Δικός του ο τίτλος του σημερινού σημειώματος, τίτλος ενός από τα καλύτερα βιβλία του. 

Δικός του ο τίτλος του σημερινού σημειώματος, τίτλος ενός από τα καλύτερα βιβλία του. Ζούσε σαν να γλιστρούσε συνέχεια μέσα από μια χαραμάδα. Της ζωής, της λογοτεχνίας, του έρωτα. Αδύνατος όπως ήταν, με μια απαλή φωνή, ήρεμες κινήσεις, αιχμηρή γραφή, αυτός ήταν ο Κουμανταρέας. Και δεν του άξιζε τέτοια βαρβαρότητα στην τελευταία του πνοή, μέσα στο σπίτι που πέρασε τα πιο πολλά χρόνια της ζωής του, στην οδό Ζακύνθου 3, στην Κυψέλη, με θέα τη Φωκίωνος Νέγρη και τη Δημοτική Αγορά.

Ήταν ένας ευγενής άνθρωπος, ένας από τους σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς. Λόγοι υγείας δεν μου επέτρεψαν να τον συναντήσω τους τελευταίους δύο μήνες για μια συνέντευξη μ’ αφορμή το τελευταίο του – αυτοβιογραφικό – βιβλίο «Ο θησαυρός του χρόνου» (Πατάκης) και την έκδοση της «Νεανικής Αλληλογραφίας 1954-1960» με τον Βασίλη Βασιλικό, από τον Τόπο, που παρουσιάστηκε την περασμένη Τετάρτη. Με τον Μένη δεν υπήρχε ο όρος «συνέντευξη», μια αληθινή κουβέντα ήταν κάθε τέτοια συνάντηση…

Διάβαζα από μαθητής τα μυθιστορήματά του – το πρώτο του βιβλίο, «Τα μηχανάκια», κυκλοφόρησε πριν από 52 χρόνια, το 1962 –, αλλά δεν τον είχα συναντήσει ποτέ από κοντά, παρόλο που έμενα στην Κυψέλη. Γνωριστήκαμε το 1985 στο κουρείο που τον ενέπνευσε να γράψει το «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω», στον κύριο Κώστα, την αγαπημένη μας γειτονιά. Από τότε οι εφημερίδες και τα βιβλία, μαζί με τον αγαπημένο κοινό μας φίλο Θανάση Νιάρχο, μας έφεραν κοντά. Κι ήταν μεγάλη τιμή για μένα, όταν το 2003, μίλησε στη Στοά του Βιβλίου για το μυθιστόρημά μου «Το δεξί πόδι του θεού», με θέμα το ποδόσφαιρο, εκείνος που είχε γράψει το εμβληματικό μυθιστόρημα «Η φανέλα με το εννιά».

Γράφω με δυσκολία αυτές τις γραμμές. Λίγο πριν από το καλοκαίρι τον συνάντησα στο θέατρο. Είχαμε πάει και οι δύο να παρακολουθήσουμε την παράσταση της Κοκκίνου «Εγώ ο Θουκυδίδης». Χάρηκα γιατί τον είδα καλύτερα από ποτέ, χαμογελαστό, ευθυτενή, όπως πάντα, σαρκαστικό όσο πρέπει. Θυμηθήκαμε την υπέροχη εκδήλωση που είχαμε κάνει προς τιμήν του στη Θύρα Τέχνης Παιανίας, με τον Νίκο Χύτα και τα παιδιά των σχολείων, πριν από μερικούς μήνες. Ήταν χαρούμενος γιατί επανερχόταν με νέο μυθιστόρημα, την αλληλογραφία και δύο επανεκδόσεις της συλλογής διηγημάτων «Σεραφείμ και Χερουβείμ». Μιλήσαμε για πολλά πράγματα, είχα την ελπίδα ότι σύντομα θα έπαιρναν τη μορφή συνέντευξης. Δεν προλάβαμε, δυστυχώς…

Κλείνω με μερικές σκέψεις του για το σήμερα:

«Το μέλλον της Ελλάδας το βλέπω αβέβαιο, όμως αβέβαιο είναι και το μέλλον της Ευρώπης. Θα πρέπει να αποφασιστεί κατά πόσο η Ευρώπη θα είναι μια οικονομική μόνο ένωση ή μια ομοσπονδία κρατών. Όλα αυτά όμως είναι πολιτική. Εγώ κοιτώ τη δουλειά μου, το γράψιμο, μια δουλειά στην οποία μπορώ να αποδώσω. Χωρίς ντρίμπλες και χωρίς πουλημένα παιχνίδια».

Δυστυχώς, Μένη, κι ο θάνατος είναι ένα πουλημένο παιχνίδι!