Αποφαντική η παράσταση της καταβαραθρώσεως!

◆ Αποφαντική η παράσταση της καταβαραθρώσεως!
◆ Στη σιωπή η δικαίωση των δεδομένων και στα παροιμιώδη εντυπώματα οι αναφορές αναδεικνύουν το παίγνιον του κρυφτού αφήνοντας στην ειρωνεία όλα τα κατάλοιπα των συμπερασμάτων ενώ στην ανορθογραφία η αισθητική κακοποιημένη ανάρτηση λόγου αφήνει τα ίχνη της στο πυκνό σκοτάδι της ανυπαρξίας.
◆ Το γέλιο παρείσακτο δίνει στην επανάληψη τη διάρκεια που συναρμόζει με τις περιστάσεις.
◆ Στην αερόβια προσέγγιση της νοημοσύνης.
◆ Και στην κατανόηση.
◆ Στη θλιβερή πολιτεία.
◆ Τα παράγωγα της ασκήσεως του ουσιαστικού διατρανώνουν παντοιοτρόπως την κατάντια τους. Και στην πρόθεση ο οικτιρμός αφήνει το αντί ερημαίο κεφάλαιο στην ομοιότητα.
◆ Η ηλιθιολαγνεία σταθερά της γελοιότητας πρωτοστατεί έκδηλα δείχνοντας στην ερώτηση την κατεύθυνση της απαντήσεως.
◆ Στις ανακοινώσεις η κινδυνολογία γράφει το σκηνικό της πολιτικής φαιδρότητας και τα απομεινάρια της μελαγχολίας τρέφουν την αυταπάτη του μέλλοντος.
◆ Υποκοριστικά του ανθρώπινου είδους με τους κρότους διά των χειρών να επιβραβεύουν κατά τη μεταφορά την απαγγελία της ανοητολογίας.
◆ Στην καταμέτρηση ο αριθμός και η συναλλαγή δίχως τρόπους με την παχυδερμία της αυθάδειας ενώ η πράξη θυμίζει λογαριασμό της νυχτός σε οίκους με στριφογυριστή κλίμακα.
◆ Στην αμηχανία οι οδόντες χάσκουν εκπέμποντας λεξήματα γεννήσεως της ηχομιμητικής αγνοώντας την αίσθηση της οράσεως.
◆ Και εν τω μέσω της νυχτός διατάξεις επί των διατάξεων στον πολλαπλασιασμό της υποτιμήσεως.
◆ Και στο γινόμενο η αναστάτωση θυμίζει τους παρελθοντικούς χρόνους της σιωπής.
◆ Εν νήσω Τήνω.
◆ Η Κυρία των βράχων της θάλασσας και του πρωτογενούς ανέμου, η εκκλησία του δήμου, στο δευτερολόγημα της προδοσίας.
◆ Στην αφορμή που φτιάχνει την αιτία.
◆ Και στα χειροποιήματα της πέτρας και του γλυπτού πόνου η διαμαρτυρία με μία φωνή κάθεται στην άρνηση.

Mυογράφημα

Μέσα στα δάκτυλα. Με το βλέμμα στο μάρμαρο.
Στα μαλλιά οι αυλακιές. Να στάζει η μελαγχολία. Στο ανακάτεμα. Να βγαίνουν τα μάτια.
Το λευκό να μεγαλώνει, το κόκκινο να μπερδεύεται. Και το μελί να ξεθωριάζει. Στα δυο πόδια οι αγκώνες.
Κάγκελα της ακινησίας. Να αφήνουν στα σημάδια την ώρα.
Κι ο πόνος κρατιέται στο σώμα, φυλακή μαζεμένη στη γωνιά του ασπρότοιχου.
Πάνω κάτω. Στην επανάληψη του χρόνου.
Διακεκομμένη απόσταση. Και μια συλλαβή ανοιχτή, μουρμουρητό συνοδείας στα δαγκωμένα χείλια.
Γυμνό σώμα. Μελάνι όπως το κάρβουνο. Κρύο.
Στα δόντια το σύρσιμο και το κλάμα απόηχος άλλου καιρού να βρέχει το φθινόπωρο.
Στα ψηλά. Ζωγραφισμένο ένα παράθυρο. Δίχως κανέναν ήλιο.
Μια σειρήνα. Οξύτονη. Διαπεραστική.
Κι η ησυχία ξαφνική
Όταν η βαριά πόρτα.
Ένα βιολί.
Χιλιάδες ροδοπέταλα.
Ένα τραγούδι.
Και ένα μεγάλο φως.
Όπως το ξημέρωμα.
Ένα χαμόγελο. Στην επιφύλαξη.
Ένα λευκό πανί, σκέπασμα τα δυο λόγια.
Στα σερνάμενα βήματα το αποτύπωμα βαθύ.
Χαρακιές.
Στον στενό διάδρομο.

Πρόδηλον



Δαίδαλος του σκοτεινού

Κυκεώνας

Επιβολή της νύχτας

Όταν όμως το αιφνίδιο

συνωμοτεί

Ρίχνοντας το άπλετον

στο ξετύλιγμα

παραμένει η θυσία

δίπλα στον μύθο

Στην κατάληξη

της νυχτωδίας

το αναπάντεχο

της ευκτικής

ερμηνεύεται

Συνοδεία

η ορχήστρα των φαντασμάτων

στην παράσταση των ονείρων

Στο σύμπλεγμα

Η αμφιβολία

Στην ονομαστική συμπορεύεται