Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διαφημιστικό σποτ της jumbo-σακούλας είναι η επιτομή της βλακείας, του άξεστου μικροαστισμού και ενός άγαρμπου δήθεν χιού­μορ που γαργαλάει τις ευαίσθητες χορδές των λεγόμενων… Γκούφι της διπλανής μας πόρτας.

 
Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διαφημιστικό σποτ της jumbo-σακούλας είναι η επιτομή της βλακείας, του άξεστου μικροαστισμού και ενός άγαρμπου δήθεν χιού­μορ που γαργαλάει τις ευαίσθητες χορδές των λεγόμενων… Γκούφι της διπλανής μας πόρτας.
 
Και δεν είναι καθόλου τυ­χαίο ότι η πρώτη μούντζα… έπεσε κατά τη δι­άρκεια των γυρισμάτων του σποτ στο Λονδίνο (!) όπως για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου φαίνεται στη διαφήμιση και συγκεκριμένα στο 0:53 λεπτό.
 
Διότι τι άλλο μπορεί να είναι, εκτός από επιτομή της βλακείας και του άξεστου μικροαστισμού, η αποθέ­ωση της πλαστικής σακούλας, της jumbo-σακούλας, που είναι παιχνιδι­άρα και διάσημη (sic).
 
♦  Που είναι ιδανική ακόμα και για αγκαλιές και απόκρυφες εξομολογή­σεις του ξενιτεμένου Έλληνα, ο οποί­ος πέφτει σέκος όταν τη βλέπει μπρο­στά του.
 
♦  Που οι πλαστικές της ίνες έχουν ποτίσει το είναι του, έχουν γίνει ένα με τις πλαστικές του αναμνήσεις.
 
Και αύριο, ποιος ξέρει, μπορεί να αναδειχθεί και η ιδανική, υπάκουη παρτενέρ για όλες τις στάσεις του Κά-μα Σούτρα.
 
Είναι, όμως, η επιτομή της βλακείας επιτυχημένη διαφήμιση; Ασφαλώς και είναι. Όχι, όμως, επειδή έγινε ακό­μη μια φορά talk of the town με τα πλείστα αρνητικά σχόλια. Όχι γιατί εί­ναι ο ορισμός του «Δεν έχει σημασία τι γράφουv για σένα, αρκεί να γράφουν σωστά το όνομά σου».
 
Το διαφημιστικό σποτ είναι επιτυ­χημένο διότι οι εμπνευστές του έχουν συλλάβει σε όλο της το μεγαλείο τη φιλοσοφία της επιχείρησης. Ευτέ­λεια, νεοπλουτισμός, πλαστικούρα, κουτοπονηριά, χιουμορίλα. Και όλα αυτά τα στοιχεία τα απέδωσαν ιδανικά στο τηλεοπτικό σποτ. Πλαστικό και μπάζωμα δάσους!
 
Την ίδια ώρα που παγκοσμίως η πλαστική σακούλα έχει μπει στο από­σπασμα, την ίδια ώρα που το Ευρω­παϊκό Κοινοβούλιο με ψήφισμά του ζητάει να μειωθεί η χρήση της πλα­στικής σακούλας κατά 50% μέχρι το 2017 και κατά 80% μέχρι το 2019 με έτος αναφοράς το 2010, το Jumbo κάνει «θεά» την jumbo-σακούλα, το άκρως επικίνδυνο πλαστικό.
 
Την ίδια ώρα που όλο και περισ­σότερες χώρες εξετάζουν είτε την απαγόρευσή τους είτε την επιβο­λή τέλους για να αποθαρρύνουν τη χρήση τους, στην Ελλάδα, μια επιχεί­ρηση έχει οικοδομήσει το όνομά της πάνω σε μια πλαστική σακούλα.
 
Θα πείτε, βέβαια, ότι αυτά είναι ψι­λά γράμματα και ότι μια επιχείρηση παιχνιδιών, και πολύ περισσότερο μια διαφημιστική καμπάνια, δεν έχει στόχο ούτε να διαπαιδαγωγήσει ού­τε να σηκώσει παντιέρα για τα αυτο­νόητα περιβαλλοντικά αιτήματα της εποχής. Πολύ περισσότερο εάν η δι­αφημιστική καμπάνια γίνεται για λο­γαριασμό κάποιου που έχει καταδικαστεί πρωτόδικα για καταστροφή δασικής έκτασης!

Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εμπνευστής «αγκαλίτσας» της πλα­στικής σακούλας καταδικάστηκε πριν από περίπου έναν χρόνο από το ΙΑ Τριμελές Πλημμελειοδικείο για μπάζωμα δασικής έκτασης. Συγκεκριμένα, ο ιδιοκτήτης της jumbo-σακούλας Απόστολος Βακάκης καταδικάστηκε σε ποινή φυ­λάκισης 18 μηνών με αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 100.200 ευρώ μαζί με τον πρώην δήμαρχο Κηφισι­άς Ν. Χιωτάκη.
 
Ο «jumbo-σακούλας» καταδικά­στηκε πρωτόδικα επειδή, ενώ έφτι­αχνε την πισίνα του, πέταξε τα μπά­ζα σε δασική έκταση 4 στρεμμάτων προκαλώντας την κινητοποίηση των κατοίκων και του Δασαρχείου Πε­ντέλης. Μπορεί, λοιπόν, κανείς να περιμένει από κάποιον που μπάζωσε δάσος να έχει ευαισθησία για τις κα­ταστροφικές συνέπειες της πλαστι­κής σακούλας; Ασφαλώς όχι. Όμως, σίγουρα, πρόκειται για χαρακτηρι­στικά δείγματα ευτέλειας, νεοπλου­τισμού και κουτοπονηριάς.
 
Μια σακούλα και ο μισθός!
 
Το πιο ακραίο παράδειγμα, πά­ντως, αποθέωσης της jumbo-σακούλας δεν είναι το τελευταίο σποτ με τον εραστή του πλαστικού. Είναι η μισθολογική πολιτική της επιχείρη­σης, που, όπως φαίνεται, όλα τα υπο­λογίζει σε σακούλες…
 
Για του λόγου το ασφαλές, υπεν­θυμίζουμε τον σάλο που είχε ξεσπά­σει πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλ­λήλων Ελλάδας είχε καταγγείλει την πρακτική της εταιρείας. Τότε είχε επι­σημάνει χαρακτηριστικά ο οργανω­τικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Παναγιώτης Κυριακούλιας:
 
«Η εργοδοσία του καταστήματος είναι στην πρωτοπορία της εφαρμο­γής των αντεργατικών νόμων και των μισθών πείνας, αφού πληρώνει τους 4ωρους νέους κάτω από 200 ευρώ. Αναδεικνύεται σε γκέτο εργοδο­τικής τρομοκρατίας, με άθλιες εργα­σιακές συνθήκες, που παραπέμπουν στον Μεσαίωνα και στις εργασιακές ζούγκλες των μνημονίων. Αυτό εί­ναι το μνημόνιο και οι εργοδότες του μνημονίου».
 
Για να το κάνουμε λιανά, η Ομο­σπονδία είχε καταγγείλει ότι τις πε­ριόδους με αυξημένη κίνηση, όπως Χριστούγεννα, Πάσχα και κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η εται­ρεία προσλαμβάνει νέους κάτω των 25 ετών με μηνιαία σύμβαση 4ωρης απασχόλησης προς 180 ευρώ τον μήνα. Δηλαδή προς 2,25 ευρώ την ώρα.
 
Δηλαδή με μισθό… πλαστικής σακούλας!
 
Εν ολίγοις, η αποθέωση της jumbo-σακούλας δεν είναι διαφημιστικό εύ­ρημα, το οποίο μπορεί κάποιος να το θεωρήσει καλό ή κακό. Είναι η άπο­ψη της επιχείρησης. Πλαστική, ευτε­λής άποψη σε κάθε ευκαιρία. Από τα μπάζα στη δασική έκταση μέχρι τους μισθούς σακούλας…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.