◆ Προσποίηση των σωμάτων όπως η σιωπή αποτυπώνει στη στιγμή τη μετοχή του πάρειμι. Και στον ιδιωματισμό η προφορά παρουσιάζει τον σαρκασμό απογυμνωμένο. Ενώ στα παχιά σύμφωνα τα μακρά φωνήεντα συνοδεύουν την κατάληξη λοιδορώντας την ουσία.

◆ Προσποίηση των σωμάτων όπως η σιωπή αποτυπώνει στη στιγμή τη μετοχή του πάρειμι. Και στον ιδιωματισμό η προφορά παρουσιάζει τον σαρκασμό απογυμνωμένο. Ενώ στα παχιά σύμφωνα τα μακρά φωνήεντα συνοδεύουν την κατάληξη λοιδορώντας την ουσία.
◆ Περίπαιγμα καλοκαιρίας στον Ιούλιο της εποχής.
◆ Όταν ο πληθυντικός αφορίζει τη μοναδικότητα του πρώτου προσώπου.
◆ Με την τρυφερότητα που συναρμόζει στο χάδι, το χαμόγελο αναδεικνύει την πρόθεση και η στιγμή, υπερσυντέλικος τελειωμένος, παρατηρεί τη μονοτονία της κλίσεως.
◆ Πολιτική αδιαφορία στα σημειώματα και οι υπέρτιτλοι, σκοτεινά κι ανέμπνευστα παραστρατήματα της ευφυΐας, ανοητολογούν αποπροσανατολίζοντας τα κείμενα.
◆ Άλλ’ αντ’ άλλων με την απόστροφο να αποκόπτει δίνοντας στην περιέργεια το ξάφνιασμα ενός απρόσμενου θορύβου.
◆ Και στην πίσω ματιά το παιχνίδισμα στην κίνηση των οφρύων, στο ανασήκωμα, όταν η απόρριψη δίνει στο σχήμα την αγανάχτηση της αρνήσεως, η ανάγνωση, φανέρωμα ολίγιστης συνθέσεως, ξεφωνίζει τη φθηνή πραμάτεια της.
◆ Η μελαγχολία, αποτέλεσμα της ευτυχίας, ακροβατεί ανάμεσα στους χτύπους των διαστημάτων και η βροχή, αμαρτία χειμωνιάτικη, ανατροπή της καθιερωμένης, σκορπίζει το αιφνίδιο και ξεκαρδίζεται.
◆ Στο περιτριγύρισμα της θάλασσας, στους αργούς ρυθμούς της ραστώνης, η ανεμελιά κι ο παρορμητισμός στο συναπάντημα της συντροφιάς.
◆ Στη νήσο με τον άνεμο να πνίγεται ανάμεσα στους βράχους και στ’ αρμυρίκια οι πέτρες χειρόπλαστες λέξεις ερωτοτροπούν αγναντεύοντας τη μεγάλη ευθεία κάτω απ’ τα στρογγυλά φεγγάρια των μεγάλων δειλινών.
◆ Αντιθέσεις στα παραμιλητά και η ευλογία του χρόνου αφήνει στα σιγανά την αμηχανία της πρώτης φοράς. Κι ο έρωτας, φόβος της μοναξιάς, σέρνεται στα σκαλοπάτια σκεπάζοντας τα λευκά σειρήτια της ωραιότητας.
◆ Στον μύθο που με την πρόθεση των αισθήσεων γράφει την τελευταία πρόταση.

Mυογράφημα

Παραγύρως η αυτοκρατορία της υγρής επιφάνειας. Λαμπερή απ’ τον ήλιο που χαλάρωνε αφήνοντας τα καθρεφτίσματα. Στα ανάκλιντρα, σώματα ριγμένα επιμελώς. Λακκούβες και πεταμένα παιχνίδια. Κύματα, χάδια, ησυχία και μόνο κάποιες κλητικές να διακόπτουν το πνεύμα της χαλαρώσεως.
Τα ενδύματα, διάφανα προστάγματα της αποκρύψεως των λεπτομερειών, ανεμίζουν. Επικύψεις της τακτοποιήσεως των αντικειμένων, χρωματιστά σκεπάσματα, στολίδια πρωινού προσανατολισμού, υπερβολή της χείριστης ώρας και ο ήλιος στο μεσουράνημα.
Στο απογύμνωμα, στην παρουσίαση των υπενδυμάτων, η πολυχρωμία αντάμα με την απουσία των προϊόντων της υφάνσεως προκαλεί την απορία.
Έκθεση των πυγών και άμβλυνση των αισθήσεων καταδιώκει την επιθυμία.
Τακτοποιημένα κορμιά στα παραπήγματα των συγκεντρώσεων και η επιτήδευση της αισθαντικότητας, γελοιότητα αντιερωτική, προκαλεί τα σχόλια των ψιθύρων.
Βαρύσαρκα και ολιγόσαρκα τα αποτελέσματα της οράσεως ξεχειλώνουν τη διάθεση δίνοντας στον γέλωτα την ερμηνεία της φαιδρότητας.
Όταν ξαφνικά ξυπόλυτη με το λευκό το διάφανο στα μακρινά ξεπρόβαλε. Με τον Βοριά να ξεδιπλώνει την αθωότητα και τη θάλασσα να αποκαλύπτει τη διαφορετικότητα.

Μπούκα

Γράμμα κεφαλαίο
Στην είσοδο
Με τον συλλαβισμό του φάρου
Και την απόσταση
Του καιρού
Πέρασε
Ξαφνικά
Στην απόχρωση
Ξεφτισμένο κόκκινο
Δεν ήταν φόρεμα
Ήταν βλέμμα
Φωτιά
Δίχως άρθρο
«γιατί;»
ερώτηση του φόβου
στα αποσιωπητικά
του κειμένου
(ξαφνικά μια λέξη)
και η αντωνυμία
αλαζονεία του προσώπου
στην παρένθεση