Στο Βόρειο Ιράκ, στο νεοϊδρυθέν εκεί «Ισλαμικό Κράτος», δεν αποκεφαλίζουν, σκοτώνουν και βιάζουν μόνο, δεν έχει μόνο ευτελιστεί όσο ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη ζωή, αλλά έφτασαν στο σημείο να απαγορεύσουν και τα χρώματα στα σχολεία! 

Στο Βόρειο Ιράκ, στο νεοϊδρυθέν εκεί «Ισλαμικό Κράτος», δεν αποκεφαλίζουν, σκοτώνουν και βιάζουν μόνο, δεν έχει μόνο ευτελιστεί όσο ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη ζωή, αλλά έφτασαν στο σημείο να απαγορεύσουν και τα χρώματα στα σχολεία! Ίσως να μην έχει υπάρξει πιο μηδενιστική αντίληψη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι εκεί βιώνουν την απόλυτη φρίκη με ένα καθεστώς που επαναφέρει τον εφιάλτη των διαφόρων ολοκληρωτισμών εκ νέου στο προσκήνιο – στην πιο αποτρόπαιη εκδοχή του…

Τα νέα που έρχονται από τη Μοσούλη, εκτός από αποτροπιασμό, στέλνουν στον σύγχρονο κόσμο και κακά μαντάτα. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να ζει κανείς κοντά ή μακριά από έναν κόσμο απόλυτης φρίκης, ο οποίος κάθε βράδυ – δεν ξέρω προς χάρη ποιας ενημέρωσης – εισβάλλει βιαίως στα σπίτια μας μέσα από τα δελτία ειδήσεων και καταστρέφει τα χρώματα και της δικής μας ζωής.

Πρόκειται για έναν ιδιότυπο φόρο που καλούμαστε να καταβάλουμε από τον πολύχρωμο κόσμο μας. Κάθε βράδυ σβήνει κι ένα χρώμα μέσα μας, κι όλο αυτό το συναρπαστικό πανόραμα της ζωής σκιάζεται μέσα στο θάμβος του. Κάθε μέρα και μια αποτρόπαιη απόφαση στη Μοσούλη ή στα γύρω μέρη σκιάζει και τη δική μας ζωή, έναν παγκόσμιο πολιτισμό που αγωνίζεται να οικοδομηθεί πάνω στις αξίες του ανθρωπισμού.

Όχι ότι ο δικός μας κόσμος δεν γνώρισε ολοκληρωτισμούς και ακραίες καταστάσεις· όχι ότι στον δικό μας κόσμο δεν έγιναν φρικιαστικότερα εγκλήματα· όχι ότι δεν λατρεύτηκαν αποτρόπαια καθεστώτα… Ωστόσο, κανένα δεν απέσυρε τα χρώματα από τα σχολεία, κανένα δεν τόλμησε να το αναφέρει – άσχετα αν οικοδόμησαν μια ζωή δίχως χρώματα, γιατί όλες οι μεσσιανικές αντιλήψεις μισούν τα χρώματα, όπως οι ολοκληρωτισμοί την πολυφωνία, την αντίθετη άποψη και τον λόγο.

Κάθε πηγή γνώσης αποτελεί αιτία θανάτου, κάθε απορία θανάσιμο αμάρτημα. Η ζωή έχει αξία μόνο όταν αποκεφαλίζεις απίστους… Αυτό το κρατίδιο έρχεται ως ο πιο αποτρόπαιος εφιάλτης ενός καπιταλισμού δίχως σύνορα, ενός καπιταλισμού τυχοδιωκτικού, ενός καπιταλισμού εκτός ελέγχου: αυτού των αγορών και των αγοραίων του εκφάνσεων.