O συγγραφέας Αντρέας Μήτσου γράφει για το βιβλίο του  «Η εξαίσια γυναίκα και τα ψάρια»,  εκδόσεις Καστανιώτη.

O συγγραφέας Αντρέας Μήτσου γράφει για το βιβλίο του  «Η εξαίσια γυναίκα και τα ψάρια»,  εκδόσεις Καστανιώτη.

Επιχειρώ να δικαιολογήσω τα πράγματα. Με προφάσεις και εικασίες. Γι’ αυτό γράφω.

Εφευρίσκω, λοιπόν, ιστορίες ή τις ενθυμούμαι, για να φτιάξω τον νόστιμο, τον ουσιώδη χρόνο μου και να επιβιώσω. Ανασκοπώ, δηλαδή, παλιά βιώματα και συμβάντα, θέλοντας να αποφύγω τη «λήθη του εαυτού» κατά τον Χάιντεγκερ. Τους δίνω νέες ερμηνείες, ανακαλύπτω καινοφανείς εκδοχές τους και «βολεύομαι» έτσι στην πρόσκαιρη αλήθεια μου.

Αναμορφώνοντας και μετασχηματίζοντας τον χρόνο μου, παρηγοριέμαι ο ίδιος, ξεγελιέμαι και ελπίζω ότι προσφέρω και σε άλλους μιαν αλαφράδα, ότι συντελώ στην αισθητοποίηση της καθημερινότητας και σε μια αβρή εξαπάτησή τους.

Υπάρχουν «οι εξαίσιες γυναίκες», που μας τυραννούν. Υπάρχουν και «τα ψάρια». Τα οποία στον κόσμο των ονείρων σημαίνουν τη λαχτάρα. Και η λαχτάρα φανερώνεται από το απρόβλεπτο, και από το άδικο, που σηματοδοτεί τη ζωή. Και το πιο μεγάλο άδικο είναι πως οι γυναίκες έχουν πάντα τα μισά χρόνια των ηλικιωμένων ανδρών – σ’ άλλες διηγήσεις συμβαίνει και το ανάποδο – και ότι επίσης οι αργοπορημένοι έρωτες έχουν βαρύ τίμημα. Και ακόμα πως η απώλεια δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη. Ή μάλλον δεν ήταν ποτέ διαχειρίσιμη.

Στις είκοσι ιστορίες του βιβλίου ο ήρωας ταπεινώνεται, εξευτελίζεται, υποφέρει από έρωτα, αλλά καταρρίπτει τα μέτρα και τα όρια του εαυτού του, ζει με ψέματα, όσο κι αν αυτό το καταλαβαίνει αργότερα, αλλά συνεπής, πάντα πληρώνει. Ό,τι επιχειρεί να ανατρέψει τη φυσική (;) παγιωμένη τάξη των αισθημάτων, να καταργήσει τον τυπικό χρόνο, να λοιδορήσει τη συμβατική λογική.

Σαν απόηχος κάθε διηγήματος, φτάνει η υπαρξιακή αγωνία του πρωταγωνιστή, ο φόβος του για το αύριο και η πίκρα του για ένα παρελθόν αδικαίωτο, που δεν έχει αποστάξει τη χαρά που δικαιούμαστε.