Έργα που δημιούργησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, καθώς και μια επιλογή έργων που καλύπτουν όλη την πορεία του στη ζωγραφική και καταγράφουν τα θέματα που τον απασχόλησαν κατά καιρούς στις ατομικές του εκθέσεις παρουσιάζει στην «Ζωγραφική Απολογία» του ο Παύλος Σάμιος.  

Έργα που δημιούργησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, καθώς και μια επιλογή έργων που καλύπτουν όλη την πορεία του στη ζωγραφική και καταγράφουν τα θέματα που τον απασχόλησαν κατά καιρούς στις ατομικές του εκθέσεις παρουσιάζει στην «Ζωγραφική Απολογία» του ο Παύλος Σάμιος.  
 
Η αναδρομική έκθεση που εγκαινιάζεται στις 26 Νοεμβρίου, στο κτήριο της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη, περιλαμβάνει έργα του καλλιτέχνη, πολλά εκ των οποίων προέρχονται από ιδιωτικές συλλογές.
 
«Ο ζωγράφος και το μοντέλο του»
Στην πρώτη ενότητα «Ο ζωγράφος και το μοντέλο του» ο Παύλος Σάμιος μας ξεναγεί στον προσωπικό χώρο εργασίας του καλλιτέχνη, ενώ οι μνήμες από την αρχαιότητα τον κατακλύζουν. Σύμβολα όπως η θεά Αφροδίτη ή ένα ρωμαϊκό κεφάλι τον συντροφεύουν, καθώς δημιουργεί τα έργα του. 

«Το γυμνό στην ιστορία»

Στην επόμενη ενότητα με θέμα «Το γυμνό στην ιστορία», ο Παύλος Σάμιος επισκέπτεται το ατελιέ μεγάλων ζωγράφων και καταθέτει μια σπουδή πάνω στο γυναικείο γυμνό, το οποίο αντιμετωπίζει όχι αισθητικά, αλλά ως διαχρονικό σύμβολο ερωτισμού και δημιουργίας. Με εδραιωμένη την πεποίθηση ότι ο έρωτας οδηγεί σε ύψιστες στιγμές καλλιτεχνικής ανάτασης και ολοκλήρωσης ο Παύλος Σάμιος εισβάλλει ειρηνικά στα ατελιέ μεγάλων ζωγράφων, των Γκρέκο, Τιντορέτο, Πικάσο, Τιτσιάνο, Ενγκρ, Μανέ και συναντιέται με κορυφαία έργα τους τα οποία ενυπάρχουν στο βάθος των δικών του έργων.
 
Το σύγχρονο γυμνό γυναικείο σώμα «συνευρίσκεται» με αντίστοιχες γυναικείες φιγούρες άλλης εποχής στο ίδιο έργο σε μια εικαστική συνομιλία που βαδίζει έξω από τα όρια του χρόνου και αναδεικνύει το γυμνό ως αιώνιο σύμβολο νεωτερικότητας και πάθους. Είναι τότε που η θεά Αφροδίτη συνυπάρχει με ένα κυκλαδικό ειδώλιο, με τις Δεσποινίδες της Αβινιόν του Πικάσο, με ένα σύγχρονο γυναικείο γυμνό στο ίδιο έργο. Ένας δημιουργικός φόρος τιμής από τον Παύλο Σάμιο σε ζωγράφους που τον έχουν επηρεάσει και εξακολουθεί να τους θεωρεί οδηγούς του σε μια ταυτόχρονη συνύπαρξη με μνήμες από την ελληνική αρχαιότητα.