Οι U2 θα εκπληρώσουν τις προσδοκίες του κοινού; Το θέαμα θα είναι big, η συναυλία όμως θα είναι; Οι άσχετοι διάσημοι θα φύγουν ευχαριστημένοι, τα εύσημα όμως άλλοι θα τα δώσουν…

Οι U2 θα εκπληρώσουν τις προσδοκίες του κοινού; Το θέαμα θα είναι big, η συναυλία όμως θα είναι; Οι άσχετοι διάσημοι θα φύγουν ευχαριστημένοι, τα εύσημα όμως άλλοι θα τα δώσουν…

Αύριο λοιπόν θα υποδεχθούμε τους U2, στο ΟΑΚΑ. Ανεξαρτήτως αν σας αρέσει πολύ ή λιγότερο το συγκρότημα, αν είστε φανατικός που τους (παρ)ακολουθείτε χρόνια και περιμένετε πως και πως τη στιγμή που θα τους δείτε live ή είστε γιάπης, μεγαλοστέλεχος χρηματιστηριακής εταιρείας, που αναζητεί εναγωνίως ροκ συναυλιακό άλλοθι για την επόμενη μέρα στο μεσημεριανό meeting, όποιος και αν είστε τέλος πάντων, οι U2 (μοιάζει σαν να) σας καλύπτουν όλους. Η ομπρέλα ενός σούπερ γκρουπ είναι μεγάλη ώστε όλοι να χωρούν στη σκιά της. Το Μαρούσι, καθώς φαίνεται, θα αποτελέσει τον αυριανό βραδινό προορισμό για πολύ κόσμο. Πόλος έλξης για, τουλάχιστον, 80 χιλιάδες κόσμου. Λογικό, πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της ροκ, από τα τελευταία των μεγάλων σταδίων και των μαζών. Αμφιλεγόμενο όνομα ωστόσο. Και όχι μόνο για τα πεπραγμένα του ηγέτη του, του Μπόνο, αλλά και για αυτό καθ’ εαυτό το γκρουπ. Όπως συμβαίνει άλλωστε και με όλα τα μεγάλα ονόματα της μουσικής που διαθέτουν φανατικούς οπαδούς αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Κάποιοι υποστηρίζουν πως οι U2 έχουν να κυκλοφορήσουν καλό δίσκο εδώ και είκοσι χρόνια. Διαφωνώ. Σίγουρα έχασαν τον συνθετικό οίστρο της δεκαετίας του ‘80, τότε που έβγαζαν το ένα καλό άλμπουμ μετά το άλλο, ωστόσο κυκλοφορούν ακόμα αξιοπρεπείς δουλειές. Το τελευταίο τους, το «Νο Line On The Horizon», είναι πολύ καλό. Με τραγούδια φτιαγμένα θαρρείς για συναυλίες σαν αυτή του ΟΑΚΑ. Δεν είναι άλλωστε εύκολο να ηχογραφηθούν ενδιαφέροντα άλμπουμ τριάντα τόσα χρόνια μετά την ίδρυσή τους. Ήταν 1978 όταν ο Bono, ο Edge, ο Larry Mullen και ο Adam Clayton γνωρίστηκαν στο σχολείο και έφτιαξαν τους U2. Για τις τρεις πρώτες τους κυκλοφορίες, το «Boy» (1980), το «October» (1981) και το «War» (1983) δεν εκφράζονται αντιρρήσεις από πουθενά, όλοι τις έχουν σε μεγάλη εκτίμηση. Ήδη από τότε οι U2 αποτελούσαν ένα πολύ δημοφιλές όνομα στο χώρο της ροκ με το περιοδικό «Time» να τους αφιερώνει σελίδες επί σελίδων, ανακηρύσσοντάς τους ταυτόχρονα ως «το πιο καυτό εισιτήριο της ροκ».

Το 1987 κυκλοφορούν το «The Joshua Tree», το πιο εμπορικό τους άλμπουμ, αυτό που περιέχει τραγούδια-σταθμούς, όπως τα: «Where the Streets Have No Name», «I Still Haven’t Found What I’m Looking For» και «With or Without You». Ο αγαπημένος μου δίσκος από τους U2, πήρε και κάποια βραβεία Γκράμι αν και αυτό δεν έχει και τόσο σημασία, δεν είναι αναγκαία τέτοια βραβεία για την πιστοποίηση της ποιότητας ενός έργου. Στην αρχή της δεκαετίας του ’90, κυκλοφόρησαν το «Achtung Baby». Άρεσε πολύ θυμάμαι, περισσότερο ηλεκτρονικό στον ήχο του, δεν θύμιζε το παραμικρό από τις προηγούμενες δουλειές τους. Αποτελεί το σημείο καμπής του συγκροτήματος, έκτοτε αρχίζει και η αμφισβήτηση. Ειδικά με το «Zooropa» που ακολούθησε αμέσως μετά, ένα αντίστοιχου στιλ άλμπουμ, πολύ πιο αδύναμου όμως συνθετικά. Το 2000, ηχογραφούν το «All That You Can’t Leave Behind» (μέτριο προς καλό), λίγα χρόνια μετά το «How to Dismantle An Atomic Bomb» (δεν θα μείνει και στην ιστορία) και πρόπερσι το «Νο Line On The Horizon» (θυμίζει κάτι από τις παλιές καλές τους στιγμές). Αν ωστόσο υφίσταται διαφωνία για την ποιότητα της μουσικής του συγκροτήματος, για την προσωπικότητα του Μπόνο νομίζω πως οι περισσότεροι συμφωνούν. Δεν φαίνεται να τον εκτιμούν και πολλοί. Δημιουργούν, δικαίως, ερωτηματικά όλα αυτά τα φιλανθρωπικά πάρε δώσε που έχει κατά καιρούς με επιχειρηματίες και πολιτικούς. Σκεφτείτε πως με τον Μπους μόνο, συναντήθηκαν ακόμα και στο εξοχικό του προκειμένου να συζητήσουν για τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη. Ποιος αλήθεια αφελής περίμενε πως θα έδιναν λύση σε διάφορα ζητήματα ο Μπόνο και ο Μπους, δεν ξέρω. Αλλά ας δεχτώ πως οι προθέσεις του Μπόνο είναι αγαθές. Έστω. Την ίδια ώρα όμως μοιάζει άχαρο, για να μην πω τίποτε χειρότερο, να βλέπεις τον τραγουδιστή ενός γκρουπ που έλεγε το «Sunday Bloody Sunday» να συναγελάζεται με αμφιβόλου ηθικής ανθρώπους σε πανάκριβα φόρουμ και δεξιώσεις πίνοντας σαμπάνιες και τρώγοντας αστακούς. Το θέμα πάντως είναι η μουσική. Και αύριο, Παρασκευή, στο ΟΑΚΑ θα ακούσουμε καλή μουσική. Οι U2 επιλέγουν κομμάτια από το σύνολο της καριέρας τους. Οι συναυλίες τους αποτελούν ένα greatest hits με όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους να παρελαύνουν στη σειρά. Το live διαρκεί περισσότερο από δύο ώρες και, όπως γίνεται στις μεγάλες συναυλίες του είδους, συνοδεύεται από φαντασμαγορικό θέαμα. Τα είχαμε πει και προ μηνών στο «Ποντίκι ART», όταν σας περιέγραφα τη συναυλία των U2 στο Βερολίνο. Ήταν ίδια με αυτή που θα δούμε στην Αθήνα μια και οι δύο αποτελούν σταθμούς της ίδιας περιοδείας, της «360 Tour». Η σκηνή, όπως θα έχετε διαβάσει παντού, θα είναι ανοιχτή από όλες τις πλευρές για να βλέπουν οι θεατές από παντού. Τα video wall βρίσκονται υπερυψωμένα και περιμετρικά, ένας περίεργος πολύ ψηλός πύργος με πολυάριθμα φωτορυθμικά δεσπόζει στο κέντρο στηριζόμενος σε τέσσερις βάσεις που μοιάζουν με δαγκάνες. Ομολογουμένως το σκηνικό είναι άκρως εντυπωσιακό. Διότι εκτός από τον άρτο, σε μερικές συναυλίες, χρειάζεται και θέαμα. Άλλο ένα σημείο διαφωνίας ανάμεσα στους μουσικόφιλους, αλλά εντάξει μην το αναπτύξουμε εδώ∙ για το θέμα αυτό ρίξτε μία ματιά στις «Επισημάνσεις», τα σχόλια μας, στο κεντρικό δισέλιδο.

Δημήτρης Κανελλόπουλος