Έχει και τα καλά της η λογοτεχνία. Λίγα, αλλά καλά.

Έχει και τα καλά της η λογοτεχνία. Λίγα, αλλά καλά. Μπορεί σ’ αυτήν τη χώρα ο συγγραφέας και ο ποιητής να μην μπορούν να βιοπορισθούν από τα βιβλία τους, μπορεί να είναι υποδεέστερος ο ρόλος τους στην Ελλάδα της κρίσης απ’ αυτόν του αστυφύλακα και του εφοριακού, αλλά τουλάχιστον έχουν την ευκαιρία, έστω και σπάνια, να συμμετέχουν σε συμπόσια και φεστιβάλ, που μπορεί να γίνουν καλοκαίρι σε έναν όμορφο τόπο, όπως το νησί του αγαπημένου μου Γιαννούλη Χαλεπά. Ήταν στην Τήνο 19 συγγραφείς και ποιητές από δέκα χώρες που μιλούσαν επτά διαφορετικές γλώσσες. Τρεις μέρες, τρία διαφορετικά χωριά μάς υποδέχτηκαν σε διαφορετικούς χώρους, μ’ άλλο κάθε φορά ακροατήριο, την ίδια όμως γλυκύτητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Άνθρωποι όλων των ηλικιών μαζεύτηκαν την πρώτη μέρα στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, τη δεύτερη στη μικρή πλατεία των Δυο Χωριών και την τρίτη κάτω από τον πλάτανο στην καρδιά του Πύργου και άκουσαν στίχους, διηγήματα, αποσπάσματα από μυθιστορήματα, όλα διαβασμένα στα ελληνικά, τα αγγλικά και τη μητρική γλώσσα του κάθε δημιουργού. Κι εγώ κέρδισα πολλά συμμετέχοντας στο 4ο Λογοτεχνικό Φεστιβάλ των «Δεκάτων» και του Ντίνου Σιώτη, που στήριζε γι’ άλλη μια χρονιά το «Ποντίκι» μας…

Ανακάλυψα ότι η Κλαίτη Σωτηριάδου, εκτός από σπουδαία μεταφράστρια του Μάρκες, είναι και μια άξια λογοτέχνις. Το μυθιστόρημά της «Μπονζάι» με εντυπωσίασε. Γνώρισα μια σπουδαία Αλβανίδα ποιήτρια, την Αρντίτα Ιατρού, που ζει από το ’90 στη Θεσσαλονίκη. «Και η μάνα μου κάθε μήνα πουλούσε το αίμα της / τριακόσια γραμμάρια για τριακόσια λεκ» λέει σ’ ένα ποίημά της. Συγκινήθηκα ακούγοντας την τρυφερή ιστορία της Ρόζας Δελατόλα, από την ίδια τη συγγραφέα της, Λώρη Κέζα, όπως επίσης την ποιήτρια Έλσα Κορνέτη να διαβάζει το ποιήμά της «Συμπάσχοντας με την ανθρωπότητα» και την Κλεοπάτρα Λυμπέρη, μεταφράστρια του Γκίνσμπεργκ και του Πάουντ, να λέει «Αν είναι ο αγαπών, ίσως να είμαι ο Κανένας».

Η Ευριδίκη Περικλέους -Παπαδοπούλου τραγούδησε έναν στίχο από ποίημά της, η Χίβα Παναχί από το Κουρδιστάν, που διδάσκει στο Πάντειο, μου έμαθε πολλά για την κουλτούρα της χώρας της που δεν ήξερα, είχα τη χαρά να συνομιλήσω με τον σπουδαίο δάσκαλο Στρατή Χαβιαρά, ιδρυτή του «Χάρβαρντ Ριβιού», ν’ ακούσω τον Αμερικανό Τζέφρεϊ Σάιγκερ – που ζει μεταξύ Μυκόνου και Λας Βέγκας – να μου εξηγεί ποια είναι η κοινότητα των συγγραφέων ιστοριών μυστηρίου και ποιος είναι ο Αντρέας Κλάδης, ο ήρωας των αστυνομικών βιβλίων που γράφει με φόντο την Τήνο και την Πάτμο, όπως επίσης και να ζηλέψω τον Μεξικανό Ενρίκε Χερέρα, που μαθαίνει ελληνικά και φίλησε το χώμα μόλις πάτησε στην (Αρχαία) Ελλάδα που αγαπά.

Ραντεβού του χρόνου, Ντίνο…