Ευτυχής συγκυρία; Πεπρωμένο; Υψηλή ευφυΐα; Ό,τι κι αν ήταν, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης χτύπησε «φλέβα χρυσού».

Ευτυχής συγκυρία; Πεπρωμένο; Υψηλή ευφυΐα; Ό,τι κι αν ήταν, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης χτύπησε «φλέβα χρυσού».

Ένα έργο που γράφεται κάθε πενήντα χρόνια.

(Ο Ιρλανδός ΜακΝτόνα, όπως μου είπε μετά ο Μαρκουλάκης, είναι 44 χρόνων και μετά από αυτό το έργο μετακόμισε στο Χόλιγουντ κι έκανε μια ταινία με τον Κόλιν Φάρελ που συζητήθηκε…).

Τρεις συμπρωταγωνιστές που καθένας δίνει υποκριτικό ρεσιτάλ.

(Ο Κουρής είναι ο σκληρός μπάτσος με την ορθολογιστική σκέψη, ο Παπασπηλιόπουλος ο εκρηκτικός ανακριτής που ταλανίζεται από τα μυστικά του, ο Πυρπασόπουλος ο «καθυστερημένος» αδελφός του συγγραφέα πρωταγωνιστή…).

Ταύτιση του σκηνοθέτη – μεταφραστή – κεντρικού ήρωα με τον συγγραφέα, που γέννησε έξυπνες σκηνοθετικές ιδέες.

(Ο λόγος ρέει σε άψογα ελληνικά, οι μονόλογοι ντύνονται με απίστευτες περφόρμανς σε δεύτερο σκηνικό επίπεδο με ανθρώπους και κούκλες, οι εκπλήξεις και οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη).

Η παράσταση του «Αθηνών» είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, «γέμισε» θεατρικά βραβεία, κέρδισε το κοινό, άρα το σημείωμα αυτό έρχεται καθυστερημένο, γιατί ο γράφων δεν κατάφερε να τη δει εγκαίρως, για διάφορους λόγους. Απευθύνεται, όμως, σ’ όσους βρίσκονται στην ίδια θέση και θα έχουν κι αυτόν τον χειμώνα να ζήσουν μια ξεχωριστή εμπειρία.

Σε ένα άγνωστο αυταρχικό καθεστώς ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς, διότι στις ιστορίες του περιγράφει πραγματικές δολοφονίες. Ποιος είναι ο ρόλος του διανοητικά καθυστερημένου αδελφού του και πώς συμμετέχουν σ’ αυτές τις ιστορίες οι δύο ανακριτές; Τι είναι ζωή και τι λογοτεχνία, τελικά;

«Μαύρο» θρίλερ, γεμάτο δολοφονίες παιδιών και τρυφερά ξεσπάσματα. Ο θάνατος και η ζωή, το γέλιο και ο πόνος, οι πληγές των ανθρώπων, θύτες που γίνονται θύματα και τ’ αντίστροφο.

Τελειώνοντας, αξίζει να παραθέσω ένα απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα του Μαρκουλάκη: «Μεγαλώνουμε, φεύγουμε από το σπίτι, φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες, η ζωή απλώνει στρώματα λήθης πάνω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά ό,τι ζήσαμε ως παιδιά, οι βασικές μας ανασφάλειες, οι πρωταρχικοί μας φόβοι και όλες οι πληγές, απλώς μεγαλώνουν μαζί μας, γινόμαστε ό,τι χάσαμε».

Μη χάσετε αυτήν την παράσταση!