Στον «Αντίχριστο», ο Νίτσε μας ανακοινώνει χωρίς περιστροφές, μέσα από ένα διονυσιακό παραλήρημα, τον θάνατο του Θεού!

Φρ. Νίτσε
Ο Αντίχριστος
Ανάθεμα κατά του Χριστιανισμού
Πρόλογος – Μετάφραση – Σχόλια: Βαγγέλης Δουβαλέρης
Εισαγωγή – Φιλολογική Επιμέλεια – Σχόλια: Ήρκος Ρ. Αποστολίδης
Εκδόσεις: Gutenberg
Σελ.: 288

Στον «Αντίχριστο», ο Νίτσε μας ανακοινώνει χωρίς περιστροφές, μέσα από ένα διονυσιακό παραλήρημα, τον θάνατο του Θεού!

Ένα από τα καταιγιστικότερα βιβλία – «κατηγορώ» ενάντια στον χριστιανισμό από μια συντριπτική πνευματική προσωπικότητα, κοντολογίς ο «Αντίχριστος» του Νίτσε, βρίσκει στην τελευταία του έκδοση στη γλώσσα μας ένα αντάξιό του, φροντισμένο συνταίριασμα μορφής και περιεχομένου.

Έχοντας επίγνωση της μεγαλοφυΐας του – και ως τραγικό γεγονός – ο σημαντικός αυτός φιλόσοφος θέτει τη σκέψη του εκτός αγοράς και αγοραίου δημιουργώντας μια δική του συνθήκη μοναδικότητας, υπογράφοντας έτσι ιδιότυπα μερικά από τα σημαντικότερα θεωρητικά κείμενα που έχουν βασικό τους άξονα, μεταξύ των άλλων, τον θάνατο του Θεού και κατά συνέπεια της ηθικής ερμηνευτικής προσέγγισης του κόσμου. Βασικός αντίπαλος του Νίτσε σε αυτήν του την αναμέτρηση με τον Θεό δεν είναι, όπως ίσως θα φανταζόταν κανείς, η χριστιανική θρησκεία, ο Ιησούς ή ο δόλιος Παύλος, ούτε καν οι βδελυροί ιερείς. Στο στόχαστρο της κριτικής του πολεμικής μπαίνει η Ηθική και ο τρόπος που αυτή φιλοτεχνείται από φιλοσόφους ιδιαίτερα αγαπημένους στον ίδιο, όπως ο Καντ, ο Πασκάλ και ο Σπινόζα.

Ο «Αντίχριστος» είναι το τελευταίο κείμενο που έγραψε ο φιλόσοφος (1888) πριν βυθιστεί στα σκοτάδια της άνοιας και στους λαβυρίνθους της τρέλας, έτσι που να μοιάζει, όπως και τα άλλα κείμενα της εποχής (τέλη της δεκαετίας του 1880), με έναν διονυσιακό επίλογο στη συγκλονιστική πνευματική του πορεία.

Ο φιλόσοφος είναι ασυγκράτητος, τα λόγια του είναι ασυγκράτητα και μοιάζει πραγματικά να γραφεί με το αίμα του κάθε του λέξη, και όχι με μελάνι, όπως ο ίδιος ισχυριζόταν ότι έγραφε.

Ο Νίτσε ως εκ τούτου δεν μασάει τα λόγια του· μιλά τόσο ξεκάθαρα όσο δεν έχει μιλήσει κανείς έως τότε: «Ο Χριστιανισμός είναι ο ξεσηκωμός κάθε έρποντος κατά του υψηλού…»! Η χριστιανική λαίλαπα των κουρελήδων αγράμματων δεν είναι αυτή που επιτέθηκε με σφοδρότητα και ασίγαστο μίσος εναντίον του αρχαιοελληνικού λόγου και της τέχνης; Οι ανίεροι ιερείς δεν έθραυαν τα αρχαία αγάλματα παρακινημένοι από το μίσος εναντία στο ανθρώπινο σώμα, δεν κατακρήμνιζαν τα αριστουργηματικής αρχιτεκτονικής κτίσματα και μνημεία από την αποστροφή τους προς το ωραίο και το κάλλος; Ο Νίτσε ορθώνει τον λόγο του ενάντια στον σκοταδισμό που αντιστρατεύεται τον ύμνο της ζωής και του γέλιου.

«…Ιδού η καταστροφικότερη μορφή μεγαλομανίας που υπήρξε ποτέ στη γη: ταπεινά αποβράσματα ψευτιάς και στενοκεφαλιάς άρχισαν να διεκδικούν τις έννοιες “θεός”, “αλήθεια”, “φως”, “πνεύμα”, “αγάπη”, “σοφία”, “ζωή”, σαν να ήταν συνώνυμα των ίδιων…

[…] άρχισαν να αντιστρέφουν όλες τις αξίες κατ’ εικόνα τους».

Ο «Αντίχριστος» αποτελεί το πιο μεγαλοφυές «κατηγορώ» ενάντια στη μισαλλόδοξη φιλοσοφία μιας θρησκείας που γεννήθηκε από δούλους και απευθύνεται σε δούλους, σε μια θρησκεία ενοχική, που εχθρεύεται κάθε μορφή απελευθερωτικής χαράς και δημιουργικότητας, εναντίον μιας θρησκείας που αντιστρατεύεται το φως, τη φωτεινότητα και το εκθαμβωτικό μεγαλείο της ομορφιάς. Πρόκειται για το συναρπαστικό ανάγνωσμα – μανιφέστο της νιτσεϊκής αντι-θρησκείας!