Στο πρώτο έργο: Δύο λευκά στεφάνια με κορδέλες καρφωμένα στον τοίχο. Ένα νυφικό κρεμιέται και ξεκρεμιέται από ένα μεγάλο καζάνι με νερό.

Στο πρώτο έργο: Δύο λευκά στεφάνια με κορδέλες καρφωμένα στον τοίχο. Ένα νυφικό κρεμιέται και ξεκρεμιέται από ένα μεγάλο καζάνι με νερό. Ένα «άδειο σακάκι» μιλάει, ένα μωρουδίστικο ζιπουνάκι κλαίει. Από τα μεγάφωνα τα πονεμένα και τα χαρούμενα τραγούδια της Θεσσαλίας γίνονται ένα με τα γέλια και τα δάκρυα μιας γυναίκας, γιαγιάς πλέον, που με μια όμορφη γλώσσα της ελληνικής υπαίθρου κατηγορεί την ιστορία και την κοινωνία του χθες.

Στο δεύτερο έργο: Ένα δωμάτιο, παντού πλεκτά, στο πάτωμα, στις κουρτίνες. Μια πόρτα για να παίρνει αέρα η ηρωίδα και να μιλάει στον Θεό, ένα παράθυρο για να κρυφοκοιτάζει τη ζωή η γυναίκα, κι αυτή μεγάλης ηλικίας, όχι γιαγιά, μα μια θεία, κόρη δημοσίου υπαλλήλου, που γεννήθηκε τη δεκαετία του ‘30 και μεγαλώνει με ήθη και αρχές μαζί με την Ελλάδα…

Στο πρώτο έργο: Η ιστορία μιας απλής γυναίκας από τα Αμπελάκια της Θεσσαλίας, μιας χωριάτισσας που σήκωσε στους ώμους της τη μοίρα της και συγχρόνως τη μοίρα πολλών γυναικών του τόπου μας. Έζησε τη βαναυσότητα ενός μεθύστακα πατέρα, είδε την αγάπη του άνδρα της να μεταμορφώνεται σε περιφρόνηση όταν άρχισε να γεννάει κωφάλαλα παιδιά εξαιτίας της βαριάς κληρονομικότητας του αλκοολικού γονιού και πάλεψε με μια κοινωνία που δεν δέχεται εύκολα την αναπηρία.

«Η Λενάκη όπως και όλες οι γενναίες γυναίκες σαν εκείνη δικαιώθηκαν από μόνες με την ίδια τη ζωή τους», έχει πει η Βαγενά για την ηρωίδα της, η οποία ουρλιάζει κάποια στιγμή μέσα στην απόγνωσή της: «Αν μ’ ακούσει θα γίνω Θεός και θα ξαναφτιάξω τον κόσμο απ’ την αρχή». Στο θέατρο Μεταξουργείο παρουσιάζεται εδώ και λίγες μέρες η παράσταση «Ο Γάμος» της Βάσας Σολωμού – Ξανθάκη, μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες της Άννας Βαγενά, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1994 στο Θεσσαλικό Θέατρο και γνώρισε τεράστια επιτυχία σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου. Στην τωρινή παράσταση του Μεταξουργείου «ο Γάμος» παρουσιάζεται με τη μορφή του μονολόγου σε θεατρική προσαρμογή-σκηνοθεσία και ερμηνεία της Άννας Βαγενά.

Στο δεύτερο έργο, «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου», του Κώστα Σωτηρίου, μονόλογος επίσης, που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, σκηνικά-κοστούμια Μαγδαληνής Αυγερινού, μουσική επιμέλεια Νέστορα Κοψιδά και σχεδιασμό φωτισμών Σάκη Μπιρμπίλη, παίζει μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της νέας γενιάς, η Ελένη Ουζουνίδου, σ’ ένα πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας που ανακατεύει με μαεστρία τα συναισθήματα του θεατή μ’ αυτή την απλοϊκή και συνάμα συγκλονιστική αφήγηση μιας απλής ζωής, μιας απλής γυναίκας σε μια χώρα που συνεχώς μεταβάλλεται.

Δυο μαγικές γυναίκες που πρέπει να γνωρίσετε, ειδικά οι άνδρες που ψάχνουν τα κλειδιά της γυναικείας ψυχής…