Πόση παραπάνω υποκρισία χωράει στα λόγια της ισραηλινής κυβέρνησης; Κι όμως, αυτό το βαρέλι δεν έχει πάτο. Όπως επισημαίνει σε μία αποκαλυπτική ανάλυση η γνωστή αμερικανική δημοσιογραφική ερευνητική ιστοσελίδα «antiwar.com», εάν παρατηρήσει κανείς τις δηλώσεις του Ισραηλινού κυβερνητικού εκπροσώπου, Μαρκ Ρέγκεβ, θα δει σημαντικές διαφορές σε σχέση με τα όσα έλεγαν οι προκάτοχοί του.

Πόση παραπάνω υποκρισία χωράει στα λόγια της ισραηλινής κυβέρνησης; Κι όμως, αυτό το βαρέλι δεν έχει πάτο. Όπως επισημαίνει σε μία αποκαλυπτική ανάλυση η γνωστή αμερικανική δημοσιογραφική ερευνητική ιστοσελίδα «antiwar.com», εάν παρατηρήσει κανείς τις δηλώσεις του Ισραηλινού κυβερνητικού εκπροσώπου, Μαρκ Ρέγκεβ, θα δει σημαντικές διαφορές σε σχέση με τα όσα έλεγαν οι προκάτοχοί του.

Το «τι» θα λένε και το «πώς» θα τα λένε οι Ισραηλινοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι στον έξω κόσμο έχει μελετηθεί προσεκτικά και περιγράφεται με το νι και με το σίγμα στην απόρρητη έκθεση του Ρεπουμπλικανού επικοινωνιολόγου Φρανκ Λουντς την οποία είχε παραγγείλει το Τελ Αβίβ μετά την επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι» του 2008-9, στην οποία είχαν χάσει τη ζωή τους 1.387 Παλαιστίνιοι. Στις «οδηγίες» του, ο Λουντς «εξηγεί» στους Ισραηλινούς, μεταξύ άλλων, πως δεν είναι δυνατόν (άκουσον άκουσον!) να αναφέρονται με αδιαφορία στους θανάτους των Παλαιστινίων όταν απευθύνονται στους Αμερικανούς ή τους Ευρωπαίους πολίτες!

Δολοφόνοι με το γάντι

Επειδή όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, τίποτα δεν εξυπακούεται και –ταυτόχρονα– όλα επιτρέπονται, ο Λουντς δίνει συγκεκριμένα παραδείγματα εκφράσεων που θα πρέπει να χρησιμοποιούν οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι στον «πόλεμο των δυτικών μίντια» (έτσι το αναφέρει), κάνει μια λεπτομερή λίστα λέξεων που πρέπει να ακούγονται και άλλων που «απαγορεύονται διά ροπάλου», προσφέρει επικοινωνιακές «λύσεις» σε όσους κυβερνητικούς αξιωματούχους θέλουν να υπεκφύγουν ερωτήσεις που πονάνε.

Κάπως έτσι, η έκθεση εξηγεί στους Ισραηλινούς πως οι Αμερικανοί συμφωνούν με το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τα σύνορά του, αρκεί να μην λένε σε ποια ακριβώς σύνορα αναφέρονται! Δηλαδή, όταν το «δικαίωμα» αυτό αναφέρεται γενικά, το 89% των Αμερικανών συμφωνεί με το Ισραήλ· άμα όμως γίνει αναφορά στα σύνορα προ ή μετά του ‘67, αυτό θυμίζει αυτόματα στους Αμερικανούς τη στρατιωτική ιστορία του Ισραήλ, και η στήριξη πέφτει στο 60%.

Παρομοίως, όταν αναφέρονται στην επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων, οι Ισραηλινοί μπορούν να αφυπνίσουν τα αντι-μεταναστευτικά αντανακλαστικά των Αμερικανών, χαρακτηρίζοντας μια τέτοια επιστροφή «μαζική μετανάστευση Παλαιστινίων» ή, εναλλακτικά, να υιοθετήσουν μια πιο «συμβιβαστική» –και υποκριτική– στάση, υποστηρίζοντας πως «είναι ένα θέμα που θα μπορούσαμε να μελετήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον».

Το πιο σοκαριστικό από όλα, βέβαια, είναι το πώς «εξηγεί» στους Ισραηλινούς –σε έντονα μάλιστα στοιχεία!– ότι δεν θα πρέπει να δικαιολογούν ποτέ τη σφαγή αθώων γυναικών και παιδιών! Προτείνει μάλιστα και συγκεκριμένες φράσεις, όπως «Θα ήθελα να απευθυνθώ στις Παλαιστίνιες μάνες που έχασαν τα παιδιά τους. Κανένας γονιός δεν θα έπρεπε να θάβει το παιδί του».