Ανεπίγνωστα με τη μεγαλαυχία της χυδαιότητας.

◆ Ανεπίγνωστα με τη μεγαλαυχία της χυδαιότητας.
◆ Και στην εκφώνηση του ευτελισμού η φαυλότητα συμπληρώνει την προέκταση του πόνου δείχνοντας με το δάχτυλο την ικανοποίηση της αναλγησίας.
◆ Συλλογιστική της ακηδίας και οι φράσεις στιγμιότυπα της παραχαράξεως συλλαβίζουν την ασυναρτησία δίνοντας στον μορφασμό τη μοναχικότητα της απορίας.
◆ Και στην αντιγνωμία το ξεχασμένο φωνήεν ψάχνει την προφορά της αγανακτήσεως.
◆ Ωμέγα, ύστερον των ρημάτων!
◆ Στο μίσος η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στις αφορμές οι αιτίες συμπληρώνουν την παράγραφο και τα μονολογήματα εκφράσεις μικρού χρόνου αφήνουν στο εντύπωμα την κλητική προσφώνηση του θλιβερού.
◆ Κι ο άνθρωπος πολυσύλλαβον της ασημαντότητας με το αίμα στην ανάγνωση να συναντά την ερώτηση.
◆ Πολυτροπία της καλοκαιρίας.
◆ Στου ήλιου τα καμώματα η αδιαφορία ψηλαφίζει την πραγματικότητα κι οι λέξεις προφάσεις εν αμαρτίαις προαναγγέλλουν την πρόταση.
◆ Συντακτικό του ερωτικού λόγου αυταπάτη της ποιήσεως στα μικρά συνέδρια πίσω απ’ τη θάλασσα.
◆ Κι η βία πρωτογενής αναπνοή ακουμπισμένη στο συναίσθημα προκαλεί εκπνέοντας την αντίθεση.
◆ Μυρουδιές στο γαλανό ενώ στα νεφελώματα οι σκιές του υπόφαιου περισπωμένες αρχαιόφερτες γδέρνουν το απεικόνισμα δείχνοντας τη στιγμή την απαστράπτουσα.
◆ Στα καφενεία της ανυπερβλήτου ρητορικής τα αναμασήματα έρχονται και μένουν. Βαρύγδουπα σημειώματα και επαναλήψεις. Απαγγελίες μοναδικές του παρορμητισμού χαμόγελα και στην υγρασία το ύψιλον στη συνοδεία του υπονοούμενου.
◆ Απαράλλαχτα και όμοια στην αντιστροφή όπως η εμμετρία σβήνει στη θάλασσα. Πάνω στην ευθεία των κατασκευασμένων διαστημάτων.
◆ Κι ο Σκίρων να αφήνει στη γλώσσα του τον άνεμο να ανασαλεύει περιπλέκοντας το επίφθεγμα στην όραση.
◆ Στου Ιουλίου τα τελειώματα κι ο γλάρος κι ο βράχος κι η ελιά σημάδια ανεξίτηλα με τη φροντίδα της καλλιγραμμίας.
◆ Στον επίλογο.

Mυογράφημα

Στο γείσο. Με τη σκόνη να φουσκώνει.
Και το νερό. Ρυάκι σκοτεινό. Το πεζοδρόμιο στη ματιά. Και τα σκαλίσματα. Μονόλογοι της ώρας. Με ένα καρφί και μια πέτρα.
Στο κόσμημα. Στο φόρεμα τα λουλούδια. Ένα. Γραμμές. Και το όνειρο.
Λέξεις με κτύπους. Αυλακιές στο μάρμαρο. Δυο γράμματα.
Κι ανάμεσα μια τελεία. Αριθμοί. Ημερομηνία.
Στη μέση του δρόμου. Οι όρθιοι δίχως το όνομα.
Με τις αποσκευές. Κουβεντολόι, φωνές πνιχτές δίπλα στον αέρα.
Κι η ιστορία. Στο αποτύπωμα.
Με την ακινησία στη φαντασία της συνέχειας.
Στο πλάι μισάνοιχτη. Από πανί. Με έναν ήλιο κεντημένο πελώριο.
Ένα μαντίλι γαλανό. Με ένα κόκκινο σημάδι. Να πέφτει στα πλευρά. Και τα δάχτυλα. Στην ιεροτελεστία. Στο άγγιγμα. Να φέρνουν στο μεταξωτό το αγκάλιασμα.
Αργά. Όπως η γέννηση. Αργά. Όπως το φιλί στον πρόλογο.
Στο πρόσωπο. Οι σταγόνες.
Και τα χείλια να παίρνουν τον αέρα. Βαθιά.
Και στο φύσημα. Το σύννεφο.
Να τρέχει η σκόνη σαν τη βροχή.
Και στην πέτρα. Ανάγλυφη η υπογραφή.

Κήπος

Στα δάχτυλα
Ο ψίθυρος
στην εγκατάλειψη
Με το κύμα
στα κεφαλαία
Φύτρωσε εκεί πάνω
Με το κρυμμένο κόκκινο
Και το βότσαλο
«Πώς σε λένε;»
«Δεν με λένε»
Ευπλόκαμος
γλυπτή εντύπωση
Η σκιά
Χνούδι του χρόνου
Ξεφωνητό της συλλαβής
Στο γαλανό
της μυρουδιάς
το απρόσμενο