«Παρακαλούνται οι κύριοι επισκέπτες όπως εξέλθουν. Το πλοίο αναχωρεί σε λίγα λεπτά».

◆ «Παρακαλούνται οι κύριοι επισκέπτες όπως εξέλθουν. Το πλοίο αναχωρεί σε λίγα λεπτά».
◆ Οδηγίες προς ναυτιλλομένους ενώ ένας μογίλαλος ψίθυρος, όπως το κλάμα, έτρεξε στην ακολουθία της εκφωνήσεως.
◆ Ανεμπόδιστος ο λόγος του χρόνου κράτησε στα κρυφά την ύστερη ενοχή. Και ένα φιλί μακρινό σε εκείνο το σκοτάδι και τα μεγάλα μάτια έκλεισαν στα διαστήματα όλες τις λέξεις του κόσμου.
◆ Ήξερα ότι φοβόσουν.
◆ Στα καθιερωμένα, η ακολουθία των προσανατολισμένων σκέψεων ξεπερνά τη φαιδρότητα και η δοκησισοφία της παρακμής δίνει στον ψιττακισμό την επανάληψη που συνταιριάζει.
◆ Η συνοικία της επερχόμενης τάσεως και στάσεως των καιρών. Από τον παρατατικό της παρασκευής τροφίμων στα στάδια της ψιμυθιωμένης δραστηριότητας. Ελαύνοντας διά των ποδών και στα ανεμοκαύκαλα η νοητική επεξεργασία αφήνει στους διαδρόμους το απογύμνωμα του ενεστώτος.
◆ Η πολιτική ουσιαστικό της ευτραπελίας προσυπογράφει το καταντημένο αδιέξοδο ενώ η διαφορετικότητα, άρνηση της μοναδικότητας, παραδίδει μαθήματα στους μοναχικούς.
◆ Στο επίθημα της συνθέσεως όταν η συνέχεια περνάει στο ηχοβόλημα προς χάριν της εμπεδώσεως.
◆ Στην ανάλυση το λευκό, απουσία της παρατηρήσεως, ξεφωνίζει την ανυπαρξία. Οι χειροκροτητές κατέκλυσαν τις αίθουσες και οι συλλαβές, συνθήματα της παραγωγής των παραγράφων, υπογραμμίζουν την άβυσσο της αβελτερίας.
◆ Στην αντίθεση. Η θάλασσα!
◆ Αυτοκρατορία στο αγνάντεμα. Στα κύματα ξεχάστηκε το λαμπύρισμα. Και στον βράχο ένα λουλούδι υποκλίθηκε στις σταγόνες.
◆ Ήταν 2 Δεκεμβρίου του έτους 2014.

Mυογράφημα

Με τη φωνή να αντιστέκεται. Και το χνότο στο τζάμι.
Στα σχήματα η ομίχλη. Οι σταγόνες.
Ανασεμιές της μιας λέξης στο προσκύνημα.
Ψίθυροι.
Γκρίζα πρόσωπα κάτω από τη βροχή.
Σιγανά σαν τα μυστικά.
Και εκείνο το χάδι. Άγγιγμα τελευταίο.
Και το φιλί. Παγωμένο. Στο κλειστό στόμα.
Μίλα μου, είπε.
Κι έτρεξε να κρυφτεί πίσω από τη μεγάλη σκιά που ’φτιαχνε το σύννεφο.
Στο ξάνοιγμα ένα φως να ανακατεύεται.
Να κρύβεται καλά στα μάτια το κόκκινο.
Ένα λουλούδι στα δάχτυλα.
Κι απέναντι η θάλασσα. Να ’χει το βλέμμα στην αγκαλιά της.
Τα μεγάλα μάτια. Στα κύματα.
Και το δάκρυ να ταξιδεύει.
Στα χνάρια της απεραντοσύνης.
Με έναν χαιρετισμό πένθιμο.
Όπως χάνεται ο έρωτας.
Όταν ξεχνιέται!

Αποχαιρετισμός



Στην ύστερη εκφορά

Του λόγου

«Σ’ αγαπώ πολύ, παλληκάρι μου»

Σιωπή

«Κι εγώ»

Φωνή του επιμυθίου

Ο έρωτας

Όπως ο θάνατος