Θριαμβευτικές προβλέψεις για προσέλκυση επενδυτών από Ισπανούς αξιωματούχους

Θριαμβευτικές προβλέψεις για προσέλκυση επενδυτών από Ισπανούς αξιωματούχους

Άλλοι με τα νησιά τους, άλλοι (οι Ισπανοί) με τα… χωριά τους. Σε αυτή την «κρίση», το μόνο σίγουρο εξ αρχής είναι ότι θα μας πάρουν – εάν δεν μας τα έχουν πάρει ακόμη – και τα σώβρακα, άσχετα εάν υπάρχουν ακόμη αρκετοί που δεν λένε να το πάρουν χαμπάρι και βουρκώνουν από συγκίνηση στο άκουσμα και μόνο του ερχομού των «ξένων επενδυτών».

Ξύπνησαν που λέτε μια μέρα οι Ισπανοί όλο έκπληξη και «ανησυχία»: εκατοντάδες, λέει, εγκαταλελειμμένα και «ημιεγκαταλελειμμένα» χωριά έχουν βγει στο σφυρί και ξεπουλιούνται όσο όσο. Ουρά, λέει, κάνουν οι «μεγαλοεπενδυτές» (ξένοι πάντα, εννοείται) για να αποκτήσουν το… «χωριό των ονείρων τους». Με λίγα λόγια, σωθήκαμε!

Για πόσα χωριά-φαντάσματα μιλάμε; Ουδείς γνωρίζει ακριβώς (σας θυμίζει κάτι;), αλλά οι περισσότεροι γνώστες τα υπολογίζουν γύρω στα 3.000, εκ των οποίων 130 έχουν κρεμάσει και επισήμως «πωλητήριο» στην Ισπανία και τα υπόλοιπα περιμένουν τη σειρά τους (όταν – και άμα – χαρτογραφηθούν). Και παρά το γεγονός ότι δεν ανήκουν όλα στο Δημόσιο (πολλά εξ αυτών τα έχουν κατασχέσει εξ ολοκλήρου τράπεζες και άλλα ανήκουν σε ιδιώτες που βρίσκονται σε δικαστικές διαμάχες κληρονομιάς), η κυβέρνηση φαίνεται πεπεισμένη ότι θα αποτελέσουν το «χρυσό κλειδί» για την προσέλκυση των περιβόητων «ξένων επενδυτών» που θα βγάλουν την οικονομία από το αδιέξοδο. Τρεις χιλιάδες ολόκληρα χωριά είναι αυτά, δεν μπορεί, κάτι θα πιάσουν. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι λίγο πιο… ζοφερή από τις θριαμβευτικές προβλέψεις των Ισπανών κυβερνητικών αξιωματούχων.

Όσο ένα πάρκινγκ

Πρώτον, οι τιμές στις οποίες ξεπουλιούνται τα χωριά λόγω κρίσης είναι… τραγελαφικές, ακόμη και σε περιπτώσεις που τα κτίσματα είναι σε άθλια κατάσταση και χρειάζονται πολλά χρήματα για την ανακατασκευή τους. Έτσι για να έχουμε μια εικόνα ξεκινάνε από 60.000 ευρώ και φτάνουν τα 2 εκατομμύρια, με αποτέλεσμα ΜΜΕ τύπου «Ντέιλι Μέιλ» να ενθαρρύνουν τους (μεγαλοεπενδυτές!) Βρετανούς συνταξιούχους να αγοράσουν κάνα χωριό στην Ισπανία αντί για… «μισή θέση πάρκινγκ» στο Λονδίνο.

Δεύτερον, ακόμη και όσοι Ελβετοί, Γερμανοί, Μεξικανοί, Ρώσοι και Κινέζοι (οι βασικοί ενδιαφερόμενοι μέχρι στιγμής, σύμφωνα με την ιστοσελίδα που μονοπωλεί τις αγοραπωλησίες χωριών) φτάνουν στην Ισπανία προς αναζήτηση μιας «πολλά υποσχόμενης επένδυσης» (η πλειονότητα είναι πεπεισμένη ότι τα χωριά αυτά, τα οποία θα αγοράσουν για μια χούφτα ευρώ, θα αποκτήσουν τεράστια αξία μετά το πέρας της κρίσης) πέφτουν με τα μούτρα… πάνω στον τοίχο της ισπανικής γραφειοκρατίας με αποτέλεσμα να φεύγουν άρον άρον απογοητευμένοι από το «αφιλόξενο επιχειρηματικό περιβάλλον».

Τρίτον, και βασικότερο, δεν τσιμπάνε όλοι – ευτυχώς – με την ειδυλλιακή εικόνα που προσπαθεί να πλασάρει η κυβέρνηση για τις προθέσεις των «ξένων επενδυτών», διότι υπάρχουν και αυτοί που έχουν βιώσει στο πετσί τους τέτοιου τύπου «νταραβέρια». Όταν πράγματι πρόκειται για κάποιον επενδυτή με επιχειρηματικά σχέδια – και όχι για ένα απλό μεσιτικό γεράκι που περιμένει υπομονετικά να πουλήσει ό,τι αγόρασε σε δεκαπλάσια τιμή –, τότε μαζί με τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, τις μισογκρεμισμένες (έστω) πλατείες και εκκλησίες, και την παρθένα φύση, θεωρεί πως εξαγοράζει (και εξουδετερώνει κατά βούληση) την ιστορία και την ταυτότητα του τόπου.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το χωριό Βιγιαεσκούσα ντε Παλοσίτος, στην περιοχή Αλκαρία. Αφού πουλήθηκε σε έναν «μεγαλοεπενδυτή», αυτός το μετέτρεψε σε πραγματικό… θέρετρο-φρούριο, αδιαφορώντας για το εάν οι κάτοικοι των γύρω χωριών είχαν ή δεν είχαν πρόσβαση (που δεν είχαν, φυσικά) σε ένα νεκροταφείο από το οποίο – κατά παράδοση – περνάει η ακολουθία την ημέρα των Αγίων Πάντων.