Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι κάνει ένας βουλευτής σήμερα: σχεδόν τίποτα, σίγουρα πάντως δεν συμμετέχει σε σοβαρές πολιτικές αποφάσεις, εκτός και αν γίνει υπουργός – κάτι που βεβαίως αντίκειται στο γράμμα και στο πνεύμα του συντάγματος –, όπου όλο και κάτι θα νομοθετήσει.

Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι κάνει ένας βουλευτής σήμερα: σχεδόν τίποτα, σίγουρα πάντως δεν συμμετέχει σε σοβαρές πολιτικές αποφάσεις, εκτός και αν γίνει υπουργός – κάτι που βεβαίως αντίκειται στο γράμμα και στο πνεύμα του συντάγματος –, όπου όλο και κάτι θα νομοθετήσει. Ιδιαίτερα όμως τελευταία οι υπουργοί που ασχολούνται με τα σοβαρά ζητήματα είναι τραπεζικά στελέχη – απ’ ευθείας δηλαδή στελέχη του διεθνώς πολιτικά κυρίαρχου χρηματοπιστωτικού συστήματος (που δεν εμπιστεύεται για τα σοβαρά ζητήματα τους άσχετους πολιτικούς) – και οι βουλευτές υπακούουν ασυζητητί.

Είμαστε από τις ελάχιστες δυτικές χώρες που και η παραμικρή διαφωνία βουλευτή με τον αρχηγό του κόμματός του γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και πρώτο θέμα στις τηλεοράσεις. Η Βουλή έχει πάψει να είναι «βουλευτήριο», ουδείς δικαιούται διαφορετικής άποψης. Ουδείς δικαιούται να σκέφτεται άλλο από το πώς θα επανεκλεγεί, η μόνη δουλειά του είναι να φέρει ψήφους στο κόμμα, δηλαδή στον αρχηγό. Αγεληδόν ψηφίζονται οι νόμοι που εγκρίνει ο εκάστοτε πρωθυπουργός από την πλειοψηφούσα κοινοβουλευτική του ομάδα («ομάδα τρώγουσα» τις αποκαλούσε ο Σουρής). Δουλειά των βουλευτών είναι να μεταφέρουν την προπαγάνδα στις περιφέρειές τους, οι πιο ικανοί δημαγωγοί έχουν δουλειά να προπαγανδίζουν και στα διάφορα αργυρώνητα talk shows. Τελικώς η Βουλή αποτελείται από τους αρχηγούς των κομμάτων, όπου ο κάθε αρχηγός ψηφίζει με το ποσοστό του. Προς τι η παρουσία των βουλευτών; Η τελευταία πρόταση περί μείωσης του αριθμού τους από 300 σε 200, λάθος είναι. Πρέπει να υπάρχουν μόνο οι αρχηγοί με τα ποσοστά τους.

Άρα οι βουλευτές είναι θύματα; Κακώς πίστεψαν πως θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στις πολιτικές αποφάσεις, τους ξεγέλασε το «κόμμα»; Θα έλεγα ναι, στην καλύτερη περίπτωση. Πάντως όταν μετά λίγο καιρό διαπιστώνουν τον άχαρο ρόλο του φτηνού κομπάρσου, θα όφειλαν να παραιτηθούν, αν δεν ενστερνίζονταν τον ρόλο αυτόν. Εκτός και αν είναι απλώς ανόητοι – ούτε αυτό το αποκλείω –, μερικοί ομολογούν άλλωστε πως είναι αδιάβαστοι. Έχετε ακούσει το περίφημο «καλούμε τους βουλευτές μας να ψηφίσουν κατά συνείδηση»: αυτό σπάνια βέβαια λέγεται, αλλά όταν λέγεται σημαίνει παραδοχή πως πρόκειται περί εξαίρεσης, παραδοχή πως κατά κανόνα ψηφίζουν ασυνείδητα και κατά παραγγελία.

Προφανώς λοιπόν και είναι θετικό όταν μερικά κόμματα έχουν βουλευτές και στελέχη με «αποκλίνουσες» απόψεις – αυτά στα οποία τα στρατευμένα κανάλια βλέπουν «διγλωσσία» –, αλλά σε γενικές γραμμές οι βουλευτές είναι άκριτα πειθήνιοι στους αρχηγούς τους. Μήπως όμως είναι απλώς αναξιοπρεπώς ιδιοτελείς, ου μην απατεώνες; Απλώς βρήκαν (με τον τρόπο που βρήκαν…) μια πολύ καλά αμειβόμενη εργασία, εργασία που δεν έχουν τη διάθεση να αφήσουν; Εργασία που ενίοτε έχει και τα «τυχερά» της; Τελευταία συζητείτο ο περίφημος κουμπαράς για την εύρεση των 180 βουλευτών που θα συνδράμουν στην ψήφιση Προέδρου – ο τρόπος του λέγειν – Δημοκρατίας, από την παρούσα «Βουλή». Ερώτηση: Αν γινόταν δημοσκόπηση, τι ποσοστό πολιτών νομίζετε πως θα πίστευε ότι θα επισυμβεί χρηματισμός βουλευτών, ιδιαιτέρως των ανεπαγγέλτων; Αλήθεια, γιατί δεν κάνουν μια τέτοια δημοσκόπηση; Πάντως πλέον δεν συζητάμε για τον κουμπαρά, είναι φανερό πως επιλογή της σημερινής κυβέρνησης είναι η διενέργεια εκλογών. Να υποθέσουμε με τον ίδιο τρόπο που ο Καραμανλής παρέδωσε με ανακούφιση την κυβέρνηση στον Γιώργο Παπανδρέου;

Σήμερα η ελληνική οικονομία – και κοινωνία – βρίσκεται σε δεινή θέση, γιατί το κράτος είναι υπερδανεισμένο. Από ποιους όμως αποφασιζόταν ο υπερδανεισμός αυτός; Γιατί κανείς δεν μας ενημέρωνε γι’ αυτό; Τόσο άσχετοι ήταν αυτοί οι βουλευτές; Γνωρίζουν άραγε πόσα και πού χρωστάμε και πώς ξεχρεώνουμε, συμπεριλαμβανομένων των «αδιάβαστων»; Όταν χαιρόμαστε για την ΑΤΑ ή κάναμε τους λογαριασμούς μας με τα διακοποδάνεια που παίρναμε από τις τράπεζες, θεωρούσαμε πως η πολιτική ηγεσία δεν μας κρύβει ότι επίκειται η χρεοκοπία του κράτους, που κανείς δεν μας εξήγησε ακριβώς περί τίνος πρόκειται, μας ανακοινώνουν μόνο τη δική μας χρεοκοπία. Ούτε όταν αγοράζαμε ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου. Υπήρχε μια έστω στοιχειώδης εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος. Το οποίο όμως τώρα αποδεικνύεται αφερέγγυο. Πρόκειται περί εγκληματικής αδιαφορίας των πολιτικών αντιπροσώπων μας ή απλώς περί απόλυτης ανικανότητάς τους, που σε κάθε περίπτωση συνιστά συνενοχή; Οποιοδήποτε από αυτά και να συμβαίνει, είναι υπόλογοι για την καταστροφή της χώρας – και ετοιμαζόμαστε τώρα να ξαναψηφίσουμε τους ίδιους, που εμφανίζονται σαν σωτήρες. Πόση άλλη κοροϊδία μπορούμε να δεχτούμε;

Πέραν αυτού, το περίφημο «πόθεν έσχες», που εφαρμόζει η Βουλή, φοβούμαι πως αναφέρεται μόνο στο έσχες χωρίς το πόθεν. Εξηγούμαι: Ας πούμε ότι ο βουλευτής δεν πληρώνει τίποτα για την προεκλογική του εκστρατεία. Λοιπόν, τα εισοδήματα – μαζί με τις «επιτροπές» κ.λπ. – κυμαίνονται γύρω στα 80.000 ευρώ τον χρόνο. Αν υπολογίσουμε ότι οι βουλευτές χρειάζονται αρκετά κοστούμια, συνολάκια, κομμωτήρια και λίφτινγκ, θα πρέπει να ξοδεύουν για τα προς το ζην αυτών και των οικογενειών τους, με τα κολέγια και τα γυμναστήρια, περίπου 70.000 ευρώ τον χρόνο. Άρα τους μένουν για επενδύσεις το πολύ 10.000 ευρώ τον χρόνο, επί 4 χρόνια μάς κάνει 40.000 ευρώ κατά τη διάρκεια της θητείας τους.

Είναι δηλαδή σαφές πως μετά τη θητεία τους – που σπάνια διαρκεί 4 χρόνια – δεν μπορούν να αγοράσουν παρά ημιυπόγειο δυάρι (αναφέρομαι στις μέχρι πριν από λίγα χρόνια τιμές), πάντα με την υπόθεση πως δεν πλήρωσαν τίποτα για την προεκλογική τους καμπάνια. Εδώ παρακαλώ εντάξτε και τους παλαιούς βουλευτές. Δηλαδή, αυτοί που είναι βουλευτές για 20, π.χ., χρόνια, έχουν εξοικονομήσει 200.000 ευρώ, δηλαδή δικαιούνται τεσσάρι διαμέρισμα, άντε και ρετιρέ – πάντα με την υπόθεση πως δεν πλήρωσαν τίποτα για την προεκλογική τους καμπάνια. Δεν δικαιούνται βέβαια να εμφανίζουν μετρητά στη Γερμανία ή αλλαχού. Για δείτε όμως τις περιουσίες τους, μετά 1-2 θητείες – αναφέρομαι στην πλειονότητα. Ακόμα και αν επικαλεστούν τη συμβολαιογράφο γυναίκα τους, τον πεθερό τους ή τον (μέχρι πρότινος χρεοκοπημένο) άντρα τους, πάλι το βουλευτιλίκι δούλεψε πλαγίως (τα παραδείγματα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα ή έχουν;).

Επί πλέον όμως ας σταθούμε και στην προεκλογική εκστρατεία. Λοιπόν το κόστος, με σημερινά χρήματα, μιας μέσης καμπάνιας δεν μπορεί να είναι μικρότερο από 100.000 ευρώ, σε μερικές δε περιφέρειες – όπως η Β’ Αθήνας – το παραπάνω μέσο κόστος είναι δραματικά μεγαλύτερο. Άρα, αν το πληρώσει μόνος του ο υποψήφιος, θα αντιμετωπίσει πρόβλημα επιβίωσης, αν δεν έχει κάνει από πριν τα «κουμάντα» του.

Του το πληρώνουν φίλοι. Φαντάζεστε πως υπάρχουν πολλοί που πληρώνουν τόσα χρήματα χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα; Άρα, από χέρι, ο βουλευτής, δηλαδή ο δήθεν βουλευτής, καθόσον του απαγορεύεται να βουλεύεται, είναι δεσμευμένος. Προτείνουμε λοιπόν στους ψηφοφόρους, προτού ψηφίσουν, να ελέγξουν τις περιουσίες πριν και μετά την ανάδειξή τους σε βουλευτές, των ήδη εκλεγμένων εκλεκτών τους.

Τελικώς οι βουλευτές είναι θύματα ή θύτες; Δεν γενικεύω, γιατί υπάρχουν πράγματι βουλευτές που δεν εμπίπτουν στις παραπάνω κατηγορίες, είναι όμως ελάχιστοι και θα παραμείνουν για λίγο στη δήθεν Βουλή, γιατί… στο περισσότερο θα ενταχθούν στα παραπάνω. Θα ήταν ουτοπικό να προσβλέπω σε μια παράταξη που θα προτάσσει την ελευθερία κριτικής και σκέψης των στελεχών της και θα ελέγχει με μεγάλη αυστηρότητα τις περιουσίες τους;