◆Στην αγορά των μύθων θα συναθροιστούν οι άγγελοι των ιδεών. Με άμφια πολύχρωμα και πολυσήμαντες λέξεις να γοητεύσουν το πλήρωμα. Θα συζητήσουν, θα αναλύσουν, θα μηχανευτούν τρόπους να οικειοποιηθούν την απόγνωση των διψασμένων. Στην αγορά που έχασε τη σημασία της, τη μαγική των απόψεων, κι έγινε χώρος εξαγοράς συνειδήσεων. ◆Και οι χιτώνες εξ ουρανού είναι παλαιοί, πολύφημοι για την πολιτεία τους. Σέρνονται στο χώμα, υπογράφοντας στα ίδια μονοπάτια.

◆Στην αγορά των μύθων θα συναθροιστούν οι άγγελοι των ιδεών. Με άμφια πολύχρωμα και πολυσήμαντες λέξεις να γοητεύσουν το πλήρωμα. Θα συζητήσουν, θα αναλύσουν, θα μηχανευτούν τρόπους να οικειοποιηθούν την απόγνωση των διψασμένων. Στην αγορά που έχασε τη σημασία της, τη μαγική των απόψεων, κι έγινε χώρος εξαγοράς συνειδήσεων.

◆Και οι χιτώνες εξ ουρανού είναι παλαιοί, πολύφημοι για την πολιτεία τους. Σέρνονται στο χώμα, υπογράφοντας στα ίδια μονοπάτια.

◆Και μια γυναίκα υψηλή, φέρουσα Δώρα, με ανεπτυγμένη την ικανότητα εφαρμογής της ψιμυθίωσης, αποχωρούσα εκ του μεγάλου κτηρίου, ερωτοτροπεί παντοιοτρόπως συντάσσοντας καινούργια κείμενα για την αποπλάνηση.

◆Και στον υπαίθριο χώρο ανάμεσα στους ξερόλιθους θα μαζωχτούν και οι απανταχού δυσαρεστημένοι της φθοράς. Και μοιάζει τόσο ίδιο το περιεχόμενο του συμποσίου, που κι ανάκατα γνωρίζεις τη σειρά των εδεσμάτων.

◆Και στην Εσπερία μια άλλη γυναίκα, η επονομαζόμενη Μαριάννα, γνωστή από τη σκούφια της και ακουστή για τον τύπο της, σαρκάζει τις πόλεις που επιλέγουν τους άρχοντες με τη νοημοσύνη των ονύχων.

◆Και ο Ιούλιος ο αποστάτης έρχεται να ξαπλώσει τον συνειρμό στην παράκτια περιοχή του διανοήματος.

◆Και κάτω απ’ τις ομπρέλες γδυμνές νεανίδες, διαβάζοντας και ρουφώντας, χαζεύουν τα απόνερα.

◆Σε μια άλλη άκρη αργόσχολοι καπνίζουν, ενθυμούμενοι εφιάλτες παλαιολιθικών χρόνων.

◆Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που άρχισες να καταλαβαίνεις.

◆Και πίσω απ’ τη μάντρα την πετρόκτιστη, αγελάδα παρηκμασμένη με τις δίπλες της και το πανάγαθο βλέμμα της μασουλά το χόρτο αγνοώντας επιδεικτικώς την ηλιοφάνεια του κυκλαδίτικου τοπίου.

◆Η τραγωδία, τιμώντας τη γενέτειρά της, αποκαλύπτεται καθημερινώς και ποικιλομόρφως.

◆Και κοιτάς απέναντι την κοινή γνώμη ντυμένη με τα φανταχτερά. Κι από πίσω της παρελαύνουν οι μαέστροι της επιρροής, οι άρχοντες των φώτων, οι από τη μέση και πάνω, οι πενοφόροι της κρίσεως, των πολυτελών επαύλεων και των μεγάλων λεξημάτων.

◆Η κοινή γνώμη ψάχνει την τιμή της, που χάθηκε ανάμεσα στο όνειρο και στην επιθυμία για περιέλιξη.

◆Πενθοφορούσα τώρα, μήτρα της κρίσεως, διατρανώνει την πραμάτεια της.

◆Πολιτικός αναλφαβητισμός και τα πρόσωπα καλυμμένα με δέρματα χρωματισμένα αναλόγως των πεποιθήσεων των πινέλων.

◆Αμήχανα ξεροκαταπίνοντας το μικρό σάλιο της οργής που ξέφυγε από την πρόταση, σκύβοντας, έπιασες το σπασμένο γυαλί που έφτιαχνε μια ολόκληρη ιστορία στην άκρη του μονοπατιού, με τα κλαδάκια από το αρμυρίκι δίπλα του και τη λιγοστή άμμο να λερώνει μια σταλιά τη λαμπεράδα του.

◆Στο μυαλό σου η Μαριάννα να ξεμπροστιάζει τους κληρονομικούς άρχοντες και η Δώρα να φτιάχνει ξενόφερτες αγορές προς εντυπωσιασμό.

◆Δεξαμενές σκέψεων με τρίπτυχο τον διάλογο, τη ζύμωση και τη σύνθεση.

◆Και ο Ιούλιος, ιστορικός άρχοντας της πολιτικής ανωμαλίας, κάθεται στο 15 αφήνοντας με τα συμφραζόμενα να ξεχυθεί η επανάληψη και να στρογγυλοκαθίσει στο προβλέψιμο των αναγνώσεων.

◆«Κάποιοι ρίχνουν τα ζάρια στο σώμα σου». Έτρεξες να προλάβεις τη φωνή. Τριγύρω διάφορα πρόσωπα. Άλλος κοίταζε τον ουρανό, άλλος κοίταζε το χώμα, άλλος σιγοσφύριζε.

◆Αντιδρώντας στην αδιαφορία του περιβάλλοντος, φώναξες με εκείνη την παιδικότητα που είχες ξεχάσει.

◆«Ξέρω ποιοι είναι!».

◆Και κουνώντας την κεφαλή και απομακρύνοντας το άναυδο που σκόρπισες, βούτηξες στη θάλασσα του Ιουλίου του αποστάτη, αφήνοντας πίσω σου τη γνώμη των άλλων.

◆Εκείνη την κοινή, που δεν αλλάζει με τίποτα.

Μυογράφημα

Μαντρότοιχος. Τσιμέντο να μην ξεφεύγει η ανάσα απ’ τις χαραμάδες.

Μικρά και μεγάλα ζώα, τριγυρίζουν στον περιορισμένο χώρο. Πελώριες εσοχές φτιαγμένες από σκληρό υλικό, γεμάτες βρόμικα απομεινάρια. Πιο πέρα γούρνες με σκούρο νερό να ξεδιψά η αντίθεση.

Στην άκρη του αρμολογημένου φράχτη ένα κτίσμα με χαμηλή πόρτα δίχως παράθυρα. Να μπαίνουν τα υποζύγια στη σειρά το ένα πίσω από το άλλο.

Στο πλαϊνό της εξώθυρας ένας βοσκός στηριζόμενος στη γειρτή γκλίτσα του. Άλλοτε παχύσωμος, άλλοτε ολιγόσαρκος, παρατηρεί τον σχηματισμό για να εντοπίσει κάποια παρατυπία στη διαδρομή.

Διαφορετικά τα είδη των σπονδυλωτών, αλλά παρ’ όλα αυτά η ταυτοφωνία περιβάλλει την περιορισμένη ορατότητα του τοπίου.

Καμιά φορά, κάποιο κελάιδισμα από διερχόμενο πετούμενο δίνει μια τσαχπινιά στη μονότονη και παλιομοδίτικη άποψη περί της παραγωγής διάφορων προϊόντων σχετιζομένων με τους περιφραγμένους αυλόγυρους.

Και έξω από το περίγραμμα κόσμος συγκεντρωμένος άλλοτε να επευφημεί κι άλλοτε να βωμολοχεί εξαρτώμενος αποκλειστικώς από τις φωνές των υποβολέων.

Από καιρού εις καιρόν το μικρό πορτάκι ανοίγει και κάποια μουγκανητά ξεφεύγουν απ’ τη χορωδία.

Αποστατούν απ’ το κοπάδι για να γίνουν βοσκοί, να μαντρώσουν άλλα ευγενή γουνοφόρα, να φτιάξουν πολυτελή οικήματα διαφορετικών προδιαγραφών.

Και συγκεντρώνονται οι περίεργοι στις καινούργιες αυλές, να χειροκροτήσουν τον ερχόμενο.

Και χασκογελά εκείνος ο πρωτοπρεσβύτερος αρχαίος ψηλός του παλιού καλοκαιριού του μηνός Ιουλίου και μαζί του όλες οι γραμμές του τετραδίου.

Το απεικόνισμα της οργής

Σκούρο το σύννεφο και φλόγες χαμηλά.

Καμπαναριά μοναχικά. Ουρανοξύστες, ικέτες της ομορφιάς, να ανοίγουν την προσευχή στο θυμωμένο τοπίο.

Πυρακτωμένες οι φορεσιές της φύσεως, καλοκαιρινά ατοπήματα του γαλάζιου.

Νοσταλγία, επιθυμία και μετά η οργή, και στο βάθος να ξανοίγεται εκείνο το γνήσιο που ονειρεύτηκε το δευτερόλεπτο.

Θεριά ανήμερα οι διαθέσεις φτιάχνουν συνθέματα.

Λειτουργιές στα υπερώα, θυμιατά με καπνούς τα χρώματα.

Αγιογραφία του Ήλιου που χάνεται όταν πέφτει στα πλάγια της γης.

Και χιλιάδες οι καλόγεροι να δρομολογούν το τέλος της δέησης.

Να Δραπετεύουν οι ματιές στο μαγικό, να αφήνουν τα σημάδια να ερμηνεύουν το μεσοκαλόκαιρο.

Στις αναπνοές τα σύννεφα καίγονται και μέσα απ’ τον πόνο τους βγαίνουν οι ύμνοι που κάνουν τα ξωκκλήσια να μοιάζουν ευκτήρια βγαλμένα από εκείνες τις παλιομοδίτικες αράδες των παραμυθιών.

Και σταυροκοπήθηκε το βλέμμα κι έφυγε δακρυσμένο