Ο ευτελισμός της μορφής στα απόκρυφα απομεινάρια της επιβεβαιώσεως εκδηλώνεται, ενώ στην απελπισμένη διάσταση οι φράσεις, μονότονες εκφορές της ασυναρτησίας, δείχνουν τη σχηματογραφία των διαθέσεων.

◆ Ο ευτελισμός της μορφής στα απόκρυφα απομεινάρια της επιβεβαιώσεως εκδηλώνεται, ενώ στην απελπισμένη διάσταση οι φράσεις, μονότονες εκφορές της ασυναρτησίας, δείχνουν τη σχηματογραφία των διαθέσεων.
◆ Γέλως της απορρίψεως στην παρένθεση των χειλέων και στην αποκάλυψη των συνδέσμων οι δευτερεύουσες φωνές φανερώνουν την αισθητική των κρυμμένων σημειώσεων.
◆ Απολογισμός της ιστορίας όταν οι προφάσεις ανοίγουν την πόρτα στην αμαρτία.
◆ Δίχως τα προσχήματα!
◆ Στο ενάντιο σημείο του ενεστώτος η αφαίρεσις του μυθικού περιβλήματος αφηγείται το θλιβερόν της αυταπάτης!
◆ Του επιμανούς του ανέμου τα ξεφυσήματα όταν ξεδιαλύνει στη μελαγχολία τα ψευδολογήματα των παραγράφων φέρνοντας στην ουσία την υπόθεση, περιπλέκοντας στη συμμετοχή την απελπισία της ανυπαρξίας.
◆ Αγέλες με τα κρυμμένα τσόφλια στην αγκαλιά του φιδιού και τα εξεικονίσματα, θλιβερά στιγμιότυπα παρηκμασμένης αλαζονείας, φροντίζουν την κατάληξη της φαιδρότητας.
◆ Στην πολιτεία τα παράγωγα εξακολουθούν να δείχνουν τον πάτο του βαρελιού και η ανοητολογία, αυτονόητη τοποθέτηση της γλώσσας, επαναλαμβάνεται στην αδιάκοπη κίνηση του χρόνου.
◆ Η καλοκαιρία με τη φθινοπωρινή της μορφή αφήνεται στον λήθαργο του τελευταίου παραληρήματος δίνοντας στην οφθαλμοπλανία τη συνέχεια της απεραντοσύνης.
◆ Στις αποβάθρες συνωστισμένα και βιαστικά τα σχήματα κάτω από τα στέγαστρα περιμένουν. Και στις τσιμινιέρες ο καπνός υπηρετεί το γκρίζο γράφοντας στο γαλανό τα αναθήματα.
◆ Περιορισμένες οι αναπνοές στις αποστάσεις και ο ήλιος ανασκαλεύει στα πρόσωπα τις εκφράσεις των αισθήσεων.
◆ Ερημαία η μνήμη, αδειανό κουτί, με την κορδέλα ριγμένη στο πάτωμα.
◆ Στα δεδομένα οι αριθμοί να συντροφεύουν τα γράμματα και στα ζητούμενα οι σκέψεις περιπλεγμένες. Διάδρομοι στενοί, σκοτεινοί και βρόμικοι. Με τις ματιές να τρέχουν πανικόδρομες.
◆ Και στο σύννεφο η σκόνη να διαγράφει!

Mυογράφημα

Φαιδρότητα! Με το λευκό να μπλέκεται στο απεικόνισμα. Με τις γραμμές να δίνουν την υπογεγραμμένη στην κατάληξη. Το ωμέγα να αποκαλύπτεται στην κίνηση. Και στο υπένδυμα η καταντημένη αισθητική να αφήνει τη μουντζούρα της.
Λίκνισμα κατασκευασμένης εκπομπής και η χαχανολογία στα παρακείμενα καθίσματα στην πρωτοκαθεδρία.
Μορφές και σχήματα αλλοπρόσαλλης ζωγραφικής μιας νεκρής φύσεως.
Στον μεγάλο δρόμο με τα μικροκαταστήματα. Στις στάσεις των βλεμμάτων.
Περιστατικά της καθημερινότητας να διατρανώνουν την πραμάτεια τους.
Τελάληδες της συμφοράς στον ανήφορο.
Και στην αντίπραξη.
Στο φανέρωμα με τη ματιά να σέρνεται στην απορία.
Στο απογύμνωμα της χυδαιότητας. Με την αλαζονεία της ευήθειας.
Κι ο ήλιος να καίει. Κι ο βοριάς να λυσσομανά.
Όπως στα παλιά αναγνωστικά. Να ξεκινά η ζωή αλλού. Στο παραπάτημα η σκουριά. Να φεύγει.
Ο βοριάς στην επαναφορά. Να διώχνει τις καλύπτρες.
Τα χέρια στα πλαϊνά. Απόγνωση του μυστικού. Στη στάση των αγαλμάτων.
Και η ανατροπή. Στο γάργαρο ένα γέλιο.
Μηχανεύματα της στιγμής.
Στο πέρασμα του καιρού.

Υπερύψωσις

Θαυματούργημα
Στο ανύψωμα
με το απρόσμενο
να στέλνει στο βλέμμα
τη συνέχεια
εξώστης
γλυπτό στο σίδερο
φράχτης στο μυστικό
στα αδειανά
στη σκιά
γειρτά φύλλα
Η κατάρα
{ανικανοποίητο της Ηούς}
φιλί
στα παλιά μάρμαρα
το σκάλισμα
υποστηρίγματα στον αντίλογο
«κανείς δεν θυμάται»
ένα καρφί και μια πέτρα
στο χάραγμα