Θα ήταν η τελευταία ίσως «μαύρη σκέψη» που θα περνούσε απ’ το μυαλό του 80χρονου Βολίνσκι, πως το χέρι του θα σταματούσε στις 7 Γενάρη να σκιτσάρει από τις σφαίρες φανατισμένων φασιστών

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν)*
 
Θα ήταν η τελευταία ίσως «μαύρη σκέψη» που θα περνούσε απ’ το μυαλό του 80χρονου Βολίνσκι, πως το χέρι του θα σταματούσε στις 7 Γενάρη να σκιτσάρει από τις σφαίρες φανατισμένων φασιστών, ορκισμένων στα «ιερά και τα όσια» της πιο μεγάλης Απάτης που καταδυναστεύει και αλλοτριώνει αιώνες τις κοινωνίες (δυτικές και ανατολικές) καθοδηγώντας και ευλογώντας με ψαλμωδίες και προσευχές πολεμικές εκστρατείες και διαμάχες που καταλήγουν σε ανθρώπινες τραγωδίες, σε απέραντα νεκροταφεία. Της Απάτης της Θρησκείας, που οι «άγιοι» και «σωτήρες» της, κρατώντας πότε την Αγία Γραφή και πότε το Κοράνι, θυσιάζουν σαν πρόβατα στη σφαγή τις κοινωνίες, τυλιγμένες στη ματωμένη Βίβλο της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού.
 
Και βέβαια ο καθένας έχει δικαίωμα να λατρεύει τον θεό του, τον σταυρό του ή τον προφήτη του, την όποια θεούσα απάτη του και το δόγμα του…
 
Δεν νομιμοποιείται όμως κανένας δήμιος φασίστας να στοχοποιεί και να σκοτώνει στο όνομα της «απόλυτης αλήθειας» και του όποιου «θρησκευτικού νόμου» που επινόησε για να επιβάλει τη διακίνηση της θρησκoληπτικής πρέζας του. Οι ισλαμοφασίστες είναι εχθροί μας όσο και οι υπόλοιποι φασίστες. Για τις αδικίες, τα εγκλήματα και τα θύματα που προκάλεσαν στις χώρες τους οι «απεσταλμένοι άγγελοι του καλού θεού της πρωτοπόρας Δύσης» δεν θα βρουν από τη μεριά μας καμιά κατανόηση, συμφωνία και δικαιολόγηση τα δολοφονικά τους «αντίποινα» επιλέγοντας ανυπεράσπιστους αθώους πολίτες!
 
Οι 12 δολοφονημένοι κατά τη διάρκεια της επίθεσης των ισλαμοφασιστών στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo και οι 4 δολοφονημένοι όμηροι των ισλαμοφασιστών στο Εβραϊκό παντοπωλείο είναι δικοί μας νεκροί, δικά μας θύματα και αδέλφια.
 
Όπως δικά μας είναι τα θύματα στο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας τον Σεπτέμβρη του 2004, τα θύματα από βόμβες σε σταθμούς μετρό και στο θέατρο της Μόσχας, τα θύματα από βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο τον Ιούλη του 2005 και στον μαραθώνιο της Βοστώνης τον Απρίλη του 2013, τα θύματα από τις βόμβες στα τρένα τον Μάρτη του 2004 στον σταθμό Ατότσα της Ισπανίας. Τα θύματα κάθε παρόμοιας φασιστικής και αντικοινωνικής δράσης ενάντια σε συνανθρώπους μας και εργαζόμενους.
 
Ο Ουμπέρτο Έκο δήλωσε πρόσφατα, με αφορμή τη σφαγή στα γραφεία του περιοδικού, πως ο «ισλαμοφασισμός είναι ο νέος ναζισμός».
 
Οι αποκεφαλισμοί ομήρων, οι εκτελέσεις νέων παιδιών στη Μοσούλη του Ιράκ επειδή «αμάρτησαν» βλέποντας ποδοσφαιρικό αγώνα στην τηλεόραση, οι δολοφονίες ομοφυλοφίλων, οι διωγμοί και μαζικές εκτελέσεις θρησκευτικών και εθνικών μειονοτήτων, ο λιθοβολισμός, το μαστίγωμα, το δουλεμπόριο γυναικών και οι ακρωτηριασμοί στα γεννητικά τους όργανα (ράψιμο κόλπου, κλειτοριδεκτομή), η μαζική δολοφονία 141 ανθρώπων (ανάμεσά τους 132 μικροί μαθητές) στο σχολείο στην Πεσαβάρ στο Πακιστάν επειδή η μόρφωση είναι «προδοσία» για τους φασίστες Ταλιμπάν, η καταδίκη σε θάνατο δύο διαχειριστών διαδικτυακών ιστοσελίδων στη Μαυριτανία και στη Σαουδική Αραβία επειδή «απαρνήθηκαν» το Ισλάμ, είναι φυσικά ο Ναζισμός και όχι «ένας ακόμη Ναζισμός»!
 
Κάθε θρησκευτικός ή πολιτικός ύμνος στον θάνατο, κάθε στόμα που κλείνει με τη βία για την προέλαση της φυλετικής ή ιδεολογικής καθαρότητας, κάθε ασέβεια στο ανθρώπινο σώμα και πνεύμα (ό,τι άποψη κι αν μεταφέρει) είναι ναζισμός.
 
Αυτό είναι το ένα κομμάτι από τα πολλά, μια αλήθεια μέσα σε πολλές άλλες. Υπάρχει και η άλλη αλήθεια που ο Έκο παρέλειψε (φανταζομαι όχι σκόπιμα) να αναφέρει.
 
Ο Ναζισμός είναι το παιδί της νεκρής πλέον σχέσης των Δυτικών Κοινωνιών με τον Διαφωτισμό και τη Δημοκρατία. Τα κενά διαστήματα στον σημερινό εξουσιαστικό κόσμο γεμίζουν μέσα σε δευτερόλεπτα από την αφθονία ακραίων πολιτικών και θρησκευτικών σεκταρισμών που ανταγωνίζονται την πολιτική και οικονομική βία των αυταρχικών κυβερνήσεων της Δύσης.
 
Η Δυτική «κουλτούρα» των επεμβάσεων στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία και all over the world το μόνο που έχει να δείξει μετά τον «τζιχάντ» των ισλαμοφασιστών είναι το θλιβερό θέαμα των ενωμένων ηγετών της ασελγώντας υποκριτικά στον χώρο της δημόσιας συγκίνησης και αγανάκτησης για την επίθεση, καταδικάζοντας τη βία και την αδιαλλαξία όλων των υπόλοιπων επιθετικών σχημάτων εκτός από τη δική της, ψευτοκλαίγοντας με κάθε «επισημότητα» για τα θύματα στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης στο Παρίσι.
 
Για τις δολοφονίες του ισλαμοφασισμού στο Παρίσι ο Δυτικός χριστιανοφασισμός έχει την ευθύνη του. Η αντικατάσταση της αποικιοκρατίας με τη στρατιωτική κατοχή και καθυπόταξη χωρών για την «παγκόσμια τάξη» και τον «πόλεμο στη διεθνή τρομοκρατία» έχουν αφήσει το αποτύπωμα της συνέργειας στη σκανδάλη των «μαρτύρων» κομάντο – φασιστών. Για το παγκόσμιο ξερίζωμα λαών και κοινοτήτων, την αρπαγή και εκμετάλλευση των φυσικών ενεργειακών πόρων και του πλούτου του Τρίτου Κόσμου από τις πολυεθνικές και τις τράπεζες, οι «προσωπικότητες» της Δύσης έχουν την ευθύνη τους γιατί 16 άνθρωποι δεν είναι σήμερα ανάμεσά μας.
 
Η «χτυπημένη δημοκρατία» των κελιών υψίστης ασφαλείας και του ελλείμματος δικαιοσύνης, της ανάθεσης όλο και πιο πολλών αρμοδιοτήτων στην αστυνομία, η Ευρωπαϊκή Ένωση της φτώχειας, της ανεργίας, του υποσιτισμού και της εξαθλίωσης άνοιξε τα τελευταία χρόνια τον ασκό του Αιόλου στις πιο φανατισμένες ομάδες σύγχρονων βαρβάρων που το σπαθί του θεού τους δεν αναγνωρίζει αθώους από ένοχους, καταπιεστές από καταπιεσμένους.
 
Στο δόγμα της συλλογικής ευθύνης και της στρατηγικής της έντασης δεν ανήκει μόνο πλέον το καπιταλιστικό κλαμπ των διαχειριστών της Δυτικής παρακμής και αλαζονείας σε ΗΠΑ και Ευρώπη, αλλά και εκείνο των ισλαμοφασιστικών ταγμάτων εφόδου για τη φυλετική και εθνική καθαρότητα. Στη διεκδίκηση, την επιβολή και την κυριαρχία της εξουσίας δεν υπάρχουν πλέον «αποκλειστικοί αντιπρόσωποι» και ο κύκλος της βαρβαρότητας και του τρόμου συνεχώς ανοίγει παίρνοντας μεγαλύτερες και αγριότερες διαστάσεις – και στη μέση παγωμένη η κοινωνία.
 
Η κυριαρχία πολιτικών και θρησκευτικών ιδεοληψιών και ολοκληρωτισμών, η σύγκρουση μεταξύ ισλαμικού και χριστιανικού φονταμενταλισμού για το μονοπώλιο του ιμπεριαλισμού και της εξουσίας υπάρχει όσο υπάρχει ζωή στον πλανήτη.
 
Μια στρατιωτική κατασταλτική διαδικασία, που έχει εγκλωβίσει τις κοινωνίες σε μαζικές σφαγές από κάθε λάτρη της βίας, έχοντας το πρόταγμα «πρώτα ο θεός», σκοτώνοντας χωρίς ενοχές «γιατί ο θεός είναι μεγάλος» και γιατί όποιος υπόσχεται «τυφλή πίστη» ανταμείβεται με «ουράνιους παραδείσους και αθανασία»!
 
Από τους πρώτους Έλληνες χριστιανούς, που κατέστρεψαν ναούς, βιβλία και αγάλματα της αρχαιοελληνικής περιόδου, μέχρι τις Σταυροφορίες, την Ιερή Εξέταση, τον αποκλεισμό κινηματογράφων από φασιστικές και «θρησκευτικές» οργανώσεις για να εμποδίσουν την προβολή της ταινίας «Ο τελευταίος πειρασμός» τον Οκτώβρη του 1988, τον αποκλεισμό του θεάτρου «Χυτήριο» τον Οκτώβρη του 2012 από τον ίδιο θίασο φασιστών της «ορθής πίστης» που «ο Χριστός τους προσβλήθηκε» από την παράσταση Corpus Christi, τους εμπρησμούς εκκλησιών, τζαμιών και εβραϊκών συναγωγών, το μίσος για τους μετανάστες, η ισοπεδωτική αντίληψη για το διαφορετικό που έχει ο κάθε «απόχρωσης» και «σημαίας» φασισμός δεν έπαψαν ποτέ να διχάζουν και να πολώνουν υπονομεύοντας τις κοινωνικές ισορροπίες, πάντοτε ματαίωνε και βύθιζε στο σκοτάδι την ένωση, τη συμπόρευση και τη συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων για τα κοινά ζητήματα.
 
Είναι η ίδια αντίληψη που στις 6 Νοέμβρη έκαψε την εφημερίδα Athens Voice στο κέντρο της Αθήνας, επειδή οι συντάκτες της δεν συμφωνούν με τις απόψεις μας για την επιπλέον δουλεία της Κυριακάτικης αργίας, για την αγοραία «Αγορά» που περιφρονεί την πολιτικοποίηση και τα εργασιακά δικαιώματα, για την αγοραία «Αγορά» που έχει θεό τη βιτρίνα, το ευρώ και την κατανάλωση. Αυτό σημαίνει πως με ό,τι διαφωνούμε (πολιτικό γραφείο Βαρβιτσιώτη, βιβλιοπωλείο Ιανός, εκδόσεις Γεωργιάδη, περιοδικό Ρεσάλτο, καφέ Φλοράλ στα Εξάρχεια κ.λπ.) θα ρίχνουμε βενζίνη και θα στήνουμε κρεμάλες ως «πολιτική απάντηση»;
 
«Ευκολότερα κρύβεται η σοφία δέκα ανθρώπων παρά η βλακεία ενός» έλεγε ο Γκαίτε. Ευκολότερα (με πολλές τέτοιες πρακτικές και πολλές άλλες φορές) συκοφαντείται και ποινικοποιείται ο Αναρχικός πολιτικός χώρος από τους λίγους του αμόρφωτου «αντιεξουσιαστικού» φασισταριού (ενός μαυροκόκκινου Χρυσαυγητισμού) που αφετηρία έχουν την ίδια αντίληψη που δολοφόνησε στο Παρίσι. Απλά εδώ, αντί για νεκρούς, υπήρχε στάχτη και κάρβουνο και η ανοησία της υπογραφής «Αναρχική ομάδα Αντικαπιταλιστικής δράσης»… λες και οι αναρχικοί θα μπορούσαν να ήταν κάτι άλλο εκτός από αντικαπιταλιστές!
 
Αν δεν ηττηθεί το κέντρο αυτής της αντίληψης, που συνδέει όλους τους φασίστες, τόσο η απόσταση κινημάτων – κοινωνίας θα μεγαλώνει, τόσο ο κόσμος θα μετατρέπεται σε ένα απέραντο λουτρό αίματος, τόσο οι εξουσίες θα ανανεώνουν τον χρόνο τους βρίσκοντας πρόσβαση στον φόβο και στην ανασφάλεια των κοινωνιών, τόσο οι μικρές ή οι μεγάλες σφαγές στις μητροπόλεις της «κανονικότητας» δεν θα είναι ποτέ οι τελευταίες.
 
Η αμετακίνητη αυτιστική στάση της επιλεκτικής μας ευαισθησίας και κριτικής στη Βία που έχει γίνει πλέον θεσμός, που ούτε για τον εμπρησμό της Athens Voice ούτε για τις δολοφονίες στο Παρίσι δεν βρήκαμε να αφιερώσουμε δύο λόγια ή μια εκδήλωση (οι πολιτικοί χώροι και οι συλλογικότητες της αριστεράς και του αναρχισμού είμαστε κι εδώ απόντες), δεν θα εμποδίσει τον πολιτικό ή θρησκευτικό μηδενισμό να χτυπήσει αύριο και το «δικό μας σπίτι» charlie hebdo, τη δική μας anarchy voice. Ο φασισμός δεν σωπαίνει ποτέ, πολύ περισσότερο δεν πεθαίνει όταν σωπαίνεις για τα χτυπήματα που κάνει (μέχρι να ’ρθει και η σειρά σου) στις διπλανές πόρτες.
 
Τα χρόνια αυτά καλούν τα κινήματα σε συγκροτημένες, συνεργατικές και οργανωμένες «αιμοδοσίες» για την απελευθέρωση της κοινωνίας από την κάθε μορφής θρησκευτική, πολιτική και οικονομική βαρβαρότητα και φασισμό. Το έχω ξαναπεί, μόνο τα κινήματα πολιτικής αμφισβήτησης και αλλαγής μπορούν να βάλουν τέλος στην πορεία του αίματος και της φρίκης που ο κάθε εξουσιοφασισμός υπόσχεται σαν το μοναδικό μέλλον και εικόνα του κόσμου!
 
Δεν περισσεύει σταγόνα για άλλες απώλειες αίματος. Τα θύματα στο Παρίσι είναι δικά μας θύματα, οι σφαίρες στα κορμιά τους από τον φασισμό είναι σφαίρες στο δικό μας κορμί. Ο πυρπολημένος χώρος και τα γραφεία της εφημερίδας Athens Voice είναι οι δικοί μας καμένοι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, τα βιβλιοπωλεία μας, οι εκδόσεις μας, οι αξίες μας για αγάπη, σεβασμό και ελευθερία στις ανθρώπινες σχέσεις, οι ιδέες μας ενάντια σε κάθε εξουσία, ενάντια σε κάθε φασισμό που απαγορεύει με τη βία και τον εκφοβισμό να εκφρασθούν διαφορετικές και αντίθετες απόψεις από τις δικές μας.
 
● Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) είναι μεμονωμένο άτομο από το Αναρχικό / Ελευθεριακό κίνημα ([email protected])
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.