Ο ήλιος στο προαναφώνημα και στο ανασήκωμα, τα χέρια στην αμβλεία γωνία επικαλούνται την επουράνια συνδρομή της βαρυσήμαντης ονομαστικής των παλαιών στιγμών των συνθημάτων.

◆  Ο ήλιος στο προαναφώνημα και στο ανασήκωμα, τα χέρια στην αμβλεία γωνία επικαλούνται την επουράνια συνδρομή της βαρυσήμαντης ονομαστικής των παλαιών στιγμών των συνθημάτων.
◆  Προστακτική της επαναλήψεως της αποδοχής, με τον πληθυντικό στο κάλεσμα του ρήματος να φέρνει το δεύτερο πρόσωπο στη συμμετοχή ενός προκαθορισμένου ψευδολογήματος.
◆  Και η κυβίστηση καθηλώνει στο μειδίαμα το διακριτικό κράτημα της σφραγισμένης σιωπής της υπομονής των προσδιορισμών του χρόνου.
◆  Των πυγών τα λικνίσματα πολιτικού ή και ερωτικού περιεχομένου δείχνουν στη λογοτεχνία των αισθήσεων ότι τα προσχήματα περιφέρονται συμφώνως με τας υποδείξεις των καιρών.
◆  Στα σχήματα της λιτότητας τα τεχνάσματα υφολογικού ενδιαφέροντος μετριάζουν την απολυτότητα και διά της πλαγίας λεωφόρου των ελιγμών των ιδεών αναδεικνύουν τη δυνατότητα του λόγου να περιπαίζει τα υποκείμενα.
◆  Ενδυματολογία της προσποιήσεως του τέλους του Ιανουαρίου ενώ στις υάλινες προσόψεις οι λαιμοδέτες καρτερούν τα μελλοντικά σώματα.
◆  Και η αυταπάτη με το πρασινόχροον άρθρο στον ορισμό της ελπίδας καθορίζει τη ρητορική της κακής χρήσεως της μιμιτικής.
◆  Ενώ στα κεκαυμένα τοπία τα ποώδη τα κυλινδρικά τα σωληνοειδή της οικογενείας των μονοκοτυλήδονων συμπληρώνουν τον παραλογισμό της συνοδοιπορίας των αντιφάσεων.
◆  Άπειρον κάλλος με την απαστράπτουσα αποψιλωμένη επιφάνεια του κρανίου να εκθέτει εις την κυριολεξία τη γενική της καταβαραθρώσεως.
◆  Και το σύμφωνο διαμαρτυρόμενο στην ορθογραφία, λοιδορώντας την επιλογή των ισχνών απαιτήσεων της ευήθειας, αποσύρεται.
◆  Στην κλίση της μοναξιάς.
◆  Όταν ένα βλέμμα είναι αρκετό στην ανάγνωση.

Mυογράφημα

Πίσω απ’ το σκοτάδι με τις παρείσακτες αναλαμπές να ξεβράζουν στην προκυμαία το αργό βάδισμα.
Σχήμα πάνω στο βρεγμένο κέντημα.
Ομίχλη να σέρνεται στο παραμιλητό κι η υγρασία χαμόγελο της θάλασσας έδιωχνε μια σταγόνα στη μακρόσυρτη ακολουθία της ίδιας λέξης.
Στις καρφωμένες στα πλευρά σιδερένιες εξοχές σχοινιά ξεφτισμένα στον λαιμό της πρύμνης έδεναν την πολυχρωμία μέσα στο λίκνισμα.
Στη σειρά.
Στο χορογράφημα του τρυφερού βοριά που ήξερε να θυμάται.
Καμπύλωμα πέτρινο μέσα στο λευκό και στη γωνιά μογίλαλη η συντροφιά επαναλαμβάνει τη σιωπή της μονοτονίας.
Φράσεις ελλειπτικές δίχως το πρόσωπο.
Τίτλοι αναρτημένοι στο περιθώριο.
Στο συμπέρασμα της μοναξιάς όταν ο ήλιος φεύγει.
Το απρόσμενο.
Στην αμηχανία του βλέμματος.
Σαν το πρόσταγμα της ανάγκης.
Όπως η αστραπή.
Με τη μελαγχολία να ξεφεύγει στην παράγραφο.
Κι η ορμή. Στα ξεχειλισμένα λόγια. Κι η οργή παρανοημένη.
Το πάθος. Στο σπασμένο γυαλί.
Το ρήμα. Η φωνή.
Χαμηλά.
Ο θόρυβος.
Όπως η κραυγή.

Επίκλησις

Υψωμένα στα ανοιχτά
Τα σύννεφα
Στα δάχτυλα το νερό
Στην υποτακτική των εγκλίσεων
Η τέρπουσα διά των οφθαλμών
Στην εξοχή
Του μεγαλουργήματος
Εκ του μέλπω
Και
Εκ του θάλλω
(άσε τα μάτια μου να δουν)
Η ικεσία
Πρώτος ύμνος
Της περιπλάνησης
Η υπερβολή
Στην Καταγραφή του αιφνίδιου