Ο Παπαγιώργης μέσα από τα κείμενά του εισβάλλει σαν κλέφτης από την πίσω πόρτα στον κόσμο, για να βγει σαν κύριος από την μπροστινή!

Ο Παπαγιώργης μέσα από τα κείμενά του εισβάλλει σαν κλέφτης από την πίσω πόρτα στον κόσμο, για να βγει σαν κύριος από την μπροστινή!

Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα τον Κωστή στις εκδόσεις Καστανιώτη για να βγάζει εκεί τα βιβλία του, το μόνο που ζήτησε από τον Θανάση Καστανιώτη ήταν η σειρά με τα έργα του να έχει ένα δικό της σχήμα.

Ο Καστανιώτης δέχτηκε με τη μια· είχε προηγηθεί ο θόρυβος από το «Περί Μέθης» και όλοι έδειχναν απρόσμενο ενδιαφέρον για τα γραφτά του Κωστή. Τα βιβλία του, λοιπόν, άρχισαν να βγαίνουν σε αναλογίες… πλάκας χρυσού – δηλαδή 11,5 x 21,5. Ο Κωστής ήταν ενθουσιασμένος με τη «λοξότητα» του σχήματος, που ταίριαζε με αυτήν του περιεχομένου!

Το ένα μετά το άλλο, τα βιβλία του κυκλοφόρησαν με τη μεγαλύτερη επιτυχία που θα μπορούσε να έχει η θεματολογία αλλά και ο τρόπος σκέψης του Κωστή. Θα μπορούσε κανείς να πει άνετα: έκανε το δοκίμιο ευανάγνωστο σαν μυθιστόρημα και γι’ αυτό τα κείμενά του απέκτησαν τέτοιαν αποδοχή, που άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον και οι εφημερίδες.

Οι προτάσεις για να αποκτήσει μια δική του στήλη δεν άργησαν. Εκεί, περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Κωστής είπε αμέσως «ναι» σε μια τολμηρή πρόταση της «Απογευματινής», η οποία ζήτησε τη συνεργασία του. Τολμηρή, γιατί η «Απογευματινή», για όσους θυμούνται, απευθυνόταν σε ένα κοινό πολύ διαφορετικό από αυτό που θα συγκινούσαν τα κείμενα του Κωστή.

Κι όμως, παρά τις επιφυλάξεις όλων, φίλων και εχθρών, εκείνος δέχτηκε δίχως δεύτερη κουβέντα την πρόταση. Σαν νοικοκύρης των γραπτών του, ήξερε πολύ περισσότερα από όλους τους πρόθυμους συμβουλάτορες. Βασικά, γνώριζε ότι τα κείμενά του θα ήταν εκείνα που θα βοηθούσαν την εφημερίδα κι όχι η εφημερίδα τα κείμενα…

Με τη δαιμονική ευκολία του στη γραφή, κατάφερε από την πρώτη στιγμή να καθιερώσει ένα πρωτόγνωρο για τα δημοσιογραφικά χρονικά, απόλυτα προσωπικό στυλ, εγκαινιάζοντας μια καινοφανή θεματολογία, την οποία όχι μόνο δεν μπορούσε να διαχειριστεί κανείς, αλλά ούτε να τη φανταστεί!

Σ’ ένα άλλο κοινό όπλο στα χέρια όλων, τη γλώσσα, ο Κωστής κατάφερνε με απερίγραπτη ευκολία να προσδίδει μια σπάνια λάμψη – σαν να επρόκειτο για μια γλώσσα φτιαγμένη για ιδία χρήση! Εκείνο, ωστόσο, που ξετρέλαινε τους αναγνώστες του, ήταν η φινέτσα, η άπιαστη ευστροφία της σκέψης του, η αισθητική του βαθύτητα και η διαρκής υπονομευτική διάθεση της ίδιας της ζωής. Ο Κωστής ήταν ανατρεπτικός· είχε την ικανότητα να ανοίγει κλειστές πόρτες και παράθυρα και να φωτίζει τη ζωή μέσα από τις πιο αναπάντεχες λεπτομέρειες.

Τα κείμενα αυτά, που κυκλοφορούν λίγους μήνες μετά τον θάνατό του με τίτλο «Υπεραστικά», δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά την περίοδο 1995-1997 στο εβδομαδιαίο περιοδικό «ΑΝ» της Απογευματινής και στο εβδομαδιαίο πολιτιστικό περιοδικό «Artion» της ίδιας εφημερίδας.

Σπάνια – έως ποτέ… – κείμενα που έχουν γραφτεί σε εφημερίδες μπορούν να αποτελέσουν υλικό που αντέχει στην αποκαλυπτική και απαιτητική αυτοτέλεια ενός τόμου. Έπειτα από τόσα χρόνια, τα κείμενα αυτά του Κωστή παραμένουν «υπεράνω εποχής» αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα με την οξυδέρκεια ενός συγγραφέα που ξέρει να εισβάλλει σαν κλέφτης στον κόσμο από την πίσω πόρτα και να βγαίνει σαν κύριος από την μπροστινή, αναδεικνύοντας τη διαχρονική μοναδικότητα των πραγμάτων – για την ακρίβεια, τις θαυμαστές αθέατες όψεις της πραγματικότητας!

Η υπογραφή του Κωστή είναι αυτή ενός σπάνιου και χαρισματικού στοχαστή που μας λείπει δραματικά (όπως κι ο ίδιος, απαρηγόρητα…). Τα κείμενα της έκδοσης προλογίζει η Ζυράννα Ζατέλη, ξεχωριστή φίλη του συγγραφέα!