Από το Στραβόξυλο

Στην Ελλάδα του 2010 υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα για να αγανακτήσει και να ντραπεί κάποιος, που ίσως το παρακάτω θέμα να φανεί εντελώς ασήμαντο. Ασήμαντο σε μια κοινωνία που ζει στο φόβο, στο άγχος, στην οργή, στη λαμογιά. Σε μια κοινωνία που σιγά σιγά μετατρέπεται σε ζούγκλα και που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως ζώα.

Από το Στραβόξυλο

Στην Ελλάδα του 2010 υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα για να αγανακτήσει και να ντραπεί κάποιος, που ίσως το παρακάτω θέμα να φανεί εντελώς ασήμαντο. Ασήμαντο σε μια κοινωνία που ζει στο φόβο, στο άγχος, στην οργή, στη λαμογιά. Σε μια κοινωνία που σιγά σιγά μετατρέπεται σε ζούγκλα και που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως ζώα.

Και βέβαια σε μια τέτοια κοινωνία τι ευαισθησία να περιμένει κάποιος για τα ίδια τα ζώα; «Καμία» είναι η «αυτονόητη» απάντηση… Γι αυτό και στην Ελλάδα του 2010 ένας θηροφύλακας με ευαισθησία, που βρήκε ένα τραυματισμένο ζαρκάδι στην Πτολεμαϊδα, δεν μπόρεσε να βρει καμία «αρμόδια» αρχή να το βοηθήσει…

Το δασαρχείο Κοζάνης δήλωσε αναρμόδιο, η Κτηνιατρική Υπηρεσία Καστοριάς δήλωσε ανήμπορη και η Κτηνιατρική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου δήλωσε ότι απολυμαίνεται και δεν δύναται…

Στην Ελλάδα του 2010 κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε ένα τραυματισμένο ζαρκάδι… Γιατί στην Ελλάδα του 2010 κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι ο πολιτισμός μιας χώρας κρίνεται από το πώς αντιμετωπίζει τα παιδιά, τους φυλακισμένους και τα ζώα…