Εκβιασμό στους βουλευτές της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και παιχνίδι επίρριψης της ευθύνης στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η πρωθυπουργική εκτίμηση ότι μπορούν να βρεθούν οι 180 ψήφοι που απαιτούνται για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Εκβιασμό στους βουλευτές της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και παιχνίδι επίρριψης της ευθύνης στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η πρωθυπουργική εκτίμηση ότι μπορούν να βρεθούν οι 180 ψήφοι που απαιτούνται για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ο Σαμαράς επιχειρεί να δημιουργήσει τεχνητά «συνθήκες αισιοδοξίας» για την Προεδρική εκλογή, για να προκαλέσει ασφυκτική πίεση όχι τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο στην υπόλοιπη αντιπολίτευση και τους ανεξάρτητους βουλευτές. Μόνον ως «μπλόφα» μπορεί να θεωρηθεί η αισιοδοξία Σαμαρά, καθώς αυτή τη στιγμή τίποτα δεν συνηγορεί στο ότι θα εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας, εκτός από την αβεβαιότητα της επανεκλογής των βουλευτών της παρούσας Βουλής.

Παρά το γεγονός ότι ο Καμμένος έχει πάρει αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Κουβέλης έχει δηλώσει ότι η εκλογή προέδρου θα κριθεί από το πολιτικό κλίμα που θα υπάρχει, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι υπάρχουν προϋποθέσεις διαμόρφωσης Προεδρικής πλειοψηφίας.

Η αριθμητική είναι αμείλικτη: Η Ν.Δ. έχει 125 βουλευτές, το ΠΑΣΟΚ 27. Με τους βουλευτές των ΑΝΕΛΛ (13), της ΔΗΜΑΡ (11) και περίπου 25 ανεξάρτητους, ν’ αποτελούν το «μήλο της έριδος».

Η επίλυση της εξίσωσης είναι δύσκολη και οι συνεργάτες του Σαμαρά που έχουν αναλάβει εδώ και καιρό τη χαρτογράφηση έχουν καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Υπάρχουν ορισμένοι πρόθυμοι να ψηφίσουν, αλλά όλα θα εξαρτηθούν από το πολιτικό κλίμα που θα διαμορφωθεί.

Για να μην κατηγορηθεί ο Σαμαράς ότι υπήρξε συναλλαγή, θα τους «εξαγοράσει» εκ των προτέρων, προσφέροντας επανεκλογή και υπουργικές θέσεις, προωθώντας το «παραμύθι» της οικονομικής σταθεροποίησης, της ανάπτυξης και της σταθερότητας.

Τρία «αν»

Οι «Σαμαροφύλακες» έχουν εκπονήσει ακόμα ένα… «εμπνευσμένο» πολιτικό σχέδιο που είναι πολυσύνθετο και η επιτυχία του εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο: συμφωνία με την τρόικα για «μη μέτρα»,  ευνοϊκό σενάριο για μείωση του χρέους μετά την Προεδρική εκλογή, υποσχέσεις για φορολογικές ελαφρύνσεις και ανάπτυξη και δημιουργία του νέου διευρυμένου κομματικού σχηματισμού, της «Νέας Ελλάδας».

Επί της ουσίας, πρόκειται για αυτό που του υπέδειξε δημοσίως και ο Σταύρος Ψυχάρης την περασμένη Κυριακή με άρθρο του στο «Βήμα» – να προχωρήσει σε διεύρυνση της Ν.Δ., όπως έκανε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να εκλεγεί πρόεδρος. Όλες οι προεδρικές εκλογές έχουν γίνει με πολιτική σκοπιμότητα, λέει κυνικά ο Ψυχάρης, και προτρέπει τον Σαμαρά να μη διστάσει να θυσιάσει πρόσωπα και στελέχη με αντάλλαγμα τη στήριξη στην Προεδρική εκλογή. Να δώσει υπουργεία σε στελέχη άλλων ή θέσεις που θα τους εξασφαλίζουν το πολιτικό τους μέλλον. Να απορροφήσει πάλι τη λαϊκή Δεξιά, που έχει βουλευτές και ψήφους, αλλά για να διατηρηθεί το προφίλ του μεταρρυθμιστικού φορέα να εντάξει στο κόμμα και στελέχη της Δράσης ή και άλλων «κομματιδίων» του ευρύτερου χώρου.

«Υγιείς» δυνάμεις

Θα συγκεντρωθούν οι δήθεν υγιείς δυνάμεις για τη σωτηρία της χώρας… Στο πλαίσιο αυτό θυσίασε τον Αβραμόπουλο, που τον έστειλε στις Βρυξέλλες, καθώς δεν μπορούσε να τηρήσει την υπόσχεσή του ότι θα τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως είχαν συμφωνήσει όταν τον στήριξε για την ηγεσία της Ν.Δ. ο υπουργός Άμυνας.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο διάδοχος του Αβραμόπουλου στο υπουργείο Άμυνας –αφού ο νέος επίτροπος αναλαμβάνει αρχές Οκτωβρίου–, θα είναι από άλλο κόμμα που θα «υποχρεωθεί» να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Και ορισμένοι θυμούνται ότι το υπουργείο Άμυνας είχε ζητήσει στις διερευνητικές του Παπούλια ο Π. Καμμένος για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση.

Πολύδωρας, Νικολόπουλος, Κουράκος, Κακλαμάνης, Καπερνάρος μπορούν να ενταχθούν στο πλαίσιο μιας πανστρατιάς και ενός Συνεδρίου επανίδρυσης, όπως προτείνει ο Μεϊμαράκης. Όμως, όπως παραδέχονται οι συνεργάτες του Σαμαρά, όλα είναι σχέδια επί χάρτου.

Η φιλοδοξία των βουλευτών να επανεκλεγούν μπορεί να αποτελέσει την κινητήριο δύναμη για την υλοποίησή τους, εάν όμως πεισθούν ότι η Ν.Δ. έχει πιθανότητες να διατηρηθεί στην κυβέρνηση ή να βελτιώσει την οικονομία.

Μια υποψηφιότητα Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας θα μπορούσε να είναι συγκολλητική ουσία – άλλοθι για τους αποστασιοποιημένους της λαϊκής Δεξιάς και τον Καμμένο, αλλά και πάλι η αριθμητική δεν βγαίνει. Μπορεί η υποψηφιότητα Καραμανλή να ξεπεράσει τους 170 βουλευτές, αλλά δεν θα καταφέρει να συγκεντρώσει εύκολα τις 180 ψήφους. Επιπλέον, οι μισοί Πασόκοι, όπως εκτιμούν στη Ν.Δ., δεν θα ψηφίσουν εύκολα τον Καραμανλή για πρόεδρο ενώ θα κινδυνεύσει, όπως πιστεύουν στο Μαξίμου, και η κυβερνητική συνοχή.

Φρούδες ελπίδες

Μπορεί η αναχώρηση Αβραμόπουλου για τις Βρυξέλλες να αναζωπύρωσε τα σενάρια μεταξύ ορισμένων καραμανλικών βουλευτών, αλλά μάλλον είναι ελπίδες για να διατηρούνται και οι ίδιοι στην πολιτική «ζωή», παρά γιατί το Μαξίμου συζητά ή ψιθυρίζει κάτι τέτοιο. Η μοναδική περίπτωση να μετακομίσει ο Καραμανλής στο Προεδρικό Μεγάρο είναι να θέλει κάτι τέτοιο ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά μόνον έπειτα από συμφωνία για εκλογές ή μετά από εκλογές. Ουσιαστικά, ο Καραμανλής θα παίξει ρόλο θεματοφύλακα, όπως ο θείος του, όταν ανέλαβε το «ακραίο» ΠΑΣΟΚ την εξουσία το 1981. Όμως, μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει ότι θα παίξει σε αυτό το παιχνίδι.