Κι όμως, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας συνεχίζει δυναμικά, αποδεικνύοντας πως δεν το βάζει εύκολα κάτω. Η μεσσηνιακή πρωτεύουσα υποδέχεται από σήμερα και μέχρι τις 24 Ιουλίου, εκτός από τους κατοίκους της Μεσσηνίας, επισκέπτες απ’ όλη την Ελλάδα, προσωπικότητες από τον πολιτικό, καλλιτεχνικό, ακαδημαϊκό και επιχειρηματικό κόσμο, καλλιτεχνικούς διευθυντές άλλων Διεθνών Φεστιβάλ Χορού, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς, κοινό απ’ όλον τον κόσμο…

Εκπρόσωποι διαφορετικών χορευτικών ιδιωμάτων, σύγχρονοι κοινωνικοί προβληματισμοί, εξωστρέφεια στον δημόσιο χώρο, εμπλουτισμένα εκπαιδευτικά προγράμματα, νέοι και ανερχόμενοι καλλιτέχνες, αλλά και παράλληλες εκδηλώσεις χαρακτηρίζουν μία από τις πιο σημαντικές χορευτικές διοργανώσεις της Ευρώπης, που ξεκινάει σήμερα, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας που διαρκεί ώς τις 24 Ιουλίου.

Τα ονόματα Merce Cunningham, Trisha Braun, Jan Fabre, Philippe Decouflé και Jérôme Bel, καθώς και Ζουζού Νικολούδη, Δημήτρης Παπαïωάννου, Κωνσταντίνος Ρήγος, Sinequanon, Ζωή Δημητρίου κ.ά. δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Το κοινό τούς γνώρισε και ωρίμασε μαζί τους μέσα από το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, στα είκοσι χρόνια ανελλιπούς πορείας και δημιουργίας, πάντα υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Βίκυς Μαραγκοπούλου.

Πριν από δύο δεκαετίες, χρειαζόταν αρκετή τόλμη για να φέρει κανείς τη σύγχρονη χορευτική δημιουργία σ’ έναν τόπο, όπου δεν υπήρχε ιδιαίτερη παράδοση στον σύγχρονο χορό. Δύο δεκαετίες μετά, χρειάζεται την ίδια -μπορεί και περισσότερη- τόλμη για να συνεχίσει κανείς έναν τέτοιο θεσμό, τη στιγμή που ο πολιτισμός βάλλεται από πολλές και διαφορετικές κατευθύνσεις.

Κι όμως, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας συνεχίζει δυναμικά, αποδεικνύοντας πως δεν το βάζει εύκολα κάτω. Η μεσσηνιακή πρωτεύουσα υποδέχεται από σήμερα και μέχρι τις 24 Ιουλίου, εκτός από τους κατοίκους της Μεσσηνίας, επισκέπτες απ’ όλη την Ελλάδα, προσωπικότητες από τον πολιτικό, καλλιτεχνικό, ακαδημαϊκό και επιχειρηματικό κόσμο, καλλιτεχνικούς διευθυντές άλλων Διεθνών Φεστιβάλ Χορού, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς, κοινό απ’ όλον τον κόσμο…

Sold out οι πρώτες παραστάσεις

Το πρόγραμμα του 20ού Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας περιλαμβάνει ένα από τα ωραιότερα προγράμματα στην ιστορία του. Αυτός είναι και ο λόγος που το ενδιαφέρον του κοινού για το φεστιβάλ παραμένει αμείωτο και φέτος καθώς από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η προπώληση των εισιτηρίων η ζήτηση για όλες τις παραστάσεις ήταν ιδιαιτέρα αυξημένη. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Οι δύο πρώτες παραστάσεις που θα δώσει το Nederlands Dans Theater 2 αλλά και το σόλο του Κριστιάν Ριζό, που ερμηνεύει ο Τούρκος χορευτής Κερέμ Γκελεμπέκ, έγιναν αμέσως sold out, ενώ οι υπόλοιπες μέχρι στιγμής έχουν πουλήσει παραπάνω από το 60% των εισιτηρίων τους.

Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, τέσσερις είναι οι χορογραφίες που θα παρουσιάσει το NDT2. Το «Gods and Dogs» (2008) είναι η εκατοστή χορογραφία του ιδιοφυούς χορογράφου Γιρζί Κιλιάν, που επί 36 χρόνια ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας. Αινιγματική και μυστηριώδης, διερευνά τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ φυσικού και αφύσικου. Στο «Shutters Shut» (2003) η Σολ Λεόν και ο Πολ Λάιτφουτ θα μεταφράσουν σε ανθρώπινη κίνηση το ποίημα της Γερτρούδης Στάιν, «If I told him: A completed portrait of Picasso», που αντί μουσικής θα τους συνοδεύει η φωνή της ίδιας της Αμερικανίδας συγγραφέως. Ένας ιδιότυπος στοχασμός πάνω στη σωματική φθορά και τον θάνατο κατατίθεται στο «Subject to Change» (2003) ενώ το «Cacti» (2008) αναφέρεται στην επιτήδευση που συχνά ενδημεί στον χορό.

Μεταξύ των υπόλοιπων έργων ξεχωρίζει το σόλο του Κριστιάν Ριζό (18, 19/7, Στούντιο Μεγάρου Χορού) που ερμηνεύει ο Τούρκος χορευτής Κερέμ Γκελεμπέκ με τίτλο «Sakinan goze cop batar» (τουρκική παροιμία που σημαίνει «το μάτι που θα προστατέψεις είναι αυτό που θα πληγωθεί»), μια εξαιρετικά ευαίσθητη, ποιητική χορευτική σπουδή για την εξορία μέσα από τη διαδρομή ενός μετανάστη. Το στοιχείο της συνύπαρξης αναδεικνύεται θαυμάσια στο έργο «Badke» (19, 20/7, Αμφιθέατρο Κάστρου), παράδειγμα συνεργασίας Βέλγων και Παλαιστινίων καλλιτεχνών που αντλεί από τον παραδοσιακό χορό της Παλαιστίνης, την καποέιρα και το χιπ χοπ. Το εγχείρημα υπογράφουν τρία σημαντικά ονόματα της βελγικής σκηνής (ο Κουν Ογιουστέινεν, η Χίλντεγαρτ ντε Βέεστ και η Ροζάλμπα Τόρες Γκουερέρο) σε συνεργασία με δέκα Παλαιστίνιους ερμηνευτές αποτυπώνει την ανάγκη του συνανήκειν.

Στη συνέχεια παρουσιάζεται το έργο «Evaporated Landscapes» της Δανής Μέτε Ίνγκβαρτσεν, ένας κόσμος εξατμιζόμενος, που άλλοτε θυμίζει φύση και άλλοτε φουτουριστική επινόηση, με άπιαστα υλικά, ήχους, φως, φυσαλίδες και αφρό (20/7, Μέγαρο Χορού).

Και ελληνικές συμμετοχές

Ενδιαφέρουσες είναι οι ελληνικές συμμετοχές. Στην τρίτη της συμμετοχή στο φεστιβάλ η Πατρίσια Απέργη παρουσιάζει τους «Πλάνητες» (22/7), η οποία δημιουργεί ένα κοινωνικό σχόλιο περί ξεριζωμένων σωμάτων ενώ στην παράσταση χορού για παιδιά «Πετρόσουπα» (24/7) σε μουσική του Στάθη Γυφτάκη και χορογραφία του Δημήτρη Σωτηρίου, συναντάμε τον κινεζικό λαϊκό μύθο να μετατρέπεται σε μουσικό παραμύθι που θίγει θέματα όπως η προσφορά και η αλληλεγγύη.

Οι ανοιχτές, παράλληλες εκδηλώσεις του 20ού Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας αφορούν περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά την ίδια την πόλη της Καλαμάτας, αναδεικνύοντας τη δουλειά όλων όσοι με οποιονδήποτε τρόπο θα πάρουν μέρος στα εργαστήρια «What If» και «On the road», ενώ παράλληλα θα πραγματοποιούνται ξεναγήσεις σε κατοίκους και επισκέπτες σε «Χορούς Μυθικούς» (Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας) και «Χορούς Σύγχρονους» (προβολές από το αρχείο του Κέντρου Χορού Καλαμάτας και προβολές χορογραφικού υλικού των ομάδων που συμμετέχουν στα εργαστήρια χορογραφίας). Η περιοδική έκθεση «Μυθικοί Χοροί της Μεσσηνίας» θα παρουσιάσει αρχαία τεκμήρια και μαρτυρίες από τη Μεσσηνία που συνδέονται με τη μουσική και τον χορό ενώ περιλαμβάνει και αρχαία αντικείμενα από τις μόνιμες εκθέσεις των μουσείων της Μεσσηνίας αλλά και υλικό από τις ανασκαφές της Αρχαίας Μεσσήνης και του Ανακτόρου του Νέστορος, που θα εκτεθούν για πρώτη φορά στο κοινό.

Ιδιαίτερη έκπληξη για τους επισκέπτες θα αποτελέσει η ολιγόλεπτη χορογραφία από τη Δημοτική Σχολή Χορού Καλαμάτας, αποδεικνύοντας πως η νέα γενιά της πόλης είναι ικανή να συνεχίσει το έργο.