Ανήκεστος η φαιδρότης των παρόντων χρόνων εκδηλώνεται στα επιδαπέδια σημειώματα ξεφωνίζοντας την ευκολία της εκφωνήσεως των μεγάλων λέξεων.

◆ Ανήκεστος η φαιδρότης των παρόντων χρόνων εκδηλώνεται στα επιδαπέδια σημειώματα ξεφωνίζοντας την ευκολία της εκφωνήσεως των μεγάλων λέξεων.
◆ Και η θλίψη, πρόλογος της απορρίψεως στην ακολουθία της αστειογραφίας, συναντά σύμμαχο την ευτραπελία αντιπαλεύοντας!
◆ Έρπουσα η κατάπτωση προτείνει την γυμνοκαύκαλη αισθητική της ανορθογραφίας και η επιτήδευση, μορφή καταντημένης προελεύσεως, φτιάχνει στην δύστυχη επικράτεια τις αναπνοές που συνταιριάζουν.
◆ Προαναφώνημα προσδιορισμένο στην κλίση των ουσιαστικών όταν αυτά ευτελίζουν ακόμα και τα προσχήματα.
◆ Ενώ το γάργαρον του γέλωτος ξεδιπλώνεται αφήνοντας πίσω του τον χαρακτηρισμό της χυδαιότητας στην αναπαράσταση των τερατολογημάτων.
◆ Στην αντίδραση, σίελος κατά πρόσωπον μετά του αντιστοίχου μορφασμού της εμέσεως συμπληρώνει την κατανόηση των εξεικονισμάτων.
◆ Και στον τίτλο της περιγραφής.
◆ Πολιτική ανάλυση συμπυκνώσεως συμφώνως με τας περιστάσεις!
◆ Στα επόμενα ερεθίσματα.
◆ Εις τας εκπομπάς η πρωτογράμματη συλλογιστική άφησε χωρίς αυδή την αφήγηση στην απορία.
◆ Και οι κάλαθοι περιεπλάκησαν με τα ωά, καταδεικνύοντας την ιστορικότητα της ανυπαρξίας.
◆ Και τα κελύφη σπασμένα βγάζουν την γλοιώδη ουσία των γαστερόποδων χαράσσοντας την καινή παρουσίαση της επικίνδυνης αυθάδειας της κενότητας.
◆ Ενώ ουδείς αντιλαμβάνεται τον ερχομό του εφιάλτη.
◆ Η αδιαφορία συνταίριαξε με την σιωπή των επιθέτων αναδύοντας την απουσία σε πρωτογενή έννοια να οσιογραφεί την αγανάχτηση και να κατευθύνει τον νου στο ταξίδι της υποτακτικής των ερμηνευμάτων.
◆ Τον Νοέμβριο, τον τελευταίο μήνα των φθινοπωρινών αισθήσεων.
◆ Στα παλιά βιβλία ένα λουλούδι, μια φωτογραφία.
◆ Η περίληψη της ψευδογραφίας επαναλαμβάνεται στις κλειδωμένες καγκελόπορτες με τα παρατημένα σκουπίδια.
◆ Και η κραυγή, λοξή απλωσιά στο βοριά αφήνει στην θάλασσα την υπογεγραμμένη.
◆ Όπως τα όνειρα όταν καθηλώνονται στην αυτοκρατορία της στιγμής εκλιπαρώντας την αιωνιότητα στα σφραγισμένα μάτια.

Mυογράφημα

Μεσάνυχτα. Οι λέξεις περιφέρονται. Αρχόντισσες του σκοτεινού.
Πάνω στο λευκό. Στην απελπισμένη κόλαση της απουσίας.
Στο σημάδι. Στην χαρακιά όλου του καιρού. Στα σβησμένα διαστήματα των ήχων.
Όπως περιγράφεται η απορία όταν πέφτει ο θόρυβος της αναστάτωσης
Στα χαμηλά. Στο σχήμα που ξεχωρίζει. Δίπλα στη φυλλωσιά.
Όπως το αντίδωρο της μοναξιάς.
Σαν την αγκαλιά που ονειρεύεται την εγκατάλειψη.
Χρώμα της θάλασσας στην νηνεμία.
Στην μυρουδιά να στέκεται ο ψίθυρος.
Τρεχούμενα λόγια στην αναπνοή και μια πεταλούδα κάτω απ’ το φως.
Πεζόδρομος. Η υγρασία έχει μουσκέψει το ανάγλυφο.
Ένα σώμα αφημένο στα καθίσματα. Αόριστος χρόνος. Ανάμεσα στο ξημέρωμα. Κατεβασμένα δευτερόλεπτα.
Και στα μάτια εκείνες οι μικρές κηλίδες όπως οι φωνές.
Μουσκεμένα υπόλοιπα σκαλωμένα στα μικρά γράμματα. Η αλήθεια.
Ένας περαστικός έφτιαξε την σκιά του.
Στα διαστήματα των βημάτων ο θόρυβος προσποιήθηκε.
Ο οίκτος στην ψευδαίσθηση. Στα σφιγμένα στόματα.
Παράσταση.
Ένα νόμισμα έγραψε στο σίδερο τους κύκλους.
Η σιωπή μετά, άδεια.
Στο απέραντο.

Φωτιά



Χώμα

Υποδοχή στο σκοτάδι

Γυμνοί τοίχοι και τα μικρά κλαδιά

Καταφύγιο

στον ερειπιώνα

Φανέρωμα η λάμψη

κι ο χορός

Στον στρόβιλο

Του περιορισμένου

Το βλέμμα

Στεγνό βλέμμα

Φαντάσματα στις γωνιές

Σιωπηλές μαρτυρίες

Ο Προμηθέας

Ο βράχος

Το σίδερο

Το παραμύθι

Η αφήγηση της εικόνας

Μογίλαλη μοναξιά

Τίποτα!