Επί του προκειμένου η γελοιότητα.

◆ Επί του προκειμένου η γελοιότητα.
◆ Μίας φωνής με το απορριπτικόν στην εικόνα και ο γέλως μακρόσυρτος τρέχει στα γυμνά κρανία της νοημοσύνης.
◆ Και ο φασισμός, πολύπλοκη έννοια της αγελαίας δραστηριότητας, αποφαίνεται με την αθωότητα των ευγενών καταλήξεων των εκδηλώσεων. Και η πρόσθεση πράξη της αριθμητικής τοποθετεί το οκτώ (τυχαίο αριθμό) στο τοπίο της καθιερωμένης διεκδικήσεως των αισθήσεων. Απλώς όπως μία φωτογραφία ακουμπά σε ένα φύλλο ενός παλιού τετραδίου.
◆ Πρόχειρο! Ίσως! Όπως οι βράχοι που φεύγουν στα ακρωτήρια.
◆ Είναι να απορείς τήδα (Γέλως) έτσι διά την αντίληψη των επιλογών όπως σημαίνουν τα σήμαντρα στα ξωκκλήσια των ασήμαντων προτάσεων.
◆ Πόση απελπισία στις επιλογές απανταχού. Πού το επίφθεγμα στην ερώτηση και πού να τοποθετήσεις τη σχηματογραφία των σημείων. (Μονόλογος)
◆ Τι σημασία έχουν τα ονόματα, αναγνώστη, όταν η βροχή καταφεύγει στις λακκούβες; Και ποια λύτρωση της λαιμαργίας σου θα αποδώσει το μέγιστον της καθομοιώσεώς σου;
◆ Η τρυφερότητα της χυδαιότητας. Έτσι όπως συναρμόζει στην καινούργια συμπεριφορά της εκτροπίας.
◆ Ίσως να φταίει και ο τοίχος της ανυπαρξίας.
◆ Φθινόπωρο της αισθαντικότητας της καταντημένης νοημοσύνης των πολύχρωμων εντυπωμάτων της περιορισμένης νοημοσύνης. Με τις τάπες σφραγίδες της αυταπάτης να επισφραγίζουν το επιστέγασμα του εξεικονίσματος.
◆ Ενώ στον δρόμο του ομόηχου παράγωγου η πολιτική παραλλαγή του αυτονόητου ξεφωνίζει την ομοιότητα.
◆ Ειρωνείας ερμηνεύματα των μηχανισμών ανατρέπουν τα δεδομένα και λέξεις της επαναφοράς των επιθυμιών διασύρουν τις στιγμές στο δάπεδο της ευτέλειας.
◆ Η εμμονή εκείνης της πέτρας με όλα τα δάχτυλα διασώζει την αναπόληση και η κραυγή θεότητα κρυμμένη σκέψη της Τισιφόνης βγάζει από τα μάτια της την ενοχή του τερατολογήματος.
◆ Παραμύθια για να περνά το κείμενο έξω από την αναπνοή!

Mυογράφημα

Δεν είχε τίποτα. Μόνο μια μυρουδιά. Ένα κλωνάρι με ένα σημάδι. Μαραμένο δίχως τη βροχή.
Πολλές λέξεις όπως τα κεραμίδια στις στέγες.
Να είναι το χρώμα αντίθεση στο ξεκάθαρο. Το νεφέλωμα.
Χυμένη ζωή της επανάληψης.
Συνέπεια της αυθάδειας όταν οι φωτιές δείχνουν στα βλέμματα την αμηχανία.
Δεν είχε καν όνομα. Ούτε μικρό ούτε μεγάλο.
Η άρνηση στην κατάφαση της ευτυχίας και το ψευδολόγημα πρόλογος απελπισμένος απογυμνώνεται στην ακολουθία των παραστάσεων.
Ένα γέλιο, του σαρκασμού απόφθεγμα.
Και το γάργαρο να ξεφεύγει, μαρτυρία της αληθοσύνης να διώχνει την ψευδαίσθηση στον χρόνο της εκπομπής της απορίας.
Μηχανεύματα της αφορμής στην απαγγελία του πόνου ενώ στα σκαλοπάτια η σκόνη διαγράφει τον πρόλογο.
Στη θάλασσα η γραμμή να διαυλακώνει και στα πλευρά φωνήεντα ίδια ομολογούν στη σκιά την γκρίζα ταυτότητα της επιτήδευσης.
Χαρακιές όπως κόβεται η πλαγιά και δίνει στον ορίζοντα την αυτοκρατορία.
Στοιβαγμένη η ομορφιά στην άβυσσο. Και το σχήμα, ίσως να ήταν φεγγάρι, παραδόθηκε στα κλειστά μάτια.

Εξαφάνισις   



Αφήγηση

Στο τρίτο πρόσωπο

Με τα στυλωμένα

Μάτια ήταν

Δεν ήταν βότσαλα

Πιο μακριά

Φώναζε στη θάλασσα

Την οργή του

Είχε στα χέρια ένα φεγγάρι από χαρτί

Ένα μολύβι

Έγραφε

Ένα σχήμα

Μια νύχτα

Μια μέρα

Κι όμως ήταν ο πόνος

Στο πρώτο πρόσωπο

Στην εμμετρία

Του συναισθήματος

(κι είχε τόση λύπη )