Παραποίηση του λόγου όπως ακριβώς το φθινόπωρο προαναφωνεί την λήγουσα της αυταπάτης.

◆ Παραποίηση του λόγου όπως ακριβώς το φθινόπωρο προαναφωνεί την λήγουσα της αυταπάτης.
◆ Σύνταξη παρορμητικής συλλογιστικής όταν οι συνθήκες, διαμορφωμένες καταλήξεις της παρανοήσεως, δείχνουν με τον ανυψωμένο αντίχειρα την επιβεβαίωση της υποψίας. Στον καιρό των χαμηλών πτήσεων η κατάντια ξεχωρίζει στις ανοιχτές οδοντοστοιχίες της ανυπαρξίας αφήνοντας στο δάπεδο την γλοιώδη ουσία του αποτελέσματος της παλινδρομικής κινήσεως της απελπισίας.
◆ Στα μονολογήματα οι κρυμμένες προτάσεις εμπεριέχουν την ασυναρτησία και τα λεξήματα, ξερά εδάφια συμπυκνωμένης περιλήψεως, καταδεικνύουν την συνάντηση όλων των συναισθημάτων.
◆ Στην τροχιά της γενικής αναπτύξεως με το ουσιαστικό στην ακολουθία ενδεδυμένο με την αντίστοιχη πομπή της μεγαλοσύνης της πλαταγίζουσας απεικονίσεως φροντίζει την απαγγελία της κακογραμμένης παραγράφου. Ενώ κατά την διάρκεια της διαδικασίας καταναλίσκεται ο σάπων επιμανώς αλλά ματαίως επαληθεύοντας την γνησία καταβολή του σκοτεινού.
◆ Κι οι ψευδαισθήσεις περίσσευμα του ονείρου αναλογίζονται!
◆ Στην συνοικία της διαταράξεως των φρένων η πολιτική διακονεί την φέρουσα αντίληψη των παρελθοντικών χρόνων και οι κραυγές προσπαθούν να αιτιολογήσουν το στερητικόν του αντωνύμου.
◆ Διά των δακρύων γίνεται αντιληπτή η αναπαράσταση της επιφάνειας της επαναλήψεως, ενώ η αδιαφορία αφήνει στη ράχη της την προέκταση της χειρός.
◆ Εις τας εκθέσεις της αχανούς προσεγγίσεως της αφέλειας οι άρχοντες παρουσιάζουν την πραμάτεια τους υποτιμώντας με την αυθάδεια της ανοχής τα προσχήματα.
◆ Και στην ονομαστική ο Γιάννης Τριάντης στην κυριολεξία του Ενικού αριθμού επιμελείται την διαφορετικότητα της σημαντικότητας της λεπτομέρειας.
◆ Στο ξεφύλλισμα.
Η σκονισμένη σελίδα.
Σβησμένα αναθήματα. Υποσχέσεις των βράχων στο κύμα που φεύγει.
Στην μαχαιριά του ορίζοντα.
◆ Η στιγμή περιπλανιέται. Στα παράκτια συναπαντήματα της μελαγχολίας.
◆ Και η φωνή ξόδεμα της νοσταλγίας στο επιμύθιο.

Μυογράφημα

Στην αναπνοή το σίδερο. Με την χλομάδα να σέρνεται.
Φεγγάρι όπως η φλούδα. Κάτω από τα μάτια.
Βροχή σιγανή. Σιωπή. Μόνο ένας ιβίσκος να ξεχωρίζει στο ασπρόμαυρο.
Όπως η μουσική. Που φεύγει σαν τα άστρα όταν υποπτεύονται το ξημέρωμα.
Στη στέγη. Τα κεραμίδια. Κεντήματα στον παλιό χρόνο.
Στο πέρασμα.
Οι σταγόνες να παίρνουν μαζί τους την απορία του χρώματος.
Η εικόνα. Σαν παραμίλημα στο σκοτάδι.
Κρύο. Μικρές φωνές.
Το όνειρο.
Η απουσία του σώματος. Ο φόβος.
Το νερό να φέρνει το σήμερα στο αντικαθρέφτισμα.
Ο ήχος στην ακολουθία της μονοτονίας του κελαρύσματος. Κι η γραμμή κλειστή να διώχνει τους κύκλους.
Στο παλιό μάρμαρο. Με τα χαράγματα.
Στην αυλή. Η καγκελόπορτα. Σκουπίδια και ξερόκλαδα. Σκουριά στην ερημιά της λήγουσας.
Ένα βιβλίο. Χάρτινο περιτύλιγμα. Αντίδωρο της αυταπάτης.
Κι η θάλασσα μακριά. Να ονειρεύεται την πρώτη φορά.
Όταν η πέτρα έφτιαξε τα λευκά βότσαλα.
Στα δάχτυλα.
Στην κατεβασιά της κλίμακας η αιωνιότητα παίρνει τον βοριά στα σωθικά της.
Ήταν φθινόπωρο!

Αποζήτηση   



Θαυμαστικά στο σκοτάδι

Στις μολυβιές

Πάνω απ’ τις λέξεις

[πριν ξημερώσει]

Η νύχτα

Στα τελευταία γράμματα

Δίχως πρόσωπο

Ο πόθος

στα αποσιωπητικά

Εντός της αγκύλης

στο υπονόημα

της παραστάσεως

[που είναι η παλιά φράση]

Στο βλέμμα

στάθηκε το ερώτημα

Παγωμένο

[κι έκρυψε την απάντηση]