Μια απόφαση πρωτοφανή στα ελληνικά δικαστικά χρονικά πήρε πριν από λίγες ημέρες το Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων στην Καλαμάτα καταδικάζοντας σε ποινή επ’ αόριστον κάθειρξης 7 ετών έναν 39χρονο για διακεκριμένες κλοπές και μια απόπειρα.

Μια απόφαση πρωτοφανή στα ελληνικά δικαστικά χρονικά πήρε πριν από λίγες ημέρες το Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων στην Καλαμάτα καταδικάζοντας σε ποινή επ’ αόριστον κάθειρξης 7 ετών έναν 39χρονο για διακεκριμένες κλοπές και μια απόπειρα.

Η απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Κακουργημάτων, εφαρμόζοντας το άρθρο 90 του Ποινικού Κώδικα, καταδίκασε τον κατηγορούμενο ως καθ’ έξη υπότροπο εγκληματία.

Ως καθ’ έξη υπότροπος εγκληματίας, σύμφωνα με το ανωτέρω άρθρο, ορίζεται εκείνος ο οποίος έχει κατά το παρελθόν καταδικαστεί επανειλημμένως, τουλάχιστον όμως τρεις φορές, για πλημμέλημα από δόλο ή κακούργημα, σε ποινές στερητικές της ελευθερίας, η μια από τις οποίες ήταν τουλάχιστον κάθειρξη.

Στην περίπτωση του 39χρονου το δικαστήριο έκρινε πως ο υπόδικος είναι εγκληματίας καθ’ έξη, δηλαδή κατά συνήθεια ή κατ’ επάγγελμα, και κατ’ επέκταση επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Στην απόφαση καθορίζεται μόνο το ελάχιστο όριο διάρκειας της κάθειρξης (7 χρόνια εν προκειμένω), η οποία λήγει όταν ο κρατούμενος την εκτίσει και ύστερα από αίτησή του ή και αυτεπαγγέλτως.

Είναι αντιληπτό ότι με την παραπάνω απόφαση δημιουργείται δεδικασμένο, που θα δίνει την ευχέρεια στους δικαστές να επιφυλάσσουν αυστηρότερη ποινική μεταχείριση σε κατηγορουμένους με «έντονη παραβατική συμπεριφορά» (π.χ. σεσημασμένους κακοποιούς και κατηγορουμένους για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση).

Ο συνήγορος του 39χρονου κατάδικου Φώτης Λαπιώτης μίλησε στο «Ποντίκι» για αυτήν την πρωτοφανή απόφαση του δικαστηρίου εκφράζοντας σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με τη μελλοντική χρήση μιας ουσιαστικά ανενεργής διάταξης του άρθρου 90 του Ποινικού Κώδικα.

«Η εφαρμογή τής – ας μου επιτραπεί η φράση – ανενεργής διάταξης του άρθρου 90 Π.Κ. θα πρέπει να συνεχίσει να χωρεί στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων με φειδώ και επιφυλακτικότητα. Άλλωστε οι δικαστικοί λειτουργοί, σοφά μέχρι σήμερα, έχουν κρίνει την ποινή της αόριστης κάθειρξης ως εν τοις πράγμασι ανεφάρμοστη. Ο θεσμός εν γένει της αόριστης κάθειρξης επιβαρύνει σε υπερβολικό βαθμό την ποινή και εισάγει αοριστία ως προς τη διάρκειά της, αντιβαίνοντας σε βασικές αρχές του δικαιικού μας συστήματος.

Ο θεσμός αυτός συγκρούεται ευθέως με την αρχή της αναλογικότητας, πόσω μάλλον όταν στη δικαστηριακή πρακτική τα όρια των νομικών χαρακτηρισμών παραβατικών συμπεριφορών ως πλημμελημάτων ή κακουργημάτων είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα οδηγώντας στην επιβολή δυσανάλογων ποινών».