Πάντα θαύμαζα τους ηθοποιούς και την ηθοποιία, αυτό το δαιμονιώδες τους πάθος να ζήσουν μέσα από δεκάδες ζωές – ρόλους, δίχως να ξεδιψάνε από ζωή…

Συγγραφέας: Σοφία Φιλιππίδου
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελ: 292

Πάντα θαύμαζα τους ηθοποιούς και την ηθοποιία, αυτό το δαιμονιώδες τους πάθος να ζήσουν μέσα από δεκάδες ζωές – ρόλους, δίχως να ξεδιψάνε από ζωή… Πάντα στεκόμουν με ευλάβεια να παρακολουθώ τη μεγάλη τους ανάγκη για αγάπη, την οποία συνδύαζαν και ανταπέδιδαν με τη δημιουργία!

Πάντα, παρατηρώντας τους, είχα την αίσθηση ότι μέσα τους πάλευαν ζωές που τους βασάνιζαν και τους τυραννούσαν καθώς αναζητούσαν την έκφρασή τους, τη δική τους εσωτερικότητα, τον προσωπικό τους ρυθμό στα ανθρώπινα. Μα πόσο πρέπει να υποφέρει ένας πραγματικός ηθοποιός ερμηνεύοντας τους ρόλους του;

Από τη δημόσια έκθεση της σκηνής στην απόλυτη μοναξιά της γραφής, ο κόσμος αλλάζει. Δεν υπάρχουν θόρυβοι, χειροκροτήματα και η έκθεση στο κοινό δεν είναι άμεση, είναι ωστόσο εξίσου έντονη.

Έχοντας διανύσει… χιλιόμετρα στο σανίδι, η Φιλιππίδου έχει τον τρόπο της να εισπράττει την καθημερινότητα ως δρώμενο και την τέχνη ως ζωή σφύζουσα. Ωστόσο, η πρόταση της «Ελευθεροτυπίας» να αρθρογραφεί μια φορά την εβδομάδα στη στήλη «Η Ματιά της Σοφίας», βασίστηκε ταυτόχρονα στην ιδιαίτερη προσωπική της σχέση με τη γραφή, που ξεκινά από παλιά και από το όχι άσχετο γεγονός ότι σπούδασε Γερμανική Φιλολογία – και ήρθε να ανοίξει μέσα της μια πόρτα, μισάνοιχτη ήδη.

Εβδομάδα με την εβδομάδα ολοκληρώθηκε ένα βιβλίο· σκαλί με το σκαλί διένυσε μιαν απόσταση φανταστική ώς το φεγγάρι! Στα κείμενα αυτά, η συγγραφέας – ηθοποιός (το τονίζω, γατί η ματιά της είναι θεατρική) απλώνεται σε όλες εκείνες τις στιγμές της καθημερινότητας, έτσι όπως αυτή εντυπώνεται στον σύγχρονο κόσμο, γιγαντωμένη, παγκόσμια, καταιγιστική, γεμάτη εντυπωσιασμούς.

Το εντυπωσιακό στην περίπτωση της Φιλιππίδου είναι το πώς μέσα από μια τόσο ατάκτως ειρημένη επικαιρότητα επιλέγει τη δική της στιγμή, την προσωπική λεπτομέρεια, αυτήν πάνω στην οποία θα επενδύσει την εσωτερικότητά της. Έτσι, στα κείμενα αυτά της Σοφίας, όλα ξεστρατίζουν στον κόσμο της, παίρνουν την κλίση της.

Από τους τίτλους κιόλας των άρθρων – ιστοριών της ο αναγνώστης βρίσκεται σ’ έναν κόσμο απαιτητικότερο από αυτόν που μπορεί να προσφέρει η εφημερίδα, η επικαιρότητα. Το μόνο που κρατά η Σοφία από τη δημοσιογραφία είναι το εφήμερο, μόνο και μόνο για να το αφηγηθεί αλλιώς μέσα από την τέχνη του τραγικού.

Όλα τα θέματά της επιλέγονται από το μεγάλο ταμπλό της επικαιρότητας, ξεμοναχιάζονται σαν να μικραίνουν, για να μεγαλώσουν εκ νέου αυτοτελώς. Το δημόσιο γεγονός γίνεται ιδιωτική ανάμνηση και περιπετειώδες αφήγημα αναφορών. Πρόκειται για μια σειρά αφηγήσεων της επικαιρότητας που ανανεώνουν τον χρόνο τους και το ενδιαφέρον τους μέσα από τη γραφή της Σοφίας Φιλιππίδου.