Δέκα ολόκληρα ευρώ δώσαμε στους Διόσκουρους με την Ανδριάνα για έναν καφέ κι έναν χυμό. Δεν είπαμε τίποτε, το πληρώσαμε ήσυχα και φύγαμε. Δεν θα έπρεπε να αντιδρούμε σε κάτι τέτοιο;

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κανελλόπουλο

Ένα απλό κορίτσι της διπλανής πόρτας είναι η Ανδριάνα Μπάμπαλη. Τη μέρα που συναντηθήκαμε, φορούσε ένα απέριττο φουστανάκι και κορδέλα στα μαλλιά. Μου αρέσουν τα κορίτσια έτσι. Άβαφη, χαμογελαστή, γλυκιά και όμορφη. Θα πήγαινε μετά στα γραφεία της δισκογραφικής της εταιρείας. Έχει ολοκληρώσει άλλωστε τον καινούργιο της δίσκο σε μουσική του Στάμου Σέμση και στίχους του Νίκου Μωραΐτη. «Είμαστε όλοι πολύ καλοί φίλοι και δουλεύουμε χωρίς να πληρωνόμαστε» λέει. «Και αν βγουν χρήματα, έχει καλώς. Θα τα μοιραστούμε». Έντεκα χρόνια συμπληρώνει στο τραγούδι. Διαθέτει τον προσωπικό της χαρακτήρα, έχει αποκτήσει το δικό της στυλ. «Εσωστρεφής ποπ είναι η μουσική μου», λέει σε κάποιο χαρακτηριστικό σημείο της συνέντευξης. Και της αρέσει και ο κινηματογράφος. Μόλις έπαιξε και σε δεύτερη ταινία που θα βγει στις αίθουσες σε λίγους μήνες. Υποδύεται μια ακτιβίστρια. Αν μου φαίνεται ακτιβίστρια και ως άτομο; Χμ, δεν ξέρω. Ήρεμη και cool μοιάζει. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι κρύβουν πολλή δύναμη μέσα τους. Στη συνάντησή μας πάντως έφτασε… φουρκισμένη, αγριεμένη κάπως. Διαβάστε στην αρχή της κουβέντας μας το γιατί…

Α.Μ.: Καθώς ερχόμουν να σε συναντήσω, πέρασε με το αυτοκίνητό του ένας τύπος με κόκκινο. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα και θα είχαμε τρακάρει. Θύμωσα πολύ και τον ακολούθησα, του άναβα τα φώτα και του κόρναρα. Έκλεισε ο λαιμός μου από τις φωνές. Μέχρι που αναγκάστηκε να μου ζητήσει συγγνώμη.

Οδηγούμε άναρχα είναι η αλήθεια.

Α.Μ.: Ο καθένας κάνει ό,τι του ’ρθει. Έτσι είμαστε και στη ζωή μας. Ό,τι μας βολεύει, δεν ενδιαφερόμαστε καν για τους γύρω μας. Δεν αντέχω όσους το παίζουν έξυπνοι.

Δεν σου αρέσουν οι σύγχρονοι έλληνες;

Α.Μ.: Έχω χάσει την πίστη μου σε αυτόν τον λαό. Δεν μου αρέσει η αταξία που επικρατεί, ιδίως στην Αθήνα. Δεν μου αρέσει η πόλη. Αυτό το καμάρι μας για την Αθήνα, αμάν πια, έλεος. Όποιος έχει δει άλλες πρωτεύουσες καταλαβαίνει πως δεν είναι πόλη αυτή που ζούμε.

Θα μπορούσες να ζήσεις στο εξωτερικό;

Α.Μ.: Θα ήθελα, αλλά τώρα δεν μπορώ. Στην Ελλάδα τα βλέπεις όλα ωραία όταν είσαι μικρός και άσχημα όταν μεγαλώνεις• αλλά τότε είναι πολύ αργά για να φύγεις.

Ακόμα και τώρα που είναι πιο δύσκολα από οικονομικής απόψεως;

Α.Μ.: Φίλοι μου σε άλλα επαγγέλματα και δεν βγαίνουν πλέον οικονομικά. Χθες έκανα επίτηδες μία βόλτα στη Μεσογείων και μετρούσα κλειστά μαγαζιά. Και οι τραγουδιστές θα ζήσουμε δύσκολες καταστάσεις. Όταν ρωτούν τους έλληνες τι θα κόψετε στο μέλλον για να αντιμετωπίσετε την κρίση, το πρώτο πράγμα που απαντούν είναι τα ταξίδια και τη διασκέδαση. Λογικό. Τι θα έκοβαν, το φαΐ; Σε περιόδους οικονομικής κρίσης είναι πολυτέλεια να ασχολείσαι με την τέχνη.

Η τέχνη είναι μόνο έμπνευση;

Α.Μ.: Είναι και χρήμα. Όση έμπνευση κι αν έχω, πες πως κάθομαι και γράφω με την κιθάρα μου μερικά τραγούδια, τι να τα κάνω αν δεν υπάρχουν χρήματα για να τα ηχογραφήσω; Εκτός κι αν είσαι ένας καλλιτέχνης με οικονομική καβάτζα από την οικογένεια ή δουλεύεις στα μπουζούκια και παίρνεις υψηλό μεροκάματο.

Εσύ θα πήγαινες στα μπουζούκια προκειμένου να χρηματοδοτήσεις τον δίσκο σου;

Α.Μ.: Έχω πει «όχι» σε φάσεις με πολλά λεφτά. Άλλη δουλειά ξεκίνησα να κάνω και αλλού να βρεθώ; Δεν θα γίνω καραγκιόζης.

Ποιοι είναι καραγκιόζηδες στο τραγούδι;

Α.Μ.: Δεν θα σου πω ονόματα. Καλλιτέχνες που ασχολούνται περισσότερο με τα προσωπικά τους παρά με τη μουσική τους. Αυτοί όμως είναι που βγάζουν στο τέλος χρήματα…

Κι εσείς, οι «άλλοι»;

Α.Μ.: Εμείς λειτουργούμε σαν παρέα. Τελειώνουν και οι δισκογραφικές εταιρείες, είναι μία καλή ευκαιρία να δημιουργηθούν ομάδες ανθρώπων που ο καθένας θα προσφέρει και κάτι. Κάπως έτσι θα βγαίνουν οι δίσκοι. Στον τελευταίο μου δίσκο έγραψε τη μουσική ο Στάμος Σέμσης, τους στίχους ο Νίκος Μωραΐτης, οι μουσικοί ήταν φίλοι, οι ενορχηστρώσεις έγιναν δωρεάν, μαζευτήκαμε σε ένα σπίτι και το φτιάξαμε το άλμπουμ. Θα το βγάζαμε ούτως ή άλλως και με δικά μας έξοδα, ευτυχώς όμως τον πήρε η ΕΜΙ.

Να και ένα από τα θετικά της κρίσης, οι παρέες…

Α.Μ.: Οι κρίσεις πολλές φορές μας βοηθούν να πάμε λίγο παρακάτω. Μπορεί να συμβεί και τώρα αυτό.

Φοβάσαι;

Α.Μ.: Σε θεωρητικό επίπεδο ναι. Σε πρακτικό επίπεδο δεν ξέρω. Δηλαδή πόσο άσχημα μπορούμε να γίνουμε; Να αρχίσουμε να τρώμε από τα σκουπίδια;

Αποδείξεις μαζεύεις;

Α.Μ.: Αγόρασα ένα πακέτο χαρτομάντιλα από το περίπτερο και ο τύπος μου έδωσε απόδειξη. Έπαθα πλάκα. Κάποια πράγματα έπρεπε να συμβούν. Μήπως και γίνουμε πιο νομοταγείς πολίτες επιτέλους. Και στο εξωτερικό τα πράγματα είναι αυστηρά, δεν είναι μόνο εδώ. Παντού ο κόσμος πληρώνει αδρά, γιατί δηλαδή να εξεγείρονται μόνο οι έλληνες; Στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει ότι το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι πολίτες και οι πολιτικοί.

Είναι καθαροί οι πολιτικοί;

Α.Μ.: Αν ασχοληθείς με τα κοινά δύσκολα θα βγεις καθαρός. Ακόμα και καλές προθέσεις να έχεις θα σε καταπιεί το κατεστημένο. Οι πολιτικοί νομοθετούν και για χάρη άλλων ανθρώπων. Καταλαβαίνεις τι εννοώ…

Ποιος πολιτικός σου αρέσει;

Α.Μ.: Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος μου άρεσε.

Από τους τωρινούς;

Α.Μ.: Η Τίνα Μπιρμπίλη.

Σου αρέσει ο Παπανδρέου;

Α.Μ.: Συμπαθής είναι αλλά δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο μπορεί να βάλει τάξη. Δεν ξέρω αν μπορεί να κουμαντάρει την κατάσταση. Αυτός είναι αμερικάνος. Ίσως να χρειαζότανε κάποιος άλλος…

Κάποιος ελληναράς;

Α.Μ.: Όχι βέβαια. Δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει τίποτε στην Ελλάδα. Τόσα πολλά πράγματα συμβαίνουν, τόσα κάνουν και κανένας τους δεν έχει τιμωρηθεί. Βλέπεις τον Θέμο, που ακούγονταν ένα σωρό γι’ αυτόν πριν από δύο χρόνια και όμως πλέον είναι μια χαρά, βγαίνει στην τηλεόραση σαν να μην έχει συμβεί, ποτέ, τίποτε. Υπάρχουν πολλοί που δεν τιμωρούνται.

Δεν είναι λύση πάντως και η κάθε Σέχτα Επαναστατών που το παίζουν τιμητές και αυτόκλητοι τιμωροί, μην τρελαθούμε…

Α.Μ.: Όχι βέβαια. Δεν βοηθάει η τρομοκρατία σε τίποτε. Έστω ότι σκοτώνεις και ένα και δύο διεφθαρμένα άτομα. Ε, και; Τι καταφέρνεις; Τόσα χρόνια τι άλλαξε με την τρομοκρατία; Το πολύ-πολύ να έχεις και αθώα θύματα όπως εκείνο το 15χρονο αφγανάκι.

Σου αρέσει που ξεσηκώνεται ο κόσμος και βγαίνει στους δρόμους…

Α.Μ.: Χρειάζεται μία γενικότερη συσπείρωση. Ας πούμε, μπορεί ο έλληνας να μην πάει να βάλει βενζίνη για 10 μέρες; Αυτό θα άξιζε…

Εσείς οι καλλιτέχνες πώς συσπειρώνεστε;

Α.Μ.: Έχουμε δώσει πεντακόσια live αλλά δεν βγαίνει τίποτε. Κάναμε συναυλία στο Σύνταγμα για τις φωτιές, μαζεύτηκε δέκα χιλιάδες κόσμος και μετά από μία εβδομάδα κάηκε όλη η Ελλάδα. Χώρια ότι δεν γνωρίζουμε πού πηγαίνουν τα χρήματα από τις διάφορες εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα. «Μέρος των εσόδων θα δοθούν στον τάδε σύλλογο», λένε. Και τα υπόλοιπα; Τα έσοδα μπορεί να είναι ένα εκατομμύριο ευρώ και αυτοί να προσφέρουν ελάχιστα από αυτά. Τα τελευταία χρόνια λέω αρκετά όχι.

Μόνο αρνητικά βλέπω έχεις να λες για τους έλληνες…

Α.Μ.: Είμαστε ένας λαός που ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του. Βρίζουν τους πολιτικούς κλέφτες, λες και αυτοί δεν κλέβουν. Ο απλός έλληνας δεν κλέβει την εφορία; Δεν τα βλέπεις γύρω σου;

Και οι καλλιτέχνες; Κλέβουν και αυτοί;

Α.Μ.: Βλέπω πολλούς συναδέλφους να φωνάζουν και την ίδια ώρα γνωρίζω πως πληρώνονται «μαύρα». Πιάστε τους κλέφτες φωνάζουν και θεωρούν κλέφτες αυτούς που θα αρπάξουν ένα πορτοφόλι. Έτσι όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, παρασύρονται ακόμα και όσοι θα ήθελαν να είναι τίμιοι. Είναι αδύνατον ένας γιατρός σε κάποιο νοσοκομείο να παραμείνει καθαρός όσο αγαθές προθέσεις και να έχει. Πάντως, επαναλαμβάνω, εμείς είμαστε που φταίμε. Όλες οι διεφθαρμένες υπηρεσίες από συμπολίτες μας αποτελούνται.

Υπάρχει άγχος και σε εσάς για το επαγγελματικό σας μέλλον;

Α.Μ.: Κάθε έξι μήνες ψάχνουμε για δουλειά, αυτό νομίζω τα λέει όλα.

Δεν πάνε καλά και οι πωλήσεις των cd. Οι ακριβές τιμές, το ίντερνετ, η πειρατεία…

Α.Μ.: Υπάρχει μία παρανόηση. Τα cd δεν είναι ακριβά. Μου το λένε διαρκώς και στα ραδιόφωνα: «Τόσα λεφτά έχετε βγάλει οι τραγουδιστές». Δεν έχουμε βγάλει τίποτε. Ούτε και οι εταιρείες. Τα τελευταία χρόνια έχει απολυθεί πολύ κόσμος. Είμαι φυσικά εναντίον του παράνομου downloading. 100%. Η μουσική δεν είναι σουβέρ. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει πως δουλεύουν άνθρωποι για να βγουν τα cd.

Οι παλιοί τραγουδιστές βοηθούν εσάς τους νεότερους;

Α.Μ.: Θα έπρεπε να είναι λίγο πιο γενναιόδωροι με τους νεότερους. Να έλεγαν, έστω, μια καλή κουβέντα. Τζάμπα είναι. Εμείς δηλαδή πώς τους αναφέρουμε; Ποιοι μας έχουν επηρεάσει, ποιοι μας αρέσουν.

Εσύ είχες παίξει και με τον Νταλάρα όμως…

Α.Μ.: Σε ένα σχήμα άλλα αντ’ άλλων. Μαζί με τον Ρέμο στο Αθηνών Αρένα. Ζήτησε δημόσια συγγνώμη ο Νταλάρας σε μία εκπομπή γιατί άλλα μου είχε υποσχεθεί και άλλα ζήσαμε. Δεν το μετανιώνω ωστόσο γιατί ήταν μία αλλιώτικη εμπειρία.

Οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ διαφορετικοί…

Α.Μ.: Και πιο εντάξει στις οικονομικές τους συναλλαγές σε σύγκριση με τις μουσικές σκηνές. Πιο κιμπάρηδες. Βέβαια στα μεγάλα μαγαζιά της νύχτας υπάρχουν και μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Τέλος πάντων, ήταν σαν να μην έγινε ποτέ αυτή η συνεργασία.

Ο Νταλάρας είναι δύσκολος στις συνεργασίες; Έτσι λένε…

Α.Μ.: Δεν το κατάλαβα γιατί εκεί ήμασταν ο σώζον εαυτόν σωθήτω. Ο καθένας κοίταζε πώς θα σώσει τον εαυτό του.

Ποιος είναι ο δικός σου μουσικός κόσμος;

Α.Μ.: Είμαι ποπ καλλιτέχνης. Τα τελευταία χρόνια παίζω μια πιο εσωστρεφή ποπ.

Έφτιαξες και το τραγούδι για τη σοκολάτα Lacta. Είναι ανακόλουθο αυτό; Να κάνει ένας τραγουδιστής μία διαφήμιση εννοώ…

Α.Μ.: Ένα τραγούδι είπα, όχι ένα σποτ που να λέει «φάε σοκολάτα». Ένα κομμάτι που το ζήτησε η διαφημιστική εταιρεία και το πήρε…

Σαν αυτό που έκανε και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με την τράπεζα Millenium;

Α.Μ.: Διαφορετική περίπτωση. Να προσπαθείς να πείσεις τον άλλον να πάει να πάρει δάνειο; Δεν ξέρω, νομίζω πως παίζει ρόλο και το προϊόν που διαφημίζεις. Η Πρωτοψάλτη είναι πολύ αθλητικός τύπος, αν την έβλεπα να διαφημίζει ποδήλατα θα έλεγα, «ok, μια χαρά». Ταιριάζει πάντως περισσότερο σε έναν ηθοποιό να κάνει διαφημίσεις…

Έχεις παίξει εσύ και σε ταινία. Γιατί; Ένιωσες μήπως κάποιο αδιέξοδο στο τραγούδι;

Α.Μ.: Όχι. Απλώς λατρεύω τον κινηματογράφο. Προέκυψε τυχαία και το έκανα γιατί μου άρεσε πολύ. Και τώρα συμμετέχω σε μία καινούργια ταινία. Λέγεται «Άπνοια», είναι του Άρη Παπαλούκα και προβάλλεται ήδη σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Παίζω το ρόλο μιας ακτιβίστριας της Greenpeace.

Τηλεόραση βλέπεις;

Α.Μ.: Μόνο ταινίες. Τα ιδιωτικά κανάλια έχουν κάνει τη βλακεία σημαία. Περνούν τη βλακεία για χαριτωμενιά. Είναι αγράμματοι. Ειδικά φέτος παράγινε το κακό. Οι ειδήσεις είναι βαρετές και για τις εκπομπές life style, χεστήκαμε. Δεν λέω, καλό είναι να υπάρχουν όλα, αλλά με ένα όριο.

Σου κάνουν «περίεργες» προτάσεις από εκπομπές;

Α.Μ.: Παλιότερα ναι, πλέον όχι. Πήγα μία-δύο φορές σε πρωινά και με βγάζανε να πω ένα τραγούδι πριν τα γράμματα του τέλους, όταν την προηγούμενη ημέρα είχαν την κοπέλα από τα σκυλάδικα να τραγουδάει τέσσερα κομμάτια. Δεν πάω πια, δεν θέλω να είμαι το άλλοθί τους.

Στον Σπύρο Παπαδόπουλο;

Α.Μ.: Έχω πάει δύο φορές και περάσαμε καλά. Την παρακολουθούν και οι δικοί μου την εκπομπή. Ειδικά τον χειμώνα, μαζεύονται στο σπίτι και είναι σαν να βγαίνουν έξω.

Πώς διασκεδάζεις;

Α.Μ.: Αποφεύγω τις πολλές φασαρίες, τα έζησα παλιά, δεν με ενδιαφέρουν πια. Προτιμώ να καθόμαστε με φίλους. Πηγαίνω πολύ κινηματογράφο, μου αρέσει ο αθλητισμός. Κολυμπάω, κάνω και ποδήλατο.

Κάνεις παρέες και με άλλους καλλιτέχνες;

Α.Μ.: Με λίγους και σπάνια. Προτιμώ τα άλλα… επαγγέλματα. Έχω διαφορετική ψυχολογία από τη δική τους, δεν τα βρίσκουμε. Οι τραγουδιστές ζουν μέσα στη ματαιοδοξία.