search
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 03:36
MENU CLOSE

Μπα; Είναι και αυτό πολιτισμός;

02.11.2009 09:18

Ο Αστερίξ άξιζε κάτι περισσότερο από 35 κακορίζικα καδράκια

Ο Αστερίξ άξιζε κάτι περισσότερο από 35 κακορίζικα καδράκια

H «έκθεση» στο Γαλλικό Ινστιτούτο για τα 50χρονα του χάρτινου ήρωα ήταν bon pour l’Orient

Ξέρετε πολλές «εκθέσεις» που να αποτελούνται από λίγες δεκάδες ομοιόμορφα κάδρα παρατεταγμένα σε ένα μπιστρό και μάλιστα τα περισσότερα πάνω από τραπεζάκια ή πλάτες μεγάλων καναπέδων, έτσι που για να τα δεις πρέπει να… γείρεις, αν όχι να πέσεις ολόκληρος στους ανθρώπους που κάθονται αμέριμνοι πίνοντας τον καφέ τους; Κι όμως. Αυτό ακριβώς το θέαμα αντικρίσαμε όσοι, γονείς οι περισσότεροι, πήγαμε αυτές τις μέρες στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, στην οδό Σίνα, παρασυρμένοι από τις Σειρήνες της δημοσιότητας για την έκθεση που τιμά τα 50 χρόνια από την πρώτη δημοσίευση του «Αστερίξ», το 1959, στο παρθενικό τεύχος του ιστορικού γαλλικού περιοδικού κόμικς «Pilote». Ο μεσήλικας και αξιοσέβαστος πλέον Αστερίξ άξιζε κάτι περισσότερο από 35 κακοτοποθετημένα κάδρα, ένα βίντεο που τη μια έπαιζε την άλλη όχι, δύο πλαστικά μενίρ στην είσοδο, τρεις διαφημιστικές προθήκες ενός μαγαζιού με Τ-shirts και διάφορα παραφερνάλια. Δεν ξέρω τι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει. Δεν είμαι ούτε πολιτιστικός ακόλουθος της γαλλικής πρεσβείας ούτε διευθυντής του Ινστιτούτου, ούτε επιμελητής εκθέσεων ούτε υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων κανενός. Είδα μόνο την απογοήτευση στα μάτια των πιτσιρικάδων. Κατάλαβα ότι μια τόσο πρόχειρη «έκθεση» ήταν απλώς «καλή για την Ανατολή», bon pour l’Orient, που λέγανε το πάλαι ποτέ οι γάλλοι αποικιοκράτες. Έγινε βέβαια και μία δημόσια συζήτηση στο Auditorium, παρόντος του Ασντέ, του γάλλου σκιτσογράφου που δίνει ζωή στον Λούκι Λουκ, τον άλλον πασίγνωστο ήρωα του δαιμόνιου χιουμορίστα Ρενέ Γκοσινί, μετά τον θάνατο του σκιτσογράφου Μορίς. Πήγε, λέει, καλά. Είχε κόσμο, συμμετείχαν έλληνες ομιλητές, έγιναν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Αρκεί; Ο «Αστερίξ» είναι μία από τις αιχμές της ευρωπαϊκής πολιτιστικής βιομηχανίας απέναντι στα εξαμβλωματικά γιαπωνέζικα και αμερικανικά κόμικς. Όχι όλα φυσικά, διότι άλλο τα βίαια διαστημοτέρατα του σωρού κι άλλο ο συναρπαστικός κόσμος σεβάσμιων δημιουργών, όπως ο 68χρονος Χαγιάο Μιγιαζάκι ή οι αιρετικές σειρές όπως το «South Park» και οι «Simpsons». Αυτή η διάσταση δίνεται στη Γαλλία με τους αντίστοιχους μεγάλους εορτασμούς για τον «πενηντάρη» χάρτινο ήρωα. Αλλά στην Ελλάδα πέρασε στο ντούκου. Ίσως γιατί δεν έγιναν απλές κινήσεις, όπως μαζικές προβολές των ταινιών του «Αστερίξ» ή πολύ πιο τολμηρές κινήσεις, όπως μια δημόσια συζήτηση για τον σοβινισμό, όχι μόνο τον γαλλικό, τα στερεότυπα και την αίσθηση του «περιούσιου λαού» που προβάλλουν αυτές οι χιλιοδιαβασμένες και τόσο προσφιλείς μας ιστορίες. Επίσης, κανείς δεν έκανε τον κόπο να εντάξει στους εν Ελλάδι «εορτασμούς» εκδηλώσεις για τους δύο δημιουργούς του «ανυπότακτου γαλατικού χωριού», τον Γκοσινί και τον Ουντερζό. Πώς αυτά τα δύο παιδιά ταπεινών μεταναστών (ο πρώτος Γαλλοπολωνοεβραίων που πήγαν στη Λατινική Αμερική και τη Νέα Υόρκη, ο δεύτερος Ιταλών που πήγαν στη βόρεια Γαλλία) βγήκαν νικητές μέσα από τις στάχτες της φοβερής δεκαετίας του 1940 και έδωσαν στη μεταπολεμική Ευρώπη μία αισιόδοξη, νικηφόρα και φιλειρηνική προοπτική, μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου, έστω και για τη λίγη ώρα που διαρκεί η ανάγνωση ενός κόμικς; Αναρωτιέται επίσης κανείς γιατί η ίδια επέτειος δεν έδωσε στους υπεύθυνους την ευκαιρία να παρουσιάσουν στο ελληνικό κοινό το πολύχρωμο πανόραμα του λεγόμενου «γαλλοβελγικού» κόμικς. Ή μήπως θα είχε κανείς αντίρρηση, από τον Δήμο Αθηναίων μέχρι τους πανταχού καραδοκούντες «χορηγούς», να στηθεί στο Σύνταγμα μια μικρή γειτονιά του γαλατικού χωριού, σε συνεργασία με το θεματικό Parc Asterix που λειτουργεί έξω από το Παρίσι; Και κάτι τελευταίο, αλλά όχι έσχατο. Η Ελλάδα δικαίως ευγνωμονεί ανθρώπους του Ινστιτούτου σαν τον Οκτάβ Μερλιέ και τον Ροζέ Μιλιέξ, οι οποίοι φυγάδευσαν τον ανθό της μετακατοχικής νεότητας με το πλοίο «Ματαρόα» το 1945 (βλ. Νέλλης Ανδρικοπούλου «Το ταξίδι του Ματαρόα», εκδόσεις Εστία), για να σπουδάσει στα γαλλικά πανεπιστήμια (τον Καστοριάδη, τον Ξενάκη, τον Αξελό, τον Παπαϊωάννου, τον Κανδύλη, τον Βυζάντιο, τον Σβορώνο και άλλους). Έκτοτε το Γαλλικό Ινστιτούτο έχει δώσει θαυμάσια δείγματα «πολιτιστικού ιμπεριαλισμού» κι ας σοκαριστούν κάποιοι από τη θετική χρήση του όρου. Τα 35 κακορίζικα καδράκια του Αστερίξ δεν εντάσσονταν σε αυτή την παράδοση. Κρίμα.

Γιώργος Ι. Αλλαμανής [[email protected]]

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 01:15