Οι χρυσές διακοπές διαρκείας του Κοκού και άλλων ξεπεσμένων τέως… μονάρχηδων

Οι χρυσές διακοπές διαρκείας του Κοκού και άλλων ξεπεσμένων τέως… μονάρχηδων

Πρέπει να είχε… έμπνευση το περιοδικό «Newsweek», το οποίο «περίμενε» να μπει Ιούλιος για να ασχοληθεί μάλλον απροσδόκητα με τον Κοκό και άλλους ξεπεσμένους μονάρχες της Ευρώπης. Το αμερικανικό περιοδικό στο τελευταίο του τεύχος (4.7.2014) γράφει πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα, λίγο πριν συμπληρωθούν 40 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας, στις 24.7. Πράγματι, μια αξιοσημείωτη σύμπτωση του δημοσιεύματος με το τάιμινγκ της επετείου…

Το σχετικό τετρασέλιδο του περιοδικού για τους μονάρχες της Ευρώπης, που έχουν βρει στο Λονδίνο τη Γη της Επαγγελίας ζώντας σε μια «υπερπολυτελή λήθη», ξεκινάει κεντράροντας αμέσως στον Γλίξμπουργκ.  
Το μέλλον διαγραφόταν… ειδυλλιακό για τον Κοκό, σύμφωνα με το Newsweek: Το 1964, όταν ήταν 23, διαδέχθηκε τον πατέρα του ως βασιλιάς της Ελλάδας και παντρεύτηκε μια νεαρή Δανή πριγκίπισσα. Μόλις τρία χρόνια μετά ο Κοκός έκανε τη μεγαλειώδη γκάφα που του κόστισε τον θρόνο του. Το 1967, όταν η χούντα των συνταγματαρχών κατέλυσε τη δημοκρατία, ο Κωνσταντίνος συμφώνησε να τους ορκίσει.
Αργότερα τοποθετήθηκε περί αυτού με την εξής τραγελαφική δήλωση: «Ο σκοπός μου ήταν να αποφευχθεί ένας εμφύλιος. Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο με το να ορκίσω αυτούς τους ανθρώπους, έτσι ώστε να μπορέσω μετά να τους ανατρέψω και να αποκαταστήσω τη δημοκρατική διαδικασία».
Φυσικά, το σχέδιο του Κοκού απεδείχθη προβληματικό, μια και φρόντισε να καταστρέψει τη μοναδική του ευκαιρία να ασκήσει οποιαδήποτε ηθική πίεση στους συνταγματάρχες. Το «αντικίνημα» του Κοκού ήταν ένα φιάσκο κι έτσι οδηγήθηκε εκτός Ελλάδας.
Πολύ σύντομα βρέθηκε να ζει στο λονδρέζικο προάστιο Χάμπστεντ Γκάρντεν, μια από τις ακριβότερες περιοχές ολόκληρης της Βρετανίας. Η ζωή του κυλούσε σαν χρυσές διακοπές διαρκείας, μια ζωή «προνομιακής κενότητας», όπως τη χαρακτηρίζει το περιοδικό, που γράφει στη συνέχεια: «Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος είχε πέντε απογόνους και ίδρυσε ένα ελληνικό σχολείο στο Λονδίνο για να φοιτήσουν εκεί τα παιδιά του. Από τότε, όμως, το σχολείο έκλεισε!».
Μετά από μια σύντομη αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 και άλλες γνωστές λεπτομέρειες, όπως οι συγγένειες και οι φιλίες μεταξύ βασιλικών οικογενειών, το «Newsweek» εμβαθύνει περισσότερο, με μπόλικη δόση… γαλαζοαίματης καυστικότητας, επικαλούμενο ανώνυμο παρατηρητή:
«Ο πραγματικός ρόλος του ήταν να λειτουργεί σαν ένας κομψός, βολικός και διακριτικός ενδιάμεσος για μεγιστάνες που ήθελαν να γνωρίσουν μονάρχες. Και οι υπόλοιποι γαλαζοαίματοι πάντα του φέρονταν με σεβασμό διότι ο Κωνσταντίνος τυχαίνει να έχει πάρα πολύ καλές διασυνδέσεις». Κάτι σαν ατζέντης… μονάρχηδων σαν να λέμε.

Περασμένα μεγαλεία

Το αφιέρωμα συνεχίζεται με γενικότερες αναφορές στους μονάρχες που ζουν επί αγγλικού εδάφους:
«Το Λονδίνο βρίθει από “τέως” που ζουν αόρατες υπερπολυτελείς ζωές μέσα στην απραξία. Ουσιαστικά η κατάστασή τους μοιάζει με ένα χρυσό καθαρτήριο. Σχεδόν τίποτα δεν ακούγεται ποτέ γι’ αυτούς, γιατί σχεδόν τίποτα δεν τους συμβαίνει. Όλοι αυτοί απλώς περιμένουν μέχρι κάτι να γίνει. Παίρνουν γεύμα και τσάι στα ιστορικά ξενοδοχεία του Λονδίνου, κατά προτίμηση στο Γκόρινγκ, που βρίσκεται και μια ανάσα από το παλάτι του Μπάκιγχαμ».
♦ Ο βασιλιάς Ζόγου της Αλβανίας (σ.σ.: γιος γαιοκτημόνων, που κάποια στιγμή αυτοανακηρύχθηκε απόλυτος μονάρχης) κατοικούσε στο χλιδάτο ξενοδοχείο Ριτζ αφότου εξορίστηκε από τον Μουσολίνι.
♦  Ο πρίγκιπας Αλέξανδρος της Γιουγκοσλαβίας γεννήθηκε το 1945 στο περίφημο ξενοδοχείο Κλάριτζις, που εκείνη την ημέρα είχε ανακηρυχθεί… γιουγκοσλαβικό έδαφος! Ο συγκεκριμένος, σήμερα ζει στο βασιλικό παλάτι στο Βελιγράδι και πασχίζει να εγκαθιδρύσει συνταγματική μοναρχία στη Σερβία.
Οι «πρώην» δεν παραλείπουν να δίνουν το παρών στους αγώνες του Άσκοτ και του Γουίμπλεντον, όπου κάθονται διακριτικά πίσω από τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας.

Ανομολόγητοι πόθοι

Ποιος, όμως, είναι ο μεγαλύτερος ανομολόγητος πόθος όλων αυτών; Κάποια μέρα να επιστρέψουν στη χώρα όπου κάποτε ήταν βασιλιάδες. Όχι, βέβαια, για απλή επίσκεψη ή διαμονή, αλλά καβάλα στ’ άλογο, όπως ονειρεύονται και διάφοροι αμετανόητοι φιλοβασιλικοί στην Ελλάδα. Οποιοσδήποτε φυσικά θα σκεφτόταν πως κάτι τέτοιο στη σύγχρονη εποχή της δημοκρατίας μοιάζει περισσότερο με ανέφικτο όνειρο.
Ο κουνιάδος του Κοκού, ο Χουάν Κάρλος της Ισπανίας, γεννήθηκε στην εξορία. Ο παππούς του, βασιλιάς Αλφόνσο, εκδιώχθηκε από τη χώρα το 1931 και οκτώ χρόνια μετά, το 1939, όταν ο Χουάν Κάρλος ήταν ενός έτους, ο Φράνκο ανακήρυξε τον εαυτό του αρχηγό της Ισπανίας.
Με έναν στρατιωτικό δικτάτορα να κάνει κουμάντο, προφανώς δεν υπήρχε θέση για κληρονομικό μονάρχη. Ο Φράνκο, όμως, χρειαζόταν έναν διάδοχο και η επιλογή του ήταν ο Χουάν Κάρλος. Έτσι ο δικτάτορας τον όρισε διάδοχό του στο ύπατο αξίωμα της Ισπανίας και το 1975, όταν ο δικτάτορας μάς άφησε χρόνους, ο Χουάν Κάρλος στέφθηκε βασιλιάς της Ισπανίας.
Παραδόξως, πάντως, η πρόσφατη ιστορία είναι γεμάτη «τέως» που τελικά κατάφεραν μετά από δεκαετίες εξορίας να επιστρέψουν στις χώρες τους με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Και μπορεί εν έτει 2014 η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων να μην έχει καμιά διάθεση να αποκτήσει μονάρχη, αλλά για τους απανταχού «πρώην» οι ορέξεις είναι μεγάλες, αφού αυξήθηκαν κυρίως μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ το 1989.
Η φαντασίωση της «αποκατάστασής» τους έχει εξελιχθεί σε κάτι σαν εμμονή, καθώς προσπαθούν να πλασαριστούν σαν πρόσωπα κοινής αποδοχής με διάφορα γραφικά τρικ, λες και οι λαοί έχουν μνήμη χρυσόψαρου…