Ο Γιώργος Κακουλίδης, με την καινούργια του ποιητική συλλογή, σκαλίζει τη «Μακάρια πληγή» μας…

Ο Γιώργος Κακουλίδης, με την καινούργια του ποιητική συλλογή, σκαλίζει τη «Μακάρια πληγή» μας…

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Γιος ζωγράφου και εγγονός γλύπτη, «δραπέτευσε» νέος και ταξίδεψε με φορτηγά καράβια που τον ενέπνευσαν να εμφανιστεί στη λογοτεχνία το 1979 με την ποιητική συλλογή «Λίμπερτυ», με στιγμές από τη ζωή του στη θάλασσα (εκδόσεις Κείμενα του Φίλιππου Βλάχου). Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ενώ ποίησή του έχουν μελοποιήσει ο Μικρούτσικος, ο Κυπουργός, ο Σέμσης κ.ά. Παράλληλα, οδηγούμενος από το οικογενειακό «δαιμόνιο» ασχολείται με τη ζωγραφική κι έχει πραγματοποιήσει πολλές εκθέσεις (Αγκάθι 2001, Γκαλερί της Έρσης 2003 και Booze 2010, Ίδρυμα Κακογιάννη 2014). Το τελευταίο του βιβλίο, μια θαυμάσια ποιητική συλλογή με τίτλο «Μακάρια πληγή», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, τον Ιανουάριο ετοιμάζεται για μια μεγάλη έκθεση στο Ίδρυμα Κακογιάννη και στις 21 Μαρτίου, στο Μέγαρο Μουσικής, θ’ ακούσουμε στίχους του σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου.

Η αγαπημένη του γειτονιά, μετά την Καισαριανή που μεγάλωσε, είναι η περιοχή γύρω από την Ακρόπολη. Εκεί συναντηθήκαμε για καφέ. Όταν βγήκα από το μετρό και τον είδα να ανεβαίνει τον πεζόδρομο, σαν να τον έβλεπα να περπατάει παρέα με τον Καρούζο, τον Κατσαρό, τον Λάγιο, τον Παπαγιώργη, τον Μοσκώφ, τον Χάκκα. Μόλις καθίσαμε, του είπα τη σκέψη μου. Χαμογέλασε. «Έφερα μαζί μου τους αγαπημένους μου “γέροντες”. Πάντα τους κουβαλάω μέσα μου…». Οι ερωτήσεις μου βασίστηκαν στους τίτλους έργων του και του άρεσε αυτό το «παιχνίδι».

Mεγαλώσατε πραγματικά με «Ιστορίες που βγήκαν αληθινές»;
Μεγάλωσα σ’ ένα αυστηρά καλλιτεχνικό περιβάλλον, συντροφιά με «παραμυθάδες». Ξαφνιάστηκα, ο άπιστος, όταν είδα τις ιστορίες που άκουγα να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στην καθημερινότητα. Τότε εννόησα ότι δεν επρόκειτο για θαύμα, αλλά ότι το ταλέντο αυτών των ανθρώπων τούς έδινε τη δύναμη να κάνουν ό,τι θέλουν! Ακόμα και να δημιουργήσουν τις δικές τους πραγματικότητες!

Ποια ήταν, τελικά, η «Αλήθεια που δεν υπάρχει»;
Ο Θεός έπρεπε να έχει φροντίσει ώστε κάθε δημιούργημά του να έχει τη δική του, αποκλειστική αλήθεια, και όχι μια αλήθεια γενικής φύσεως, εργοστασιακού τύπου. Αυτή η αόριστη αλήθεια είναι η τελευταία φτηνή επινόηση του Θεού, που μας εκδικήθηκε εξαιτίας της πτώσης μας.

Οι αγαπημένοι σας «αλήτες» σας διαμόρφωσαν;
Θαυμάζω την αλητεία. Σε κάθε αλήτη βλέπω έναν δημιουργό, είτε αυτός το θέλει είτε όχι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς, αδυνατώντας να ερμηνεύσουν τα σπλάχνα τους, γίνονται βαθιά θρησκευόμενοι. Μόνο όποιος δεν κρατιέται από πουθενά αξίζει να ανήκει στο τάγμα της αλητείας. Όποτε το καραβάνι τους περνά από μπροστά μου, προσκυνώ τη σκόνη του. Ανάμεσά τους βρίσκονται ο Ιησούς και ο πρώτος αλήτης αστροναύτης – ο προφήτης Ηλίας – που γυρίζει με την καρότσα του στον ουρανό.

Είστε ζωγράφος, γιος ενός σπουδαίου εικαστικού και συγγραφέας του βιβλίου «Το σύνδρομο του Παρθένη». Τι είναι τελικά το χρώμα; Λέξεις ή σχήματα, φόβοι ή λύτρωση;
Μεγαλώνοντας στην ατμόσφαιρα του ατελιέ του πατέρα μου, πάντοτε με απασχολούσε το χρώμα. Δεν ξεχωρίζω την ποίηση από τη ζωγραφική. Και τα δύο είναι χρώμα. Το χρώμα μού εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή έξοδο από την καθ’ ημάς αθλιότητα. Είναι το δικό μου Μεσολόγγι.

Η «Λέσχη της Στιγμής» είναι ολιγοπρόσωπη; Ποιους θα εγγράφατε σήμερα ως νέα μέλη;
Λίγοι αξίζουν να είναι μέλη της Λέσχης της Στιγμής. Γιατί λίγοι είναι αυτοί που τιμούν τις στιγμές τους και δεν τις αφήνουν να χαθούν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Κι όμως, κυκλοφορούν ανάμεσά μας κάποια πλάσματα που δεν τους πιάνει το μάτι, οι οποίοι δεν απολαμβάνουν απλά κάθε στιγμή τους, αλλά καταφέρνουν να την κατοικούν και να διευρύνουν τον χρόνο της.

Η «τράπουλα» με την οποία παίζει σήμερα ένας διανοούμενος σ’ αυτήν τη χώρα είναι σημαδεμένη;
Πρόκειται για ανθρώπους φοβισμένους που τρέμουν τον ίσκιο τους. Έχοντας πουλήσει φτηνά το τομάρι τους, οι διανοούμενοι τρέφονται αποκλειστικά με ψίχουλα από το τραπέζι του κράτους. Στην εποχή του ο Γκαίτε τούς θεωρούσε δραστήριες μετριότητες που κάνουν μεγάλο κακό. Στις μέρες μας οι διανοούμενοι φτωχομπινέδες, παραμυθιασμένοι, περιμένουν εξιτήριο από την πραγματικότητα, ελπίζοντας ότι κάτι καλό έχει μείνει μέσα τους για να περισώσουν.

Ο «Πειρασμός της μάχης» είναι πάντα μεγάλος. Ποιους πολεμάμε σήμερα, ποιος είναι ο εχθρός;
Πόλεμος πατήρ πάντων, λέει ο Ηράκλειτος. Η φύση μας είναι εξόχως πολεμική και ανθίζει στη μάχη της καθημερινή ζωής. Χάρη στον πόλεμο δεν τολμούν να πλησιάσουν τα γηρατειά και η εγκράτεια, και αποτρέπονται οι γονυκλισίες. Κι αν μετανιώνουμε για κάτι σ’ αυτήν τη σύντομη ζωή μας, είναι γιατί δεν πήραμε μέρος στη μία και μοναδική μάχη που αντιστοιχεί στον βίο του καθενός.

Αγαπάτε την Αθήνα και τους μποέμ. Η «Σειρήνα της Ομόνοιας» τραγουδάει και μαγεύει ή ηχεί και τρομοκρατεί;
Αν και έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου, η Αθήνα είναι η έμμονη ιδέα και το κέντρο μου. Κοπροσκυλιάζω ατελείωτες ώρες στους δρόμους της, συναντιέμαι μ’ έναν κόσμο απόκοσμο, που δεν φτάνει ποτέ στη βιτρίνα, που δεν ακούγεται. Είχα την τύχη να συναντήσω τους τελευταίους μποέμ αυτής της πόλης, ελάχιστοι από τους οποίους βρίσκονται σήμερα εν ζωή, και κατά καιρούς με φώτισαν με τη στάση τους. Από αυτούς έμαθα να είμαι όρθιος με την άβυσσο που μας περιβάλλει. Έμαθα επίσης ότι τίποτα δεν είναι πιο σπουδαίο από την αμεριμνησία. Η Σειρήνα της Ομόνοιας είναι εκεί για να μας μαγεύει και να μας τρομοκρατεί.

Το «Τραγούδι του Φαύνου»… Ποιος θα ήταν ένας στίχος του τώρα, αυτές τις μέρες;
Ο πυκνός λόγος λείπει από τη ζωή μας. Γι’ αυτό ο στίχος που ταιριάζει σήμερα είναι «η θρυλική τρελή αειπάρθενος Μαρία να γεννήσει από το στόμα ένα άστρο που μυρίζει χώμα». Ο λόγος να γεννήσει Λόγο.

Έχετε πει ότι πιστεύετε στο «αντικειμενικά τυχαίο»…
Η πίστη μου στη θεία πρόνοια με κάνει να δέχομαι ως δώρο το αντικειμενικά τυχαίο. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για έναν ποιητή; Το τυχαίο καταστρέφει τον ιστορικό χρόνο, εμπνέει τον Χάιζενμπεργκ να στήσει το παιχνίδι της απροσδιοριστίας, κι εκεί όπου όλοι περιμένουν η ζωή τους να λειτουργήσει σαν ελβετικό ρολόι, αντί για τον γνωστό κούκο, πετάγεται ένας χαρούμενος δράκος που ανατρέπει τα πάντα και κάνει τα δικά του.