χωράφι, είναι το ιστορικό κτήριο του Πολυτεχνείου, παρατημένο στο έλεος της αδιαφορίας. 

Αν δεν γνωρίζαμε ότι είναι το Πολυτεχνείο θα πιστεύαμε ότι πρόκειται για κάποια αλάνα της επαρχίας που έχει εγκαταλειφθεί στην μοίρα της. Ωστόσο, αυτό το χωράφι, είναι το ιστορικό κτήριο του Πολυτεχνείου, παρατημένο στο έλεος της αδιαφορίας, από διοίκηση, φοιτητές και πολιτεία, στην καρδιά της Αθήνας, στην καρδιά της χώρας, που έχει σταματήσει προ πολλού να χτυπά, βιώνοντας την αργή και επώδυνη αποσύνθεση της. 

Το Πολυτεχνείο δυστυχώς δεν ζει. Αντίθετα καταρρέει μέρα με την μέρα μαζί με την εξέχουσα ιστορία του, τους μύθους του, την κορυφαία συμβολή του στον εκσυγχρονισμό αυτής της απίθανης χώρας. Το Πολυτεχνείο είναι επίσης χώρος ιστορικής μνήμης, ένα σύμβολο της εξέγερσης των φοιτητών, ένα ίδρυμα που ταυτίζεται με την σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου.

Σε πόσο βαθιά παρακμή μπορεί να έχει πέσει η ελληνική πολιτεία, η κυβέρνηση, η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, με την αποκαρδιωτική εικόνα της  πλήρους παρακμής και εγκατάλειψης του μεγάλου αυτού πανεπιστημιακού μας ιδρύματος; Πού είναι η διοίκηση της σχολής, οι φοιτητές, η πολιτεία; Που είναι η χώρα η ιδία;
 
Και τέλος που είναι αυτή η περιώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου που ασχολείται επιτυχώς με μπίζνες, καριέρες στις τράπεζες και στους Ομίλους, με τον διαλογισμό και την Κεντροαριστερά, με την εξουσία κάθε είδους; Να μας χαρίσει το δάκρυ της.
 
Το φωτορεπορτάζ από το topontiki.gr που ακολουθεί είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς.

(Η καγκελόπορτα που έριξε το τανκ της χούντας και το μνημείο που καταθέτουν στεφάνια στην επέτειο της εξέγερσης της 17 Νοέμβρη. Χωρίς άλλα λόγια…)